2014.5.21
အိမ္ေအာက္ကဆူညံသံေတြေၾကာင့္ဆက္အိပ္လို႔မရပဲႏိုးလာခဲ့တယ္..နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့8နာရီခြဲ...
ေရာက္လို႔လာျပန္ပီေလ..က်ေနာတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလး...မိုးရြာေနရင္ေတာင္အရမ္းကိုသာယာတယ္လို႔ထင္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ေလး..ခုေတာ့အရမ္းကိုအႀကီးတန္ေနပါလား..မထခ်င္လို႔မ်က္လံုးေလျပန္မွိတ္မိေတာ့အလိုက္မသိစြာက်ဆင္းလာတဲ့မ်က္ရည္စက္ေတြ...ေအာ္...သူမက်ေနာ့အနားကထြက္သြားတာေတာင္ဒီေန႔ဆို...11လ15ရက္နဲ႔16နာရီေတာင္ၾကာသြားပီပဲ...ခုခ်ိန္ထိမေန႔တေန႔ကလို႔ပါပဲ....
'သားေရ...သား..ထေတာ့ေလ..8နာရီေတာင္ခြဲေနပီ..သင္တန္းေနာက္က်ေနမယ္ေနာ..ထေတာ့...'
'ဟုတ္ကဲ့Mar..က်ေနာႏိုးေနပါပီ..'
ေအာက္ကMarရဲ႕ေစာ္ေအာသံေၾကာင့္မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ပဲက်ေနာထလိုက္ရတယ္...
ေရးခ်ိဳးဖို႔ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့....
ေ႐ွ႕ကမွန္ေပၚမွာေပၚေနတဲ့က်ေနာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာ....
အရင္ကတက္ႂကြလန္းဆန္းေနတဲ့က်ေနာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ....
ဝမ္းနည္းျခင္း.ေၾကကြဲျခင္းဆိုတဲ့အရိပ္အေရာင္ေတြႀကီးစိုးေနပီေလ..
ေတာက္ပေနတဲ့က်ေနာ့ရဲ႕မ်က္ဝန္းမွာလဲ..
နာက်င္မႈရဲ႕သက္ေသမ်က္ရည္ေလးေတြတြဲခိုေနခဲ့ပီ...
အျပံဳးလား...က်ေနာနဲ႔လားလားမွမသက္ဆိုင္တဲ့အရာတခုလိုတည္႐ွိေနတယ္ေလ...
ဟုတ္တယ္...က်ေနာမွာအျပံဳးဆိုတာမ႐ွိေတာ့ပါပူး...
သူမထြက္သြားတဲ့ေနထဲကေနခုခ်ိန္ထိ...
က်ေနာမွာအျပံဳးအရယ္မ႐ွိေတာ့ပူး...
က်ေနာ့ဘဝကိုစက္႐ုပ္တ႐ုပ္လိုခိုင္ေစခဲ့တယ္...
အားလပ္ခ်ိန္ဆိုတာ႐ွိေနရင္က်ေနာနာက်င္ခံစားေနရမွာဆိုးလို႔ပါ...
ဒါဆို..သူမကေရာ..
သူမေရာက်ေနာ့လိုပဲလား...
က်ေနာမသိပါပူး...
သူမကက်ေနာနဲ႔လမ္းခြဲပီးထဲကသူမရဲ႕Mar႐ွိတဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလိုက္သြားခဲ့တယ္ေလ...
ခုခ်ိန္ထိေပါ့...
ေက်ာင္ေတြပိတ္ထားတာလဲပါမွာေပါ့ေလ...
Uniတက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့သူမျပန္လာေကာင္းျပန္လာႏိုင္ပါတယ္ေလ...
