Буцаад ирээч

1. Аз жаргал

.. За дараагийн хүн ороорой!

-" Та өөрийгөө танилцуулна уу?" гэж хэлэхтэй зэрэгцэн 30 эргэм насны, цэвэрхэн хувцсласан, нүүр дүүрэн инээсэн, нэг үгээр бол царайлаг эмэгтэй орж ирлээ.

"Намайг Пак Инхи гэдэг.
* инээмсэглэх* Тиймээ Пак...
Нөхөртэй, гэр бүлтэй... Гэхдээ одоогоор хүүхэдгүй, нөхөртэйгээ гэрлээд 5 гаран жил болсон ч одоо ч аз жаргалтай амьдарч байна. Би дизайнер, стилист мэрэгжлээр гадаадад суралцаж төгссөн бөгөөд энэ мэрэгжилдээ мэрэгшсэн гэж бодож байна. Баярлалаа."

Компаний ажилчид ярилцсаар үлдэнэ. Харин нөгөө эмэгтэйг компаниас гарахад нүдээрээ инээгээд ч байгаа юм шиг, царайлаг эрэгтэй машиндаа хүлээнэ...
Түүнийг Пак Жимин гэдэг.

Жимин: "За яасан?"
Инхи: "Чамайг ярьчихсааан.. Одоо яалтачгүй тэнцэнэ."
Жимин: " Ахх  энэ эмэгтэйг яая даа байз, Хаашаа явмаар байна?"
Инхи: " Мм, хаачих гээд асуугаад байгаа юм?"
Жимин: Ахх, жинхнээсээ яриад байна уу?
Инхи: Заза тоглосон юм. Мэднээ. Өнөөдөр ямар өдөр болохыг.
Жимин: Тийм байлгүй дээ. Нөгөө газраа л очих уу?
Инхи: Тиймээ

Өнөөдөр тэдний 5 жилийн хуримын ойн баяр. Тэд жил бүр Бусан-д очдог бөгөөд, тэнд тэдний өсвөр насны хайрын бүхий л үетэй холбоотой билээ...
Эцэст нь  хуучирсан ч том талбайтай сургуульд ирээд, хажууд нь байх модон сандал дээр суув.

Инхи:-"Ахх сайхан байна аа..., Гэхдээ ямар бүрхэг өдөр вэ?"
Жимин: инээсээр "Энд ирэхээсээ залхахгүй байна уу?"
Инхи:" Үгүй ээ, харин ч байнга ирнэ.. Эмгэн болтлоо."
    хоёулаа дуугай л эргэн тойрноо ажиглаж байснаа,
Инхи: "Яг энд! "
гээд хуруугаараа хөлбөмбөгийн талбай руу заагаад...
" Чи,Юнгитэй намайг өмөөрөөд зодолдож байсан биз дээ"
Жимин: " Тиймээ, тэгэхэд ч бага байжээ"
Инхи:" Одоо ч хоёулаа нээх хөгширчөхөөгүй байна! Мангар амьтан!"
гэж хэлээд гүйхэд Жиминд багийн явдал нь санагдаж, ухасхын босоод араас нь барьж авахаар гүйлээ.

Жимин: Баригдвал уруул лээр чинь үнсэнэ шүү!
Инхи: Харья л даа!

Удалгүй харих болж, машиндаа сууцгаалаа..Гэнэт л бороо ихээр ороод эхлэв.Машинтай хөдлөөд удаагүй байтал том ачааны машин тэднийг чиглэн ирж байлаа. Жимин сандран машиний үрүүлээ мушгитал  замын хашлагыг даван уулын уруу өнхөрөв...

Жиминий толгой  нь эргэж, нүд нь харанхуйлан өвдөлтөөсөө болж сэрэхэд хажууд нь Инхи ухаангүй сууж байлаа..

Жимин:Ү-ү-гүй ээ, Инхи! Инхи, Ин-хи юм дуугараачдээ, юм хэлээч, Инхи.. ИНХИ?

Хэн ч харсан тэднийг жаргалтай гэр бүл гэдгийг мэднэ. Харин жаргал дийлдхээр зовлон болдгийг тэд мэдэх болов уу?

A/N: Сайн уу?:)) Анхы бичвэр болохоор алдаа их гарах байх..уучлаарай., бас vote & comm баярлалаа