drunk | yoonnie

Chapter 7

" Yeni bir şirketle anlaştım. Seoul'e taşınmamız gerekiyor. "

Kafayı yemiş olmalıydı. Bütün düzenim, ailem, okulum, arkadaşlarım... Her şeyim buradaydı ve mezun olmama çok az bir zaman kalmıştı.

" Mezun olmadan gelemem Yoongi. "

Gözleri bir anlık anlayışla parlar gibi olsa da, alkolün etkisiyle mantığını yine devre dışı bırakmıştı.

" Benimle gelmek zorundasın? "

Gözlerimi devirdim. " Neden seninle gelmek zorunda olayım ki? "

Sinirle 'hah'ladı.

" Sevgilinin yanında olmak zorundasın. "

Korkarak kafamı salladım. " Hayır, zorunda değilim. "

Okulumu bitirmeden beni hiçbir yere götüremezdi. Buna ailem bile müsaade etmezdi.

Hayatımın geri kalanının kendi dudakları arasında olduğuna inanarak gülümsedi. Yanılıyordu, beni istediği gibi oradan oraya sürükleyemezdi. Ne olursa olsun hayat benim hayatımdı.

" Zorunda değilsin, öyle mi? "

Sinirle soluklanıp üzerime yürüdü. O bana doğru gelirken ben de iyice arkamdaki duvara sinmiştim.

" E-evet. " derken kekelemiştim. " Beni saçımdan sürükleye sürükleye götürecek halin yok ya. "

Güldü ama bu çok korkunç bir gülüştü.

" Bunu sen istedin! "

Kolumdan tutup beni sürüklerken o kadar sertti ki, yere düşmemi umursamadan onun peşinden sürüklenmemi sağladı.

" YOONGI DUR! CANIMI ACITIYORSUN! " Avazım çıktığı kadar çığlık attığımda bile beni umursamadı.

Sokak kapısını açtığında bağırmaya devam ediyordum. " YARDIM EDİN! BİRİSİ YARDIM ETSİN! "

Canımın acısından bağıra bağıra ağlamaya başlamıştım ki, yan komşum Hoseok imdadıma yetişmiş, aceleyle kapıya çıkmıştı.

Kolum kopacak gibi hissettiriyordu.

Hoseok'un arkasından dışarı çıkan Taehyung ve Jungkook'un Yoongi'ye saldırdığını görmüştüm. Kolum serbest kalınca sertçe yere çarpıp kafamı vurmuştum.

İşte buydu. Yoongi'nin kalbimdeki yerini kaybettiği ilk an buydu.

O içip içip kendini kaybediyordu, bense yavaş yavaş ona olan aşkımı.

Bütün binanın bağırışlara dışarı çıkmasının ardından Hoseok'un koşarak bana doğru gelişi son gördüğüm şeydi.