First Walk

170 16 9
                                    

"Kung puwede lang pakisagot ang lahat ng bakit."

I've been watching her from a far, secretly. I don't know when did it start or how. However, watching her become my hobby and this hobby become my life. And from then, she become my life.

Hindi naman dapat ganito. I never wanted a complicated life. I never wished for this. But I also start wishing for her... to become mine kahit malabo.

Kahit madalas hindi para sa 'kin ang ngiti niya.

"Mahal kita." I stopped kissing whoever the girl sitting on my lap when I heard a cry.

"Wait, babe. I'm going to check something." Hindi ko na pinakinggan ang pagtutol niya at inalis siya sa kandungan ko.

I don't know what was happening to me pero may kung ano sa boses na 'yon na nagdala sa 'kin sa madilim na part ng BGC bar.

Then I saw a man looking at the girl standing in front of him. Nakayuko ang babae at halatang umiiyak ito base sa paggalaw ng mga balikat niya.

"I'm sorry but I can't love you." The girl cries more.

"Ang... daya," it came a whisper. Para bang sinasabi niya ito sa sarili niya at hindi sa lalaking nasa harap niya.

Bakit ba ang hilig umiyak nang mga babae? For what? For love?

"I'm sorry." Humakbang paatras 'yong lalaki pagkatapos niyang magsalita. Nabangga niya pa ako nang dumaan siya sa gilid ko.

"Sorry, bro." Sorry? Bro? We didn't even friends to call me that. Wala akong kaibigan na gagawing excuse ang sorry sa lahat ng bagay. Sandali ko lang siyang tinapunan nang tingin at binalik ko na kaagad ang atensiyon ko sa babaeng umiiyak pa rin.

I slowly walked towards her. I can see her even without the clear light. She's small and fragile for me and there was something inside me na gusto siyang alagaan. Hindi dapat siya pinapaiyak. Dapat sa kanya, minamahal.

She's wearing black jumper with pink shirt on and black boots.

"Hey," I called. I want to see her face.

Nagtaas siya ng mukha and my jaw almost drop.

Her heart shaped face has scattered make up.

"Bakit... po?" she's stammering. Is she afraid of me?

"Stop crying."

Umiling siya. "Sorry po." I sighed. Even with the tears, nevertheless, she's indeed beautiful. Sayang at hindi ko makita nang maayos ang kulay ng mga mata niya.

May kinuha siya sa maliit na bag na nakasabit sa balikat niya. Pagkatapos ay pinunasan niya ang kanyang mukha.

She's drying her tears and there's a voice inside of me, wanted to snatch the handkerchief of her because I will dry her tears instead. I also wanted to hold her.

Nakakabaliw. Ang dami kong gustong gawin sa kanya na hindi naman puwede.

Pero bakit koi to nararamdaman out of nowhere? This is not good. I can't even breath properly.

"Ah... aalis na po ako. Thank you po sa concern."

Am I concern with her? Concern? I don't even know why I'm talking to her.

She's a complete stranger.

Akmang aalis na siya nang hawakan ko siya sa kamay. Even my own hands has an own mind. Mas mabilis mag-isip kaysa sa utak ko na nawalan na ng logic.

Nabakas sa mukha niya ang takot.

Slow down, you prick! You're scaring her.

I gulped. "Wait. Hatid na kita."

You're Walking Towards Me || Completed ||Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon