Leven Van Farah

23.

Farah

Mijn nichten en ik waren samen in de woonkamer aan het eten.
We kletsen wat bij over hoe het was in Marokko, geweldig natuurlijk!
We hebben overal gechild en van alles meegemaakt.
Iets om niet te kunnen vergeten!
Voor al met Hafida heb ik veel beleefd.
Mijn zusje is niet zo een persoon die er van houd om buiten te zijn.
Zij is vaak met mijn nichtje, een echte boerin dat zij is.
Ik hoorde dat mijn vader naar beneden kwam en ik stond maar op.
Ik zag dat mijn zusje bezig was met schoonmaken.
Ik gaf haar een kusje en zei: ‘’Bedankt zusje!’’
Laila: ‘’Gelukkig dat jij daar niet over klaagt.: (‘’
Farah: ‘’Hoe bedoel je?’’ En tegelijkertijd waste ik mijn handen.
Laila: ‘’Nou, ik weet niet wat met Hafida aan de hand is maa..’’
Vader: ‘’Wa salaam alaykoum mijn dochters.’’
Farah+Laila: ‘’Wa alaykoum salaam.’’
Mijn vader liep door naar de woonkamer.
Farah: ‘’We praten zo inshAllah verder..
Ik dekte de tafel aan de andere kant van de woonkamer en mijn vader nam plaats.
Ik liet hem etend achter en liep toen naar mijn nichten die ondertussen ook al klaar waren met eten. 
Ik ruimde samen met Laila alles op. En legde toetjes voor ze neer.
Laila had geen zin om met ze te eten, maar ik dwong haar te eten.
Uiteindelijk deed ze toch wat ik van haar vroeg.
Ik praatte zoveel mogelijk met mijn zusje, om haar niet het gevoel te geven dat ik mijn nichten belangrijker vind dan haar.
Ik zag hoe Hafida naar mijn zusje keek.
Ik kon daar zo kwaad om worden!
Het is maar dat mijn vader hier is, anders was ik allang op haar gevolgen.
Wat denkt zij wel niet, omdat..
Laila: ‘’Gaan we mama zo nog even bellen?’’
Farah: ‘’Uhh ja is goed.’’
Op het moment dat ik dat zei, zag ik mijn vader aandachtig onze kant opkijken..

Samir

Mohammed kwam toch langs mijn zusje in het ziekenhuis.
Ik kon daar zo boos om worden.
Eerst had hij geen tijd en nu ze3ma kan hij wel..
Wat een raar persoon zeg!
Hij bleef even bij ons en ging toen weg, ze3ma nog wat te regelen.
Ik vertrouwde hem niet helemaal, er zit iets achter.
Ook toen hij binnenkwam, voelde ik de spanning.
Ik ken ze goed genoeg om dit te weten.
Mohammed weet iets over Sarah.
Hij was er ten slotte als eerste, bij mijn zusje op de kamer.
Ik besloot maar om met hem mee te gaan en om hem te overhoren,
Misschien dat ik dan wat te weten krijg..

Farah

Ik stond op en liep door naar de keuken, Laila volgde mij.
Toen we in de keuken stonden, deed Laila de keukendeur dicht.
Laila: ‘’Zag je dat?’’
Farah: ‘’Ja, ik zag het!’’
Laila: ‘’Waarom zo raar naar ons kijken als we erover praten? Dat begrijp ik niet..’’
Farah: ‘’Ja..’’
Nee Laila het ligt niet aan jou, of nou wel maar uhh ik kan het uitleggen, dacht ik in mezelf..
Laila: ‘’Luister je wel?’’
Farah: ‘’Ja?’’
Op dat moment kwamen Hafida en papa binnen.
Hafida: ‘’Waar hadden jullie het over?’’ En keek mij aan.
Laila: ‘’Zussen onderling.:d’’
Mijn vader waste zijn handen en keek Laila strak aan en liep toen de keuken uit.
Nadat Hafida haar handen vastte, liep zij ook de keuken uit. ‘’Ik laat jullie wel even alleen! ’’
Laila: ‘’Zie je wel? Dat is toch niet normaal meer. Als blikken konden doden was ik er niet meer!’’
Farah: ‘’Nee joh gekke, het is je nicht!’’
Laila: ‘’Me nicht?’’
Farah: ‘’Ja!’’
Laila: ‘’Heb je wel geluisterd?’’
Farah: ‘’Uhh ja? Luister Laila..’’
Laila: ‘’Farah! Weet je wel over wie ik het steeds heb????’’

Sarah

Er werden paar testjes gedaan en ze waren allemaal goed Alhamdoelilah!
Ik mocht naar huis, maar moest nog wel goed uitrusten en rustig aan doen.
Mijn broers werden opgebeld, Samir zou ons komen ophalen.
Ik was blij om te horen dat ik weer naar huis mocht.
Mijn moeder deed mijn Marokkaanse jurk voor mij aan.
Ondertussen waren mijn broers er al.
Vader: ‘’Soo jullie zijn snel!’’
Samir: ‘’Ik was in de buurt.’’
Vader: ‘’Goed zo. Sarah is ook al klaar.’’
Inderdaad, ik had mijn jurk al aan en kon dus uit dit ziekenhuis vertrekken!
Ik liep met Samir arm in arm door het ziekenhuis. Je zou denken dat het me vriend is ofzo. Je zag mensen ook kijken..
Och, dit waren wij al gewend.
Bij de auto aangekomen, deed mijn vader de achterdeur open en ging achterin zitten samen met mijn moeder. Mijn vader zat naast mijn broer voorin.
Hij gaf gas en reed naar huis.
Thuis aangekomen..
Hielp mijn broer mij uit de auto en deed zijn arm om mij heen. We liepen naar de voordeur.
Daar stond ik dan, voor ons huis.
Niets is beter dan je eigen vertrouwelijke huis!!

Samir

Mohammed vond het raar dat ik hem achterna ging,
misschien voelde hij wel dat ik hem doorhad ofzo.
Tzz, zijn probleem!
Ik moest en wilde weten wat er nou tussen mijn zusje en mijn broer afspeelt.
Ik dacht er achter te komen wat er was, maar helaas ben ik niets te weten gekomen.
Mohammed bleef ontkennen dat hij wist wat er met Sarah was.
Maar zijn ogen vertelde meer.
Ik besloot maar om hierover op te houden.
Dit heeft toch geen zin..
Samir: ‘’Weet je wat, laat maar doen.’’
Mohammed leek opgelucht te zijn: ‘’Oke.’’
Samir: ‘’Ik vraag het Sarah wel! ’’
Toen ik dat zei, leek het wel of hij bleek begon te worden.
Of ligt het aan mij?
Samir: ‘’Wat is er met jou?’’
Mohammed: ‘’Niks?’’
Samir: ‘’Hmm oke.’’ Ik keek hem nog doordringend aan.
Mijn telefoon ging af, ik nam op en kreeg te horen dat ik alweer naar het ziekenhuis kon komen. Goed nieuws, Sarah mag naar huis!
Samir: ‘’Ey, ik zie jou straks wel thuis. Ik ga naar het ziekenhuis.’’
Mohammed: ‘’Oke beslema.’’
Samir: ‘’Beslema.’’
En ik liep weg, door naar mijn auto.

Farah

Laila: ‘’Farah! Weet je wel over wie ik het steeds heb????’’
Laila bleef mij vragend aankijken.
Farah: ‘’Over Hafida toch?’’
Laila: ‘’Hoezo over Hafida?’’
Farah: ‘’Nou omdat zij zo vies naar jou zat te kijken?’’
Laila: ‘’Het boeit me niet hoe zij naar mij kijkt.’’
Farah: ‘’Wie dan wel?’’
Laila: ‘’Papa!’’
Farah: ‘’Hoezo papa??’’
Laila: ‘’Heb je dat niet gezien dan?’’
Farah: ‘’Het is je vader Laila! Hij heeft het beste met ons voor, dus doe normaal!!’’
Laila: ‘’Ja en een nicht ook zeker?’’ 
En liep weg, naar de woonkamer.
Hmm Laila toch, waar maakt zij zich toch altijd druk om?
Ik ruimde snel de keuken op. 
En voor ik het wist..
Kwam mijn vader de keuken binnen om te melden dat we onze koffers konden halen & dat mijn neef er nu aan komt.
Ik rende naar boven samen met Laila en pakte onze spullen bij elkaar.
Ik deed mijn lichte spijkerjasje aan.
Onze tassen namen we mee naar beneden.
Ik deed mijn witte birkenstocks aan en samen met onze nichten gingen we voor de deur zitten.
Totdat onze neef arriveerde.
Hij groette ons allemaal.
Laila en ik deden onze tassen alvast in de achterbak en hij zou de koffers boven halen.
Wij namen afscheid van onze nichten.
Hafida en ik zouden contact houden via msn.
Hafida: ‘’Jammer dat je zo snel al weer terug gaat naar Nederland. Moeten we de jongens zo lang missen.’’
Farah: ‘’Hahah gekke.’’
Hafida: ‘’Eey onthoud goed! Jou moeder zou het beter vinden als je iemand een kans geeft die iets serieus met je wilt beginnen, dus vergeet Salim!’’
Ik bleef haar aankijken.
Vergeet Salim, vergeet Salim..
Hoe zou ik dat in godsnaam gaan doen?
We zijn collega’s of terwijl hij is mijn baas!
Mijn vader sloot de deur en Mohammed ging alvast in de auto zitten.
Laila en ik volgde hem ook, en gingen achterin zitten.
Mijn nichten zwaaiden ons uit en weg waren wij.
Op naar Hollanda!!