MAVİ

Gitme.

Diğer bölümde,Yağmur Lunaparkta bir kaza geçirmişti.Maviye sevgili okuyucularımın destekleriyle devam ediyorum.Umarım beğenirsiniz.Tüm okuyucularımı çok seviyorum,iyi okumalar^^

∞

Cem'den,

Yerde yatan bedeni beni korkutuyordu.Oraya yakışmıyorsun Yağmur.Gitme.

Hande'ye nefret dolu gözlerle bakıyordum.Herkes hayatım boyunca nefret edeceğim saçma lunapark oyuncağından inmişti.112'yi arayan bir adam önümde duruyordu,bense yalnızca bakıyordum,gözlerini açması için ona yalvarır gibi.

Yağmur Güven,hayatımın en anlamlı iki kelimesi.Onu ilk sahilde görmüştüm.Masumdu,farklıydı.Şimdi soğuk zeminde yatarken de çok farklı,sanki artık bizden biri değilmiş gibi farklı.Gidemez değil mi ? Beni çok seviyor ve gidemez.

Ambulans gelip onu gözümün önünden alana kadar gözlerine baktım ve kendimden bir kez daha nefret ettim.Sesini duyabiliyordum,

"Senden nefret ediyorum,Cem."

Dönmeyecekti,asla dönmeyecekti.Onu kırmakla kalmayıp,belki de hayatına son vermiştim.

Solgun bedenine oksijen veren görevliler onu ambulansa bindiriyordu.Ağlayamazdım.Güçlü görünmeliydim.

Ambulansın kapıları kapandığında,gözlerim doldu ve koşmaya başladım.Beni duysun diye bağırıyordum,

"Yağmur gitme ! Seni seviyorum,gitme !"

Ağlamaya başlamıştım.Dizlerimin üzerine çöktüm.

"Gidemezsin." 

Gökay yanıma gelmişti.Lunaparktaki adama doğru sinirli adımlarla yürüdüm.Gökay beni çekiştirerek yapmamam gerektiğini söylüyordu.Kollarından hızla kurtulup adama yöneldim.Yakasından tuttum ve konuşmaya başladım,

"Bana bak şerefisiz,o kıza bir şey olursa seni yaşatmam."

Şerefsiz adam hala tüm sakinliğiyle konuşuyordu,

"Beyefendi,ona birisiyle binmesini söylemiştik.Bu bizimle alakalı bir şey değil."

Gözümdeki yaşları siktir etmiştim.Akıp akıp duran saçma gözyaşları.

Gökçe arkamdan cıyaklıyordu,

"Cem,Yağmur'un ailesine haber vereceğiz,buraya gel !"

Siktir git Gökçe.

Yoluma devam ederken,Hande yanıma gelip kolumu tuttu,

"Canım ya,çok üzüldüm."

Boş gözlerle ona bakıyordum.Üzülmüş gibi bir hali yoktu.

"Siktir git başımdan."

Hande gözlerini büyütmüş bana bakıyordu.Benden bunları duymaya alışık değildi fakat hayat bu sefer damarıma basmıştı,tam damarıma.Yürümeye devam ediyordum,nereye gittiğimi bilmiyordum.Boktan hayatımın boktan saatleri.O yokken neden her şey bu kadar boştu ? 

Şimdi yanımda olmasını ve sabaha kadar başımı şişirmesini istiyordum.O iğrenç hastaneyi bedeni tanımamalıydı.Ben ona deli gibi aşıktım.

Kokusunu bile bilmediğiniz birini özlediniz mi hiç ? Bir kere bile sımsıkı sarılamamıştım.O,böyle şeylerden utanırdı.

Lunaparktan öyle hızlı çıkmıştım ki,sahile yaklaşmıştım.Yağmurla hep gittiğimiz sahile,ilk tanıştığımız sahile.Hava karanlıktı,böylesine bağlanmam iyi değildi belki de.Arkamdan geleni görememiştim,Gökay bana doğru koşuyordu.