Goodbye for now

1. Het spijt me

'Allerliefste papa en mama,

Het spijt me, het spijt me dat ik niet altijd de perfecte dochter en geweest en me niet altijd aan de regels hield. Het spijt me dat ik jullie nooit iets heb verteld, ik was bang. Bang voor de reactie, bang voor wat er zou gebeuren. Het spijt me, ik kan het niet meer aan zo, ik wil en kan zo niet verder gaan met mijn leven. Het is beter zo. Beloof me dat jullie altijd sterk zullen blijven. Ik zal naar jullie kijken en trots op jullie zijn, ik bén trots op jullie, omdat ik weet dat jullie wel sterk zijn. Lieve papa en mama, ik hou superveel van jullie. Het spijt me dat het zo moet, maar nogmaals, het is beter zo, blijf sterk en zorg goed voor jullie zelf! Ik zal jullie, mijn vrienden, mijn familie allemaal heel erg missen, ik hoop dat jullie allemaal sterk blijven en goed voor jullie zelf zorgen, maar ik wéét dat jullie dat kunnen! Hou vol! Ik hou van jullie.

Heel veel liefs van jullie dochter,

Mila.'

Ik lees de brief nog eens door in mijn notitieblok. De echte brief heb ik op tafel gelegd in de keuken. Ik ben stil en kan nergens meer aan denken, nergens. Ik ga staan en stop mijn kleine notitieblok in mijn zak. Ik kijk naar beneden en zie mensen lopen, auto's rijden en fietsers fietsen. Hoog. Hoog is het. Vreselijk hoog. Maar het maakt me niet meer uit. Ik ga op de rand van de flat staan en kijk nog een keer naar beneden. Ik voel toch een traan naar beneden komen, maar ik kan niet meer denken. Alles is in een paar minuten, of zelfs seconden voorbij. Ik zet een stap naar voren en val. Ik kan niet meer terug. Ik ga dood. Het voelt alsof ik al mijn problemen achterlaat. Eindelijk.

Niemand weet waar de dood heen gaat en wat de dood eindelijk is. Binnen een paar seconden zal ik het weten. Of niet.

Ik zie mezelf dichterbij de grond komen, ik ben er bijna. Niks boeit me meer, ik ben niet meer bang voor de dood. Ik kom neer op de grond maar tot mijn verbazing voel ik de klap niet eens. 'Ben ik dood?' Vraag ik met dichgeknepen ogen en verbazing dat er nog geluid uit mijn mond komt. 'Wat denk je zelf?' Zegt een andere stem die vrouwelijk klinkt. Ik schrik omdat ik niet had verwacht dat ik antwoord zou krijgen. 'Huh wie ben jij?' Vraag ik. 'Wie ik ben? Daar kom je nog wel achter, en ja, je bent dood, open eerst je ogen maar eens voordat je tegen me praat.' Nou, wat aardiger mag ook wel denk ik in mezelf. Als ik mijn ogen open doe, valt mijn mond ook mee open, ik weet niet of het van verbazing of van de schrik is. Wat the fuck is dit? Dit had ik nóóit verwacht van de dood......

___________________

Heeeey peepz,

Het klinkt als een einde, maar dat is het niet, het is juist het begin, haha. Nouja, niet echt een leuk begin maarja.. Ik heb al superlang geen verhaal meer geschreven maar wil het supergraag al heel lang dus ik hoop dat ik steeds inspiratie krijg en eindelijk eens een keer een boek kan maken :)

Ennnn, wat gaat er gebeuren met Mila? Waar is ze beland? En wie is die vrouwenstem? Stuur me een prive bericht met wat je denkt, degene die het ditchste bij zit, daar draag ik het volgende hoofdstuk aan op :)

Ik hoop dat jullie zo lief zijn om een comment achter te laten 😏

Want ik vind het superleuk om te horen wat jullie ervan vinden, ook opmerkingen mogen want daar leer ik van :)

Kuskusss, x