Βάζω τα ακουστικά και κλείνω τα μάτια μου. Γυρίζω πίσω το χρόνο. Τότε που δεν ζούσα, που δεν ένιωθα. Τότε που όλα τα θεωρούσα δεδομένα. Που τίποτε για μένα δεν είχε αξία. Μόνο πως θα καταφέρω να κερδίσω το καινούριο καυτό αγόρι του σχολείου μας. Πως θα αγοράσω πρώτη την καινούρια Chanel τσάντα, πρώτου την αγοράσει η Charlotte. Τώρα όμως τίποτα δεν είναι ίδιο. Τώρα ζω, τώρα νιώθω, τώρα αναπνέω. Πριν έπεφτα. Έπεφτα, έπεφτα, έπεφτα στο κενό. Πνιγόμουν. Και αντί να κολυμπήσω, να σωθώ, εμένα εκεί. Χωρίς να κάνω καμία κίνηση. Βούλιαζα στον πάτο και δεν έκανα τίποτα για να ξεφύγω από το αυτό. Απλά έπεφτα.
#Flashback
«Evelyn ξύπνα» ακούω την ενοχλητική φωνή της μητέρας μου να μου φωνάζει από κάτω. Βγάζω την μάσκα ύπνου που φοράω κάθε βράδυ και αντικρίζω την Nancy. «Σου έφερα το πρωινό σου» μου λέει ευγενικά και ανοίγει τις κουρτίνες της μπαλκονόπορτας. Τυφλώνομαι με το δυνατό φως του ήλιου και τρίβω τα μάτια μου. Μετά από λίγο τα ανοίγω και χαμογελάω στον εαυτό μου. Η μέρα σήμερα είναι υπέροχη και το γεγονός ότι είναι μέρα για ψώνια την κάνει ακόμα πιο υπέροχη. «Nancy;» γυρίζει το κεφάλι της για να με κοιτάζει. «Σήμερα θέλω να φάω κάτω» της λέω και εκείνη μου γνέφει, παίρνοντας τον δίσκο από το κομοδίνο μου. Τηλεφωνώ στις κολλητές μου. Πρώτα στην γραμμή μπαίνει η Krista και μετά η Cecilia.
«Ημέρα για ψώνια. Ενθουσιασμένες;» μας ρωτάει με την τσιριχτή φωνή της η Krista.
«Αρκετά» λέει η Cecilia και χαζογελάει.
«Το πάρτι του Αγίου Βαλεντίνου πάντα θα είναι το αγαπημένο μου. Και το χρώμα του θέματος, κόκκινο, είναι τέλειο» συνεχίζει η Cecilia.
«Να είστε έτοιμες, σε λίγο θα περάσω από εκεί» τους λέω και εκείνες απαντούν με ένα οκ. Ακούω την μαμά μου να φωνάζει επανειλημμένες φορές το όνομά μου. «Κορίτσια κλείνω θα τα πούμε μετά» τους λέω και πετάω το i-phoneμου στην τσάντα. Επιλέγω να φορέσω ένα άσπρο floral φόρμα, συνδυασμένο με μια καφέ ζώνη. Ρίχνω από πάνω μία άσπρη ζακέτα και βάζω τις πλατφόρμες μου. Το μεγάλο χρυσό μου κόσμημα κάνει το συνολάκι μου να φαίνεται υπέροχο. Ισιώνω τα μακριά ξανθά μαλλιά μου και βάζω λίγη μάσκαρα και ρουζ τονίζοντας τα πράσινα μάτια μου. Μόλις είπε έτοιμη καταβαίνω στον κάτω όροφο και κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας. «Καλημέρα» λέω χαμηλόφωνα και ορμάω στην βάφλα με φρούτα που έχω μπροστά μου.
Αφού έχω φάει λίγο ζητάω την πιστωτική μου από την μητέρα μου.
Μου την σπάει πολύ που δεν την έχω εγώ. «Θα την πάρεις μετά τα 18» πάντα αυτό λέει. Και καλά επειδή θα χαλάω συνέχεια λεφτά.
YOU ARE READING
Feeling Alive
FanfictionΑν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου άλλαζε τα πάντα στη ζωή σας, τι θα κάνετε; Θα την ευγνωμονούσατε ή θα ευχόσασταν να μην είχε έρθει ποτέ; Δε ξέρω για εσάς αλλά η Evelyn Oken είναι ευγνώμον που ήρθε εκείνη η μέρα. Λέγοντας πως «Εκείνη η μέρα μου άλλαξε...