Feeling Alive

chapter 2

Flashbackcontinue

Το ενοχλητικό ξυπνητήρι μου με ξύπνησε και με τυφλές κινήσεις το έκλεισα. Η οικονόμος μας μου είχε ήδη φέρει το πρωινό μου. Σηκώθηκα και βγήκα έξω για να πάω στο δωμάτιο του αδερφού μου. Τον πέτυχα την ώρα που έβγαινα έξω και τον τράβηξα μέσα στο δωμάτιο. «Τι στον-» πάει να πει αλλά τον διακόπτω. «Τι ήταν αυτό που είπες χθες, που ξέρεις για τον Logan;» τον ρωτάω με σοβαρό ύφος κι γελάει ειρωνικά. «Σε έχω ακούσει να μιλάς γι αυτόν στο τηλέφωνο και στο σχολειό. Μην ανήσυχης δεν θα το πω στην μαμάκα» λέει. «Γαμώτο σου Mattμην κρυφακούς και να μην σε ενδιαφέρει τι κάνω εγώ» «Ούτε εσένα!» φωνάζει. «Δεν ασχολήθηκα ποτέ με το κορίτσι σου αλλά με θέματα που αφορούν και την οικογένεια σου θα ανακατευτώ. Πρόσεχε Matthew, κανόνισε να κόψεις τις μαλακίες γιατί ξέρω πολύ καλά τι κάνεις» του λέω με απειλητικό τόνο. «Δεν έχω κορίτσι» απ' όσα είπα αυτό συγκράτησε; «Ξέχασα, έχεις τις γκόμενες που πας και πηδάς» είμαι αρκετά θυμωμένη αυτή την στιγμή. Ποιος στο διάολο νομίζει πως είναι. «Α ναι και αυτές» λέει και κυριολεκτικά με πετάει έξω. Αφού φάω μια μπουκιά από το πρωινό μου, νιώθω πως θα ξεράσω. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Φοράω μια ριγέ φούστα με κοντή άσπρη μπλούζα, τα σανδάλια μου και ένα τεράστιο κολιέ. μπούκλες τα μαλλιά μου, ελαφρή μακιγιάζ και είμαι έτοιμη. Και η καθημερινή ρουτίνα μου αρχίζει. Πρώτα το σπίτι της Cel, μετά της Krisra, στάση στα Starbucks, σχολείο.

«Σήμερα είναι η μεγάλη σου μέρα Evelyn» λέει και γελάμε όλες. «Σκάσε» της είπα και της έδωσα μια αγκωνιά στα πλευρά. Μόρφασε ελαφρά και έκανε το ίδιο. Κανένα κοινό μάθημα με την Charlotte, ένα με τον Logan. Όλη μου η κακή διάθεση έχει φύγει. «Έχω γερμανικά, σκατά» μου μουρμουρίζει η Krista και απομακρύνεται. Μετά απο λίγο κατευθύνομαι προς την αίθουσα της Ιστορίας. «Θες να πάμε να φάμε έξω για μεσημεριανό;» ακούω μια φωνή από πίσω μου να λέει. Ο Logan. «Ναι φυσικά» λέω. Και γυρίζω μπροστά μου όταν ο καθηγητής Robinson μπαίνει στην αίθουσα.

Επιτέλους τελείωσα. Ατελείωτες ώρες μαθήματος και κουτσομπουλιού. Κυρίως για εμένα και τον Logan. Ήρθε η ώρα. Τον βρίσκω στο παρκινγκ ενώ με περιμένει στο αμάξι. Κουνάει το χέρι του κάνοντας μου νόημα να μπω στο αμάξι. Χαμογελάω παιχνιδιάρικα και μπαίνω στο αυτοκίνητο. «Λοιπόν που θες να πάμε;» με ρωτάει. «Έλεγα για καμιά πιτσαρία ή κάτι τέτοιο» λέω άνετα. «Σοβαρά;» λέει έκπληκτος. Λες να νομίζει ότι είμαι χοντρή ή κάτι τέτοιο; «Αν δεν θες μπορούμε να πάμε αλλού» λέω προσπαθώντας να κρύψω την ντροπή μου. «Βασικά και εγώ εκεί θα σε πήγαινα, απλά ρώτησα αν είχες άλλη επιλογή» μου λέει και ξεκινάει το αμάξι. «Ωραία» λέω. Το αγαπημένο μου το τραγούδι παίζει στο ράδιο και δεν μπορώ να κάνω κάτι παρά να σιγοτραγουδάω τους τοίχους. Σχεδόν σε όλα τα 4 λεπτά τις διαδρομής μου έριχνε κλεφτές ματιές και μου χαμογελούσε. «Έχει πολύ ωραία φωνή» δεν μπορώ παρά να γελάσω. «Ίσα που ακουγόμουν και όχι» λέω και βγαίνω από το αμάξι. «Νομίζεις» λέει και γελάω ξανά. Μου ανοίγει την πόρτα στο μαγαζί και χαμογελάω με την ευγενική χειρονομία.