Kiraz Ağacı

Bölüm 2

Akşam olmuştu.Arkadaşıma doktorların kemoterapinin artık daha fazla fayda edemeyeceğini söylediklerini ve bende bu yüzden bıraktığımı anlattım.Üzülmüş ve kızmıştı fakat yinede kararıma saygı duymuştu.Sonucta yemek yiyemedigim için çok kilo vermiş, halsiz düşmüştüm.Yinede aylar sonra arkadaşımı görünce kendimi eskisi gibi mutlu ve güçlü hissetmiştim.Saçlarım 4.5 ay önce kemoterapiyi bıraktığım için biraz uzamıştı.Dar, derin sırt dekolteli ve uzun bir yırtmacı olan lacivert gece elbisemi giymiştim.Biraz makyajla güzel olmuştum.Artık hazırdım.Ahmet, arkadaşıba ait ilan güzel olduğunu iddia ettiği caz barda buluşabileceğimizi söylemişti ve bende seve seve kabulb ettim.Uzun zamandır bira içip kendime gelmemiştim yada sarhoş olup sızmamıştım mı demeliydim?Bu düşüncelerden sıyrılıp bara girdim.Oldukça şık ve gösterişliydi.Kimileri kahkahakar atıyor kimileri kendilerini cazın büyüsüne kaptırmış ritmik bir şekilde dans ediyorlardı.Gözlerim Ahmet'i ararken birden karşıma dikildi ve "hoşgeldiniz hocam" dedi.Bende "teşekkür ederim Ahmet ama artık öğretmenlik yapmıyorum bu yüzden de bana adımla hitap edebilirsin" dedim.Yüzünde kısa süreli şaşkınlık ifadesi gördüm.Kolumdan tutup beni kendi oturduğu masaya çekti.Göz göze geldiğimizde çarpık bir gülümsemeyle "ne icersiniz hanımefendi?" diye alaycı bir biçimde sordu."Bira" diye cevap verince yine o yüzünde çarpık gülümseme belirdi ve hiçbir şey söylemeden barmenin yanına gitti.Ahmet benim için her zaman etkileyici bir öğrenci olmuştu.Lisede sadece benim dersimi dinlerdi fakat diğer derslerde de en az benim dersim kadar başarılıydı.Bir kere bile sınıfı belge almadan geçtiğini duymamıştım."Biranız geldi hanımefendi" demişti ve bende bu düşüncelerden bir anda sıyrılmıştım."Bana hanımefendi demeyi keser misin benim bir adım var ve bunu sende biliyorsun Ahmet", özür dilercesine omuz silkti sonra gözlerimin içine bakıp "Pardon Meryem" dedi.Adımı söylediğinde bir an kalbim yerinden çıkacakmış gibi oldu."Hey, Meryem beni duydun mu?" ikinci kez söylediginde irkilmistim ve gözlerine boş bir ifadeyle bakmakla kaldım.Bi süre beni süzdükten sonra "saçlarınızı sevdiğinizi sanıyordum ama çık kısa kestirmişsiniz ne oldu size?" diyerek boş bakışlarıma bir anlam kazandırabilmisti.Ona başımdan geçenleri anlattım ve az bir ömrümün kaldığını yakında öleceğimi söyledim.Sonra da hiçbir şey anlatmamışım gibi neden edebiyat öğretmenliğini okuduğunu ve şimdi de neden mesleğini yapmadığını sordum.Birden gözlerini gözlerime kilitledi.Gözleri tıpkı eskisi gibi bomboş bakıyordu ve "bu yüzden mi yıllarca size ulaşmamızı istemediniz ve işinizi kaybettirdiniz?Neden size destek olmamıza izin vermediniz?" dedi.Cevap bile beklemeden ceketini aldı, hesabı ödedi ve çıktı...