It's just love...

~*21*~

Ik ren gehaast achter Gillian de gang door. 'Gillian, alsjeblieft, ik kan je niet bijhouden!'

Gillian draait zich kort om maar stopt niet. 'Ik moet haar vinden Mave! Ik vermoord haar!' De rest van zijn woorden zijn onhoorbaar doordat hij al zo ver weg is. Zuchtend kom ik tot stilstand. Ik had wel verwacht dat hij zo zou reageren en normaal zou ik bezorgd zijn als hij in het rond riep dat hij iemand ging vermoorden. Nu heb ik dat echter niet, niet omdat ik Destiny dood wil, nee, ik weet dat ze al weg is. Ze is vertrokken en heeft Gillian's net zo zien aankomen als ik. Hij zal haar niet vinden. Hij kan haar niets doen.

'Mave?!'

Geschrokken draai ik me om. Laos kijkt me aan alsof hij een spook ziet. 'Mave? Ben jij dat echt?' Zijn woorden zijn niet meer dan gefluister. Amper hoorbaar alsof ze worden weggedragen door de wind. Laos staart me aan. Zijn ogen groot van verbazing, zijn mond een beetje open in een onuitgesproken "o". 

Dan zijn opeens zijn armen om me heen. Zo snel dat  ik het niet eens gemerkt heb. Hij drukt me tegen zich aan alsof hij van plan is om nooit meer los te laten. Ik druk mijn gezicht in zijn shirt en knuffel hem al even hard terug. Hij ruikt nog altijd naar honing en vuur. Ik voel me veilig in zijn armen. Ze lijken een ondoordringbaar schild dat me even tegen de buitenwereld beschermt. Zijn duim draait kleine kringen op mijn rug terwijl hij eindelijk zijn woorden hervindt. 

'Ik dacht dat je doodging Mave,' zegt hij. 'Iedereen dacht dat je doodging.'

Een traan rolt over mijn wang. 'Daar is wel wat meer voor nodig,' antwoord ik. Mijn stem trilt licht ondanks mijn opwekkende woorden. Laos merkt het meteen en kijkt me aan. Hij vouwt zijn handen om mijn gezicht heen en wrijft met een duim mijn tranen weg. Ik lach en snik tegelijk en bijt zacht op mijn onderlip om de tranen in te houden. Als dat niet lukt sluit ik mijn ogen en adem diep in. Ik doe mijn mond open om wat te zeggen maar mijn woorden worden gesmoord. Mijn ogen schieten open zodra Laos zijn lippen op de mijne drukt. Voorzichtig en teder maar ook met zo veel energie dat ik me afvraag hoelang hij dit al wil. Ik ruk me zacht los en kijk hem aan. Totaal versuft. Mijn ademhaling gaat snel en mijn handen trillen. Ik probeer wat uit te brengen maar de woorden blijven steken in mijn keel. Laos kijkt me geschrokken aan en stapt meteen een meter naar achteren. Hij wrijft verwoed met zijn handen in zijn haar. 'Mave...'

Ik sla een hand voor mijn gezicht en sluit mijn ogen. 

'Mave... Het spijt me... Ik dacht...'

'Wat dacht je!?' Mijn woorden zijn eindelijk terug. 'Wat dacht je Laos?'

'Ik weet niet wat me overkwam Mave... Het spijt me... maar...'

Ik schudt met mijn hoofd en loop weg om vervolgens recht in de ogen te kijken van Ox. Mijn adem stokt en ik hoef niet verder te kijken naar hem om te weten dat hij alles gezien heeft. 

Laos roept me na maar ik loop stug verder. Langs Ox, langs alles. 

---

Bij mijn kamer uit te zijn gekomen gooi ik de deur dicht en ga er met mijn rug tegenaan staan. Met mijn handen in mijn haar en vervolgens over mijn gezicht zak ik naar beneden, nog steeds tegen de deur aan. Wat was er gebeurd? Hoe kon ik dit laten gebeuren? Opeens ben ik zo boos op mezelf dat ik mezelf wel wat kan doen. Niet omdat ik het heb toegelaten, niet omdat ik niet bozer of duidelijker ben geweest tegen Laos. Nee, ik ben boos om een nog veel ergere reden. Ik vond het fijn. Ik vond het fijn om zijn lippen op de mijne te voelen en de emoties te voelen die het met zich meebracht.

Ik sta op en gooi met een kreet de dichtstbijzijnde vaas tegen de muur. Nog nooit eerder heb ik me zo machteloos gevoeld. Zelfs niet in Arena. Zelfs niet in de kerker van kasteel Ochtendlicht. Dit is een ander gevoel. Een gevoel dat me van binnenuit lijkt te verteren. Angst, en schuld. Een schuldgevoel zo groot dat ik het amper aan kan. Een schuldgevoel naar Gillian, maar ook, tot mijn woede, naar Laos. Ik voel zijn lippen nog steeds op de mijne, hoe kort die tijd misschien ook geweest is. Ik ruik nog steeds het vuur en de honing en voel nog steeds zijn armen om me heen. Zijn vingertoppen op mijn gezicht. Hoe hard ik het ook probeer, ik blijf hem voelen. Zoals ik Gillians aanwezigheid soms voel. 

Opeens klinkt er een harde knal en veel geschreeuw van buiten. De aarde lijkt plotseling te beven en de ramen vliegen aan diggelen. Ik laat me op de grond vallen om het vallende glas te ontwijken maar de scherven snijden alsnog in mijn handen, armen en gezicht. De deur vliegt open. Ox staat in de opening. Zijn blik is dubbel waardoor ik me nog schuldiger ga voelen. Hij lijkt het even aan de kant te zetten en laat zich op de grond vallen als de aarde weer beeft en een klein voorwerp de kamer binnenschiet. 

'Mave! Je moet meekomen!' schreeuwt hij boven het gerammel en geraas van kapot vallende dingen uit. 'Het zijn de soldaten! Het is Raa! We moeten vluchten!'

De tijd lijkt opeens heel langzaam te gaan. Een anderklein voorwerp wordt de kamer in geslingerd. Puntig, vlijmscherp en het komt recht op me af. Ik kan niet reageren en hoor Ox ergens op de achtergrond schreeuwen. Het is te laat om te bukken. Dit ding gaat me vermoorden. In een laatste wanhoopspoging probeer met mijn armen mezelf te bedekken en sluit mijn ogen. De pijn die ik verwacht lijkt alleen niet te komen. Verbaast open in mijn ogen. Het ding is weg, opgevangen door iets dat ineens tussen het voorwerp en mij is verschenen. Ox.

Zijn ogen staan wijd open van de pijn en het bloed gutst uit een wond in zijn zij. Een angst die ik nog nooit eerder heb gevoeld lijkt zich plotseling meester van me te maken. 'Ox!' 

'Mave! Rennen!' schreeuwt hij.

'Nee! Ik laat je hier niet achter!'

'Ren!'

'Nee!

'Alsjeblieft. Doe dit voor mij. Doet dit voor Gillian. Ren!'

De tranen glijden over mijn wangen. 'Ik laat je niet doodgaan.'

Vastberaden sta ik op en trek hem in de badkamer. Hij kreunt van de pijn en lijkt moeite te hebben om bij te blijven. 'Mave,.. Ren. Laat mijn offer niet voor niets zijn geweest.

'Je gaat niet dood!' schreeuw ik. 'Je gaat niet dood!' 

Je gaat niet dood.