It's just love...

~*6*~

'Ze moet hier weg,' zucht Ox: 'het is hier te gevaarlijk voor haar.' Hij doet zijn best om niet naar me te kijken.  We zijn met z'n allen bij elkaar gekomen, zodra ik me weer beter voelde, om over Olive te praten.
'Maar waar moeten we haar naartoe brengen? Ze had het wel over haar vader, maar die is nergens te bekennen,' brengt Laos in. Gillian zucht en gaat even met zijn hand door zijn haar. Zijn warrige plukken vallen gedeeltelijk over zijn voorhoofd. 'Jongens dit gaat zo niet verder. We zijn al veel te lang aan het overleggen. Ik vind dat we even moet stemmen.' Er klinkt een instemmend gemompel van de Victorianen. Ik ben de hele tijd alleen maar stil.
'Oke. Mag Olive blijven? Wie voor is steekt zijn hand op.'
Laos, Kanin, Tine, Valkon en Mora steken hun hand op. Vijf.
'Wie is tegen?'
Ox, Gillian, Stick, Daro en Waro steken hun hand nu op.
Vijf tegen vijf.
'Mave? Jouw stem is de beslissende.'
Ik denk aan het lieve kleine meisje dat altijd zo vrolijk ronddartelt en met haar lach zelfs Kanin een beetje laat ontdooien. Ik zou niets liever dan haar bij me willen houden, en het is maar voor even. Ze had gezegd dat het een bezoek was... Maar dan denk ik weer aan wat er net gebeurde. Ik had me niet kunnen inhouden en haar bijna vermoord. Als Gillian en Laos er niet waren geweest... Ik verban de gedachte uit mijn hoofd. Ik ben niet meer de Mave van het weeshuis. Ik ben veranderd. Fysiek en mentaal. Het is te gevaarlijk.
'Ik stem tegen.' Terwijl de woorden mijn mond verlaten klinken mijn woorden niet meer als de mijne. Gillian werpt me aan meelevende blik toe en strijkt zacht over mijn rug. Zijn hand laat een spoor van tintelingen na.
'Dat is dus wat we gaan doen. Olive moet weg.'
Kanin zucht. 'Ik haal haar,' mompelt hij binnensmonds.
Ox schudt zijn hoofd. 'Vertel haar maar gewoon dat we haar terug gaan brengen en probeer erachter te komen wie haar vader is. Dat is beter.'
Kanin's "het zal wel" is amper hoorbaar.
Gillian grijst. 'Nog altijd de vrolijkste hier,' grapt hij en er volgt een zacht gelach. De Victorianen gaan geleidelijk weg om te doen waar ze mee bezig waren. 'Ik breng je terug naar de je kamer,' zegt Gillian en hij geeft me een klein duwtje tegen m'n schouder richting de deur. Normaal zou ik daar een scherpe op,erkimg over hebben gemaakt, maar ik voel me nu verdoofd. Ik laat me door hem leiden en beland zonder dat ik precies de route weet, voor mijn kamer. Gillian gooit de deur open en begeleid me naar binnen. 'Het was erg goed wat je deed net. Dat je tegen hebt gestemd.'
Ik schudt mijn hoofd. 'Ik weet het niet. Ik ben gewoon bang dat ik haar pijn ga doen.'
Hij lacht droevig. 'Het is het beste voor haar. Ze hoort niet tussen de Victorianen te leven.'
'Weet ik.' Ik leun tegen mijn bed aan en kijk bedroefd naar de grond.
'Bedankt nog... Voor daarnet.'
'Daar hoef je me niet voor te bedanken. Je leert het beheersen,' vervolgt Gillian. 'Dit hebben we allemaal gehad, de een meer dan de ander, en we zijn er allemaal overheen gekomen. Ik help je wel.'
Hij komt een stap dichter naar me toe. Als ik zou bewegen, zou ik hem kunnen aanraken.
'Wat als het bij mij anders is.' Een lichte paniek overvalt me. 'Wat als ik er niet overheen kom en altijd... Dat nooit...'
'Rustig Kingsley.' Met zijn hand tilt hij mijn kin op zodat ik hem recht kan aankijken. 'Het komt allemaal goed. Je komt er doorheen. Wij gaan je helpen.'
Als er een eenzame traan over mijn wang glijdt veegt hij die weg met zijn duim.
'Ik ben gewoon bang,' fluister ik.
'Dat mag. Het hoort erbij. Maar zodra het moeilijkste stuk voorbij is, wordt het alleen maar beter. Oké?' Hij glijdt met zijn hand door mijn haar en blijft me aankijken. Ik ril en wendt mijn blik af.
'Als er iets is ben ik er altijd,' zegt hij. 'Ik zal alles doen wat ik kan om je te helpen. Vertrouw je me?'
Hij probeert mijn blik te vangen. Zijn mond is vertrokken in een zenuwachtige trek wat hem er onzeker laat uitzien.
Mijn twijfel is kort. 'Ja,' fluister ik en uit het niets strijken opeens zijn lippen over de mijne. Heel zacht en amper voelbaar. Ik verstijf en adem geschrokken in. Gillian zet snel een stap naar achteren en haalt een hand door zijn haar. 'Het spijt me! Ik weet niet wat me opeens overkwam. Ik...'
Ik onderbreek hem door mijn lippen op zijn mond te drukken. Hij ontspant langzaam en legt zijn hand op mijn middel. Hij kust me voorzichtig terug. Zijn geur omringt me en hij drukt me verhit wat dichter tegen hem aan. De zachtheid van zijn lippen is overweldigend en zijn aanraking geeft me de rillingen. Even vergeet ik alles en ga volledig in hem op. De katoenen stof van zijn shirt, zijn zachte huid en zijn bosgeur. Even voel ik me gelukkig. Een glimlach glijdt over mijn lippen en ik trek hem zo mogelijk nog dichter tegen me aan.