"Αναμνήσεις μιας Ακρογιαλιάς" (ποιητική συλλογή)

Ραντεβού στην Ακρογιαλιά

Δεν μου έχουν μείνει πλέον δυνάμεις...

Μέσα μου βαθιά γνωρίζω,

πως γοργά θα ξεψυχήσω.

Μα ο ήλιος της ακρογιαλιάς...

ο ήλιος που' λαμπε την μέρα'κείνη,

ο ήλιος που το φως του σε 'σένα χάρισε

και κοντά του σε πήρε με μιάς...

Θαρρώ πως ήσουν ένα όνειρο.

Ένα όνειρο απ'το οποίο ξύπνησα,

ένα όνειρο απ'το οποίο ξύπνησα μ'ένα βάρος στην καρδιά...

Κουβαλητής ενός ασκού με δάκρυα,

Δάκρυα που πονούσα να τα κλαίω,

Δάκρυα που γεμίζαν την καρδιά μου χρώματα,

χρώματα του έρωτα,

χρώματα της Ίριδος,

χρώματα εύθυμα,

χρώματα που μόνο μεσ' την ψυχή σου κατοικούν

Και τον ήλιο τον λαμπρό καθώς κοιτάζω,

η αύρα του φωτός,

η αύρα η δική σου, την καρδιά μου περιβάλλει με μητρική στοργή...

Τα πόδια μου δεν με κρατούν στο έδαφος...

Κάθε βήμα κι'ένας πόνος...

Κάθε βήμα κι'ένας θάνατος...

Ας σε δω μια τελευταία φορά...

ας δω για τελευταία φορά την ακρογιαλιά...

Την ακρογιαλιά που τα μαλλιά σου χρυσαφένια λάμπαν σαν την άμμο,

Την ακρογιαλιά που τα μάτια σου ένα γίναν με τη θάλασσα τη γαλανή,

Την ακρογιαλιά που στις καρδιές μας κατοικεί.

Μοναχός μου διαβαίνω το μονοπάτι εκείνο,

Σωριάζομαι στην άμμο.

Οι μνήμες οι δικές σου ας μου χαρίσουν τη δύναμή τους...

Οι μνήμες οι δικιές σου ας μου δώσουν το σθένος να σε φτάσω...

Το κεφάλι μου ελαφρά υψώνω,

Εσένα βλέπω μπρος μου...

Σαν άγγελος στον ορίζοντα βαδίζεις,

Τ'αιθέριο φόρεμά σου ανεμίζει,

Μια ζέστη την καρδιά μου πλημμυρίζει...

Τα μάτια σου το παγωμένο στήθος μου διαπερνούν...

Τα βλέφαρά μου κλίνω...

Τον κόσμο ετούτο αφήνω...

γέρος πιά...

Έχω ζήσει τόσα...μα 'σύ ήσουν η ζωή μου,

κι'ας έφυγες νωρίς,

Σε τούτη την ακρογιαλιά κατοικούν οι αναμνήσεις των γέλιων των παιδιών,

Η δικιά μας μουσική, 

Που ο αγέρας σιγοτραγουδά,

Σαν χαϊδεύει τα πλατάνια απαλά...

Μαζί σου πλέον ταξιδεύω,

Στους αιθέρες της θείας της αιώνιας ζωής.