Next Generation

Chapter 1

Οι διαδηλώσεις κατά των υπερανθρώπων συνεχίζονται, παρόλο που είναι πλέον παράνομο να έχεις υπερδυνάμεις. Σύμφωνα με τον νόμο, κάθε άνθρωπος που έχει ήδη τείνει να εμφανίσει αυτές τις φρικτές ικανότητες, θανατώνεται, για να αποφευχθεί η εξάπλωση του γονιδίου. Αν γνωρίζετε κάποιον υπεράνθρωπο, ενημερώστε άμεσα τις αρχές!

"Είναι τρομερό." λέει φοβισμένη η μητέρα μου. "Αυτά τα εκτρώματα της φύσης πρέπει να εξαλειφθούν."

Στριφογύρισα τα μάτια μου και συνέχισα να τρώω τα δημητριακά μου, αγνοώντας τα λόγια της μητέρας μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω την μητέρα μου και δεν νομίζω να την καταλάβω ποτέ.

"Ευτυχώς κανένας δικός μας δεν είναι σαν αυτούς." συμπλήρωσε ο πατέρας. "Να κοιτά!" συμπλήρωσε και έδειξε ένα άρθρο στην εφημερίδα που διάβαζε. "Άγνωστοι υπεράνθρωποι επιτίθενται σε φυλακή σε μια αποτυχημένη απόπειρα να ελευθερώσουν κρατούμενους υπερανθρωμώπους. Οι δράστες κατάφεραν να ξεφύγουν." διάβασε δυνατά. "Είναι όλοι εγκληματίες."

Σηκώθηκα απότομα και φόρεσα τη ζακέτα μου. Δεν άντεχα άλλο να ακούω αυτά που λένε. Αλλά έτσι είναι σήμερα... Όλοι ζούνε με το φόβο. Με το φόβο κάποιας επανάστασης των υπερανθρώπων.

"Φεύγω!" φώναξα στους γονείς μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Εγώ δε φοβάμαι. Δε πιστεύω ότι θα μας βλάψουν και δε πιστεύω ότι είναι επικίνδυνοι. Τους έχει δώσει ένα χάρισμα, μια ξεχωριστή δύναμη. Η κυβέρνηση θα έπρεπε να τους βοηθήσει να ελέγξουν τις δυνάμεις τους και όχι να τους εξολοθρεύσουν.

Αλλά έτσι είμαστε μεις οι άνθρωποι. Καταστρέφουμε το διαφορετικό. Είναι στη φύση μας. Είναι αυτό που κάνουμε καλύτερα.

Κατευθύνθηκα προς τη κεντρική πλατεία της μικρής μας πόλης. Είχα ραντεβού εκεί με την Teresa. Ήταν η κολλητή μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είμασταν αχώριστες και κάναμε τα πάντα μαζί.

Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στη πλατεία. Κάθισα σε ένα παγκάκι στη πλατεία και περίμενα υπομονετικά την φίλη μου. Κοίταζα γύρω μου τα δέντρα και χάζευα τα φύλλα που έπαιρνε ο άνεμος. Κάποια τρένα πέρναγαν κατά διαστήματα στο σταθμό δίπλα. Κυκλοφορούσαν αρκετοί άνθρωποι. Απολύτως λογικό αν σκεφτείς ότι ήταν Σάββατο. Κυρίως μητέρες που τα παιδιά τους έπαιζαν με τη μπάλα, οι άλλοι που έκαναν τα ψώνια τους.

"Καλημέρα Amara!" είπε ένας κύριος που πέρασε μπροστά μου.

"Καλημέρα Mr. Parker!" απάντησα εξίσου ευγενικά. "Τι κάνετε;"