Wolfstar one shots [NL]

❤ damn ❤

WARNING: ER ZIT VEEL VAN DEPRESSIE IN DIT HOOFDSTUK. ALS JE HIER GEVOELIG VOOR BENT AUB. NIET LEZEN. DANKJE.

~~~~~~~~~~~

Remus pov

Damn. Ik wil het niet meer. Ik voel me leeg. Het is nu te veel. Ik kan het niet meer. Het doet pijn. Te veel. Veel te veel. Pijn.

Ik sta op de Astronomy tower. Ik kan de pijn niet meer aan. Van het weerwolf gebeuren. Van m'n gevoelens voor Sirius. Alles. Ik wil het niet meer. Als je het niet weet. Ik snij mezelf. Ik doe mezelf pijn. Zulk soort dingen. Ja, het is slecht. Ik weet het.

Maar het is te veel.

Het is slap, ik weet het. Maar ja...

Maar ik sta hier dus. Twijfelend. Over wat? Je kan het wel raden. Astronomy tower + depressie = zelfmoord. Slecht ik weet het. Maar ik kan het gvd [A/N sorry voor het gescheld] niet meer aan.

Ik heb besloten. Ik doe het. Ik zet m'n voet op de reling. Ik trek mezelf op. Ik zet m'n andere voet op de reling. Ik doe mijn ogen dicht. Ik laat mijn voet over de reling hangen.

Twee sterke armen.

Die trekken me van de reling af.

Thank you.

Die twee sterke armen draaien me om.

"Open je ogen" zegt een bekende stem.

Ik doe ze open en zie Sirius.

Ik begin te huilen.

Sirius trekt me in een knuffel. "S-sorry" snik ik. "Het is okay Remmy, het is okay" sust hij me. Ik leg mijn hoofd op zijn schouders. "Dankje" snik ik. "Voor jou altijd" zegt hij. Ik snik verder. "H-het was g-gewoon te veel." "Dat snap ik" mompelt hij.

Hij zet me neer op de grond en gaat zelf ook zitten. "Vertel het me dan... dat gaat helpen" zegt hij dan. Ik knik en brand er op los. "Het is gewoon" Ik droog snel mijn ogen. "Het is gewoon te veel. Met alles. Het weerwolf gedoe... m'n crush op jou" Het is eruit voordat ik het door heb. Shit. Mijn ogen worden groot. Ik wil opstaan maar Sirius duwt me naar beneden.

"Meende je dat?" vraagt hij.

Ik knik zachtjes. "Sorry" mompel ik. Hij trekt me in een knuffel. "Het is okay" Hij duwt me weg en pakt me bij mijn schouders. "Ik vind jou ook leuk" grijnst hij. Mijn ogen worden groot. "Echt?" vraag ik vol ongeloof. "Ja, echt." grijnst hij. Ik trek hem in een knuffel. "Dankje" mompel ik. Sirius glimlacht. "Natuurlijk."

Dan dringt er iets tot me door. "Maar het kan niet" zeg ik dan. Hij kijkt me met pijn in zijn ogen aan. "Waarom niet?" Ik kijk hem aan. "Niemand kan met iemand als mij zijn. Niet met een monster" Ik kijk weg. Hij pakt mijn gezicht beet. "Liefste lieve Moony. Jij. Bent geen monster. Jij bent de liefste, leukste, mooiste jongen die ik ooit heb ontmoet. Alsjeblieft denk dat niet. Ik hou van je. Alsjeblieft, wees mijn vriendje" smeekt hij me.

Ik kijk hem aan. Zijn grijze ogen kijken me aan vol hoop. Mijn hart slaat een paar slagen over. Ik knik. "Graag" glimlach ik. Hij kijkt me blij aan en kust me op mijn voorhoofd. Ik bloos zachtjes. "Kom, we gaan naar de common room" Ik knik.

Hij pakt m'n hand en loopt met me terug.

God, ik ben een stuk gelukkiger nu.

Haiiii.... ikkuh... hehe... ben er weer.... sorry lieve mensjes.... ik had wat persoonlijke probleempjes... ik hoop dat jullie me vergeven.... love you all❤

Grtjes jullie spijtige schrijfster, bella❤