SEVDANIN ÖZGÜRLÜĞÜ

1- KAÇIŞ

Arkama bile bakmadan koşup odama sığındığımda o çok zor kararı vermiştim bile. Aslında benim için bu kararın bi zorluğu yoktu. Hatta bu benim için tek çareydi.

Kaçıyordum! Buna mecburdum daha doğrusu..

Ellerimin titremesine engel olamıyordum ki bu da şu anda umrumda değildi. Aklımda tek bi şey vardı, odaklandığım tek bir şey..

Dolabımı açıp siyah sırt çantamı çıkarttım. Elime geçen birkaç parça kıyafeti hızla içine tıkıştırdığım gibi çalışma masamınım üzerindeki telefonuma yöneldim.

Hızla onu da çantamın ön gözüne attım. Ellerimin titremesi bana yardımcı olmasa bile bunu şu an düşünemiyordum. Yanıma almam gereken mühim şeyleri çantama doldurduktan sonra bacaklarımın titremesine kulak verip kendimi yatağımın üzerine attım. Ellerimin ve bacaklarımın dermanı yoktu. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu.

Her kalp atışım içimde davul gibi gürlüyor kulaklarıma aşırı basınç yapıyordu.

Dünya silinmişti benim için. İçinde bulunduğum evden başlamıştı hemde silinmeye.

Önce içindeki insanları tek tek silmiştim. Sonra bu evi silmiştim. Şimdi de dünyayı siliyordum! Gözümün gördüğü, beni korkutabilecek kimse yoktu bu dünyada.

Aklım bana ihanet ediyor, çalışmamak için elinden geleni ardına koymuyordu. Sinirlendiğim zamanlarda böyle olurdu. Birde gözlerim..

Dolmaya başlamıştı bile. Biraz daha oturmaya devam edersem ağlayacağımı bildiğimden hızla yerimden kalktım.

Yanımda duran çantama uzanıp tek omzumdan aşağı sallandırdım.

Kaçmak uzun uzadıya düşündüğüm, planladığım bir durum değildi aksine daha az önce aklımda filizlenmiş ve büyümüştü.

Üstünden beş dakika bile geçmemişken ben bunu uygulamaya dökmüştüm bile. İşin komik kısmı bunu nasıl uygulayacağımı düşünmemiştim.

Sinirden titreyen ellerim yumuşak hırkamın cebinde yumruk olduğunda kendime kızgınlığımdan delice bir kahkaha döküldü dudaklarımdan.

Odam camdan atlayıp kaçmak için çok yüksekteydi. Eğer atlarsam bir yerlerimi kırardım. Anlık bi düşünce bir yerlerimin

kırılmasının içinde bulunduğum durumdan çok daha iyi olduğunu fısıldadı zihnime. Hayır hayır bu yanlış bir fikirdi düşünsene kırık bir bacakla aylarca bu cehenneme mahkum olduğumu! Acı dolu kahkahanın biri daha peyda oldu dudaklarımda.. Delirmiş olmalıydım. Tam bu anda zora diktim gözlerimi. Zaten hiçbir zaman kolayı seçmemiştim.

Aklımda beliren fikire ters düşen düşüncelerin oluşmasına fırsat vermeden kapıyla aramda kalan iki adımlık mesafeyi aşıp hızla kendimi koridora attım.

Belki de birdaha asla bu eve gelmeyecektim. Odama girip saatlerce kitap okuyamayacaktım. Bunlar beni üzmüyordu. Evim gibi görememiştim zaten hiçbir zaman bu cehennemi.

Korkmuyordum. Zaten korktuğumdan susmamıştım bunca sene. Beni susturan sebepler başkaydı. Keşke korkağın teki olsaydım o zaman kendimi kandırmam, kabullenmem
çok daha kolay olurdu. Oysa ben bunca sene içimde kendime karşı savaş açmıştım. İimdi o savaşın kazananı bendim. Kaybedenide bendim diğer yandan.

Ayaklarım yerçekimine karşı koyamasada zorla attım adımlarımı. Dış kapıyı görebiliyordum. Bir yandan dünyanın diğer ucundaymışçasına uzakken
diğer yandan elimi uzatsam tutabilecekmişim gibi yakındı. Düşünceleri kafamdan kovmama yardım etmesini umarak kafamı iki yana salladıktan sonra derin bir nefes çektim ciğerlerime. Şimdi gitmezsem birdaha gidemezdim, biliyordum. Sırtımdaki çantayı omzunmda düzeltirken dört büyük adımla koridoru aşıp hızla ayakkabılarımı giyindim. Elim kapının kulpundayken son bir kez arkama baktım. Geride bıraktığım hiçbir şeye üzülmüyordum, eşyaları sevmiyordum, bu evi sevmiyordum, içinde yaşayan insanları.. Sevmiyordum.. Gecenin soğuğu yüzüme çarptığında içten içe buruk bir sevinç yaşıyordum. Kaçmıştım. Aslında kaçış değildi. Gitmiştim. buruk sevincimin burukluğu burada başlıyordu tam olarak. Gidiyordum, kimse dur demiyordu. Gidiyordum, kimse kal demiyordu. Gidiyordum, kimse beni.. Sevmiyordu.. İşte tamda bu sebeplerden dolayı gitmiştim.