Arabella » irwin

0.8

ya,şey, babamın kayınçosunun komşusunun köpeğinin kuzeninin düğünü vardı.he bir de laptopumun şarjı bozuldu,ayrıca da telefonum klozete düşünce [gerçekten bunlar oldu] bu bölüm biraz geç geldi.özür dilerim.neyse işte çevirilerime gelen destekten dolayı da teşekkür etmek istiyorum.bu yazacaklarımı unutmayayım [teşekkürleri,bir de şu baş kısımda dediğim şeyi.düşündüğümde daha havalı olmuştu gerçi]diye bölümü bitirmeden yazmama rağmen burayı yazmakta gerçekten berbatım

yazdığınız her yorum taneciği beni sevindiriyor,sizi seviyorum

bölümden uzun bir yazar notu yazmamak için son olarak şunu da ekleyeyim.

bu bölümü yaren ve umaya ithaf etmek istiyorum [zeynep'i de ekleyecektim ama ona çok ithaf yaptım sanırım] çünkü uzun zamandır yanımdalar ve beni mutlu ediyorlar :') keşke şuraya birden fazla ithaf yapılabilse...bu bölüm birinize,diğer bölüm birinize yapacağım artık.

ben artık gideyim

keyifli okumalar xxx

[bölümü telefondan yazdığım için uzunluğunu bilmiyorum ama bence uzun]

&&&

"Ne istiyorsan onu yap,sen Arabella Moon'sun. [sen bihter ziyagilsin,aptallık etme] Bir kereliğine istediğin bir şey yap,bunun denklem çözmekten daha kolay olduğuna eminim."

Her zaman ne istediğimi bilen biri olarak bu konuda ne istediğimi bilememem fazlasıyla garipti.Ve hayır,denklem çözmekten daha kolay falan değildi.Düşüncelerimi ve isteklerimi çözebileceğm formüller yoktu.

"Bu gerçekten fazla yardımcı oluyor." Yanaklarımı şişirdiğimde burnunu çekerek kıkırdadı.

"Sadece konsere kadar ne istediğini bul,tamam mı ?" Üç parmağını kaldırıp üç günüm olduğunu belirtti.

Onu kafamla onayladım.

Öyleyse 3 günüm vardı.Sanırım bu 3 gün içinde içimdeki karışıklığı giderebilirdim.

Yani öyle umuyordum.Ne kadar zor olabilirdi ki..

**

Saatimi kontrol ettiğimde henüz geç kalmamıştım.Okula doğru olan adımlarımı hızlandırırken yolun yarısından çoğuna kadar tekmelediğim taşı bıraktım.

Kafamı kaldırıp karşı karşı kaldırımda göz gezdirirken klasik kostümüyle okula ilerleyen Luke Hemmings'i gördüm.

Elleri cebinde,kulaklıları kulağında ve her zamanki yırtık kotu üzerinde.

Gözlerim bozuktu ama buradan gözlerinin altındaki halkalar rahatlıkla görülebiliyordu.Dün hiç uyumamış gibiydi.

Büyük ihtimalle de uyumamıştı.

Beni fark ettiğinde el salladım.O da bana el salladı.

Halkalara rağmen daha toparlanmış görünüyordu.Dün çöp kutusunu nasıl kullanılamaz bir hale getirdiğini göze alırsak tabii.

Adımlarımı onum yanına doğru ilerlettim.Kulaklıklarını çıkardı.

"Günaydın Luke." Dedim gülümseyerek.

"Günaydın Bella."

Ona nasıl hisstettiğini sormak istiyordum.Bilirsiniz işte,dün olanlar için üzgündüm.

"Bütün akşam boyunca çocuklar nasıl olduğumu sordu.Sanırım artık bu tarz cümleler duymak istemiyorum çünkü bu gerçekten farklı hissetmemi sağlamıyor." Yüzüne buruk bir gülümseme yerleştirdi.