Uzun zaman oldu kapını çalmadığım diyerek konuya girdi;
Yine mi sen yaktıramazsın dedim son tekimi.
Yakamam,yapamam gücüm yok.
Evet düşe kalka öğrenicem ama ya düştüğüm yerden kalkamazsam?
Boşluklar boşluklar...
Hayatımın ortasında ki derin boşluklar.
İstemiyorum artık,boşlukları doldurucak umutlara sarıldım ben.
Umutlar,umut vaad edenler ayıklamak gerekiyor dedi o ses.
Haklı mıydı?
Ya da aklımı mı çelmeye çalışıyordu sadece.
Yine ikileme düşürdü beni..
Hemen kanıyorum,evet.
Ayıklamak gerekiyordu belki de ya beceremezsem.
Ne olabilirdi ki en fazla,kabuk bağlayan yaralar tekrar kanar.
Acıtır mı? asla...
Demek isterdim..
Acıtır tabi ki öyle bir acıtır ki tüm keşkelerim canlanır gözümün önünde.
Yaptıklarım,yapamadıklarım..
Yapmaya cesaret edemediklerim.
Duymak istemiyorum seni rahatsız etme artık beni.
Ve tekrar fısıldadı,
Şimdilik gidiyorum ama geri gelicem..
