"sorry, maar kun je misschien even opstaan zodat ik naar mijn plaats kan?" ik opende mijn ogen en keek de grijzende man voor me verstoord aan. Het was zo verleidelijk om gewoon 'nee' te zeggen en weer verder proberen te slapen. Maar ik besloot dat ik misschien niet al mijn luiheid en frustraties op hem moest af reageren dus ik stond toch maar op. "bedankt." ik knikte gewoon, het was nou niet bepaald mijn favoriete bezigheid om om 02:43 door heel Schiphol te zoeken naar gate B82 wat dus drieentwintig minuten lopen is. Ik had het getimed uit verveling. De man was eindelijk gaan zitten en ik plofte ook neer op mijn harde en ongemakkelijke vliegtuigstoeltje waar ik nog 6 uur op zou moeten zitten en sloot mijn ogen.
Acht uur later zat ik zwaar chagrijnig en nog steeds wakker in mijn ongemakkelijke vliegtuigstoeltje en ik wierp iedereen die het ook maar waagde me aan te kijken dodende blikken toe. Ik was dus echt niet goed met vroeg opstaan, weinig slapen en krijsende baby's.
"Kunt u alstublieft uw baby laten stoppen met huilen?" Vroeg ik geirriteerd en ik keek de zwangere vrouw en haar man met een woedende blik aan. De man zat achter mij en de baby zat op de vrouw haar schoot en was zo'n beetje het lelijkste schepsel dat ik ooit had gezien, terwijl de vrouw vroeger duidelijk juist heel knap was geweest, en toen haar leven verpestte door met dat stuk uitschot dat naast haar zat te trouwen en te besluiten dat ze kinderen wou. Oke, ik geef het toe, ik wordt nogal bot als ik moe ben maar dar zou iedereen zijn als je al acht uur lang-die vervloekte Schiphol-mensen hebben gewoon gelogen over die zes uur!-naast een vrouw zit die eigenlijk twee stoeltjes nodig zou hebben, een man daarnaast hebt zitten die om de 5 minuten moet plassen-oke, is nog maar drie keer gegaan en dat kwam waarschijnlijk door het laxerende spul waarvan ik KLM van verdenk het door ons water te doen maar het blijft veel-en een krijsende baby achter je hebt zitten. En het feit dat het nu 11 uur 's ochtends is en ik gisteravond maar zo'n twee uurtjes heb geslapen hielp ook niet echt mee om een beschaafd gesprek te voeren. "Nee, dat kunnen we niet, want anders hadden we dat echt wel gedaan hoor meisje." mijn ogen vernauwden toen hij 'meisje' zei alsof ik minder was dan hij. "Nou, misschien als jullie niet zulke pruts ouders waren dat jullie de baby WEL zouden kunnen laten ophouden met huilen!" Ik was nu ver van redelijk meer, en toen die zin over mijn lippen gleed realiseerde ik me dat ook want de man pakte me bij de kraag van mijn superdry shirt vast en begon in mijn oor te roepen wat voor een snotneus ik wel niet was. "Geen respect meer voor de ouderen... Brutale kleine vlergels...-had ik al gezegd dat de man minstens twintig jaar ouder was dan de vrouw?-Rotkinderen..."Sorry dat ik uw woedende tirade moet afbreken hoor meneer Janssen, maar wilt u misschien weer terug in uw stoel gaan zitten en dit meisje met rust laten?" De man deed zijn mond weer open om daar iets tegen in te brengen, maar de stewardess was hem voor, "En het maakt niet uit wat voor verschrikkelijke wandaden ze volgens u heeft gedaan. Begrepen meneer Janssen?" De man knikte gedwee en ik vroeg me af hoe de twee elkaar kenden maar ik zag er toch maar vanaf om het aan een van de twee te vragen want ik stond bij beiden nou niet bepaald heel hoog in hun lijstje met 'aardigste mensen ooit ontmoet in hele leven'.
"We gaan nu landen dus stoelriemen vast!" Daarna volgden nog heel wat andere mededelingen zoals de windrichting en temperatuur in Amerika, Californië, zowel in het Nederland als Engels, maar ik luisterde al lang niet meer want ik kwam opeens met het geniale idee om gewoon mijn iPod keihard aan te zetten-waarom had ik daar nou niet eerder aan had gedacht...
ER WORDT NOG HEEEEEEEEL VEEL AAN DIT VERHAAL VERANDERD!!!! OOK AAN DIT HOOFDSTUK!!!!
