The biggest lie

chapter 1.

"Oke klas! Hardlopen! Normaal zou ik zeggen, maak er geen wedstrijd van, maar dit keer zou ik dat zeker doen. Jullie cijfer word gebaseerd op jullie tijd. Line up!"

Ik kijk kort Jason aan en zie hem met een uitdagende grijns naar me kijken. Altijd was hij al de snelste van de klas samen met mij. Waarom hij dan altijd zo'n jack-ass moest zijn ligt er vast aan dat hij een jongen is. Het is altijd jongens met hun haantjes gedrag.

Toch geef ik hem een uitdagende grijns terug en ga ik in de netjes opgestelde lijn staan. Onze leraar staat met de twee blokjes klaar en als hij ze tegen elkaar aan tikt begint iedereen op zijn snelst te rennen. Ook ik.

De harde hardloopbaan knarst onder mijn voeten terwijl ze ritmisch meebewegen op het ritme van mijn hart. Mijn ademhaling probeer ik onder controle te houden door diepe en rustige teugen lucht in te ademen en rustig weer uit.

Al snel ben ik meer dan de helft van de klas voorbij en zie ik Jason twee passen achter mij. Ik probeer niet op hem te letten ookal zit hij bijna met zijn neus op mij, ik blijf naar voren kijken en hou mijn ademhaling en hartslag in controle.

Ik sluit kort mijn ogen en neem heel mijn omgeving in me op. Ik neem de geluiden op die aantonen dat de meesten van mijn klas al achterop geraakt zijn. Ik neem de wind in me op die ik de laatste tijd te weinig voel spelen met mijn haar doordat ik op mijn broertje moest passen. En ook neem ik mijn voetstappen in me op en zonder dat ik het wil ook die van Jason.

Snel open ik dan ook mijn ogen als ik merk dat hij mij heeft ingehaald, maar hem inhalen is al te laat. In twee passen rent hij over de finish waarna ik nog geen seconde later volg.

Als gewoonte ga ik een klein beetje hurken en leg ik steunend mijn armen op mijn benen om toch weer op normale ademhaling te komen. Ongelukkig ga ik rechtop staan als ik Jason op mij af zie komen lopen met een nog grotere grijns dan voorheen.

"Zo zo, nog net niet snelgenoeg om mij te verslaan." Een gemene, onheilspellende grijns vormt er op zijn gezicht. Ik rol met mijn ogen en begin te stretchen. Maar zodra ik merk dat Jason naar me staart stop ik en kijk ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Wat moet je." Zucht ik terwijl ik hem verwijtend aan kijk.

"Krijg ik geen felicitatie van deze schone dame?" Hij laat een vinger over mijn wang glijden en zet daarna een stap naar achteren. De haren in mijn nek voel ik overeind staan door zijn aanraking, op een slechte manier. "Kom kom, ik heb niet de hele dag." Ik zet afstandelijk een stap naar achteren zodra hij er eentje in mijn richting zet.

"Daar mag ik blij mee zijn." Jason zet meteen weer een stap in mijn richting en pakt mijn arm stevig beet om te voorkomen dat ik een stap naar achteren zet. "Ik zou je vader maar eens vragen wat hij op jou gedrag te zeggen heeft." Fluistert hij met een dreigende ondertoon dat maakt dat weeral mijn nekharen overeind gaan staan.

Heel mijn lichaam roept zodra hij lichamelijk contact maakt om uit zijn buurt te blijven. Maar dingen lijken meestal gemakkelijker als je ze uitspreekt dan als je ze moet uitvoeren.

"Goed gedaan jongens!"

Ik trek zacht mijn arm uit Jason zijn greep als mijn leraar zich op de klas richt. "Jason, goed gedaan. Laryn, kan beter. Sluit nooit meer je ogen als je rent." Ik bijt mijn kiezen op elkaar en knik. Die camera's overal ook. Ik adem diep in en laat mijn zuurstof voorzichtig uit mijn mond verdwijnen door geen stomme dingen te zeggen. Mijn vader heeft mij daar vaak genoeg op gewezen. 'Eerst denken dan pas je mond opentrekken.' Zei hij iedere keer op klachten van leraren of Jason.

Jason, waarom Jason toch zo'n lievelingetje van mijn vader is, is mij een raadsel. Behalve dan dat Jason zijn ouders meer dan goed bevriend zijn met mijn ouders en ze Jason en mij al proberen te koppelen sinds we kind waren.