Dochter van het Woud

Hoofdstuk 2//Estee

Estees vingers gleden nadenkend over de talrijke wapens in de wapenkamer van het Paleis. Ze had nog nooit zo veel dodelijke voorwerpen bij elkaar gezien. Enorm veel lange messen. Pijlen en bogen. Enkele lange, dodelijk uitziende zwaarden. Speren. Scherpgepunte, zilveren sterren. Ze keek achter zich, waar Lode nadenkend naar enkele messen stond te staren. Ze zag de wanhoop in zijn gezicht en met enkele snelle stappen was ze bij hem.

'Hé', zei ze zacht. 'Alles oké?'
De jongen zuchtte.
'Ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat... dat ik hier niets kan doen. Ik ben maar...'
'Stop.' Estee hield haar vinger vermanend omhoog. 'Zeg niet "ik ben maar een mens". Je bent een super-badass mens die is gezegend door Terra zelf. Net als je broer, dus zwijg. Door wat te oefenen zal je zeker een van deze dingen kunnen hanteren.' Ze zweeg. 'Zou je liever hier blijven?'

Lode schudde verwoed zijn hoofd, waardoor zijn bruine haar in zijn ogen vloog.
'Absoluut niet.'
'Goed', zei Estee tevreden. 'Want ik heb je in ieder geval nodig.'
Officieel waren ze niet samen, maar er speelden geen geheimen tussen hen. Beiden wisten van hun gevoelens voor elkaar, maar feit was en bleef dat het te vroeg was voor een relatie. Ze hadden afgesproken om elkaar beter te leren kennen, om het kalm aan te proberen.

Haar blik gleed rond de kamer. Ze waren alleen. Naomi had met haar vuur wapens genoeg, en Liv was bij haar koningin. Ze had niets meer gezegd dan dat ze enkele belangrijke vragen had in verband met haar training, en toen was ze weg. Aan haar toon viel op te maken dat ze wel degelijk ging vragen naar de training, en niet naar de geheimzinnige jongen die ze in een visioen enkele dagen geleden had gezien, waarin hij samen was met Mara, de koningin van Lucht, die nu - volgens Liv - verbitterd was. De visioenen in het algemeen waren een hoop duidelijker geworden. Ze vroegen zich allemaal af waarom het belangrijk zou zijn om de dingen te doen die ze erin zagen, maar de dreiging van de demonen, niet langer gebonden aan het pact dat hen verhinderde de Natuur rechtstreeks aan te vallen, die nu als een donkere wolk boven hen hing zei genoeg. En met 'rechtstreeks aanvallen' bedoelde ze de nimfen en de Bomen. Of de Geesten het al wisten van de oorlog, of ze het zekere voor het onzekere namen, de visioenen kwamen uit.

Er werd zacht op de deur geklopt en twee personen kwamen de grote kamer binnen. Ze lieten hun blik over de rekken en tafels vol wapens gaan en liepen op Estee en Lode af. Ruben, Lodes tweelingbroer, gaf hem een vriendschappelijke stomp tegen zijn schouder en Daphne, Estees jongere zus, glimlachte naar hen. Het was geen extreem vrolijke glimlach, maar het was iets, na de schok van wat er met Eloise was gebeurd. Het was ongelooflijk vreemd om Daphne als haar zus te zien.

Ze was er net een paar dagen achter dat ze überhaupt een zus hád, en Daphne kende ze nog geen vierentwintig uur.
'Iets gevonden?', vroeg Daphne. Zij en Ruben hadden besloten samen achter te blijven in het Aardepaleis. Jente, hun doorgedraaide koningin, was ervandoor gegaan met de demonen en had de aardenimfen in totale chaos achtergelaten. De twee gingen proberen iedereen rustig te houden en verslag uitbrengen aan de rest. Misschien zou Jente daar zelfs opduiken. Ze had schijnbaar besloten dat ze nu meer kans had tot macht bij de demonen dan bij haar eigen thuis, de Natuur.

'Nope', zuchtte Estee. Lode schudde zijn hoofd.
'Ik ook niet.'
Daphne beet op haar lip.
'Misschien moet je niet kijken naar wat je kan, maar naar wat bij je past.'
'Hoe bedoel je?' Estee keek haar verward aan. Daphne haalde haar schouders op.
'Ga opnieuw erlangs. Denk niet na over wat je zou kunnen of wat je leuk vindt. Pak het wapen dat bij je past, dat je roept. Het zijn magische wapens, geen gewone. Ik heb Rose horen zeggen dat ze hun eigenaar kiezen volgens kwaliteiten, ook al zijn die diep verborgen, toen Lily zei dat ze hoopte dat jullie snel genoeg zouden getraind zijn.'
Estee knikte nadenkend. Ze liet haar blik over de rijen glinsterende voorwerpen, gaan en schakelde haar gedachten uit.

Onbewust zette ze enkele stappen en haar voeten hielden halt voor een lang rek. Het waren bogen, in alle vormen en maten. Geautomatiseerde kruisbogen, en houten en zilveren handbogen. Ze liet het metaal voor wat het was en haar vingers sloten zich om een houten exemplaar aan het einde van jet rek. Het materiaal was simple, met enkele gravures, en voelde glad aan in haar hand. Het materiaal, veel dichter bij haar element dan de stevigere wapens van metaal, voelde júíst. Ze hoorde voetstappen achter zich en Daphne verscheen naast haar.