Bozulamayan Oyunlar

1

Aklımız..
Sürekli bize farklı kapılar gösteren bu hayatın içinden en doğrusunu bulmak için kullandığımız aklımızı, kalp oyunlarında kullanmak istediğimizde sıçıyoruz.  Her defasında tekrarlanan bu olaylardan bunalıp sıyrılmak istedikçe ise başka bir bataklığın içine girmiş bulunuyoruz. Bu kısır döngü var oldukça neslimiz bir sonraki nesile hüzünden başka pekte birşey bırakamayacak gibi.. Peki ya sonra; hüzünle yetişen bir nesil, düşünelim pekala.. Barlarla dolan sokaklarda önceden rap müzikleri çalıp dans eden gençlik şimdilerde ise sadece kaldırım taşlarında veyahut bir bar taburesinde yalnızlığıyla kalabalıklaşırken aklından yükselen sesler ile kalbinden gelen haykırışlar arasında kalacak ve finalde barmen "hadi ayıl kapatıyoruz" diyerek onu kaldıracak. Sahillerde gitar çalıp eğlenen gençler yerine içtiği biralarla beraber yaşadıklarını denize kusmak için insanlar metrobüs sırası gibi kayalıklarda sıraya girecekler. Yüksek tepelere çıkıp manzara eşliğinde keyif yapan abiler ablalar işte onlar o yükseklikten huzura kavuşmak inancıyla kendisini rüzgara kaptırıp aşağıya bırakarak intihara kalkışacaklar. Peki ya bu sırada bizler ne yapıyor olacağız ? Bizler var olacak mıyız ? Başımızda birisi bizi ayıltmaya mı çalışacak veyahut sıranın bize gelmesini mi bekliyor olacağız yada çoktan uçurumdan kendimizi atmış mı bulunacağız ?..
Düşünelim, vaktimiz varken daha tutunmaya çalışırken bu hayata düşünelim. Çünkü bir vakit gelecek geç olabilir. Onca insanın içinde onca kalabalıkta insan hissediyorsa kendisini yalnız değil dışarıdaki kalabalık o insanın içi ölmüştür, öldürülmüştür.