Lucia

"Kom op, wees eerlijk. Je houdt iets achter." Hij plaatste nog een kus bovenin haar hals en zoog even aan het hoekje van haar kaak in een poging haar over te halen. "Ik houd er niet van als mensen dingen achterhouden. Die vertrouw ik nooit."

Ze keek de jonge man even in zijn bruine ogen aan. Er lag een jeugdige fonkeling in die hem heel goed stond. Van zichzelf was hij al ontzettend knap, maar die charme maakte hem nog net even wat aantrekkelijker.

"Dan kun je niemand vertrouwen. Niemand vertelt de hele waarheid, zelfs jij niet," zei ze nuchter, en ze gooide haar losse haren even over haar schouder. "Maar ik meen wat ik zei. Het was erg fijn."

Hij tuitte zijn lippen een beetje en kneep die mooie ogen wat samen. Hij was duidelijk niet tevreden. "Bonita," begon hij op een bijna zeurderig toontje, maar ze onderbrak hem al.

"Hermosa," zei ze. "Bonita is Portugees, Gabriel, en je bent nu niet meer in Brazilië. In de rest van Zuid-Amerika spreken we gewoon Spaans."

"Echt?" Gabriel keek haar met grote ogen aan. "Ik dacht dat ze in Ecuador... of nee, dat is ook Spaans. Peru dan ook?" Ze knikte. "Jemig, heb ik me even lekker verkeerd voorbereid. Hé - zit me niet af te leiden! Kom op, zeg nou, je bent niet eerlijk tegen me."

Ze grinnikte tevreden. Hij was zo heerlijk jong, zo knap, en zo makkelijk te plagen. Ze streek nog even met haar vinger over zijn borst en genoot van het uitzicht voor ze met een zucht toegaf. "Je bent echt heerlijk, Gabe," zei ze. "En ik meen het nog steeds, ik vond het oprecht heel fijn."

"Maar?" vroeg hij, razend nieuwsgierig naar wat er zou volgen. Ze keek hem met een glinstering in haar ogen aan.

"Maar je hebt nog veel te leren," zei ze zachtjes. Een mysterieuze glimlach speelde om haar mond.

Gabriel keek haar even met toegeknepen ogen aan. "En dat kun jij mij leren?" Ze knikte. "Wat voor dingen zijn dat dan?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik dacht dat ik al aardig wat wist. Meer dan de gemiddelde man, in elk geval."

Haar vingers speelden nu met een plukje haar op het midden van zijn borst. Hij had niet veel borsthaar, gelukkig niet, maar een beetje was altijd wel leuk. "Dat weet je ook," zei ze simpel. "Je weet heel goed waar een vrouw naar verlangt. Je weet alleen nog niet zo goed hoe je haar precies kunt geven wat ze wil. En dat is een kunst," voegde ze meteen toe voor hij kon reageren. "En oefening baart kunst..."

Zijn samengeknepen ogen vertrokken wat toen zijn mond in een glimlach trok. "Laat me dan toch oefenen," zei hij, en op zijn handen richtte hij zich al op en over haar heen. Het leverde hem wat licht gegiechel op, maar toch duwde ze hem weg.

"Later," zei ze, en hij keek haar even niet-begrijpend aan. "Ik ben uitgeput, Gabe. Ik wil douchen, ik voel me vies. En dan neem ik je eerst mee uit eten want ik heb trek, en jij ziet er ook wel uit alsof je wat calorieën kunt gebruiken."

"Goed dan." Hij plaatste langzaam nog een kus op haar borst voor hij zich met tegenzin terugtrok en toekeek hoe ze van het bed opstond om naar de badkamer te vertrekken. Ze had een prachtig figuur, al helemaal voor een vrouw van haar leeftijd, met zachte rondingen en een nog zachtere huid.
Haar borsten hadden al drie kinderen gevoed, maar dat zou hij nooit aan hun uiterlijk hebben geraden. Een hispaans trekje, vermoedde hij.

Hij had haar ontmoet op zijn doorreis van Mexico naar Colombia, vlakbij zijn eindbestemming, en was na het afmaken van zijn reis teruggekeerd. Ze had namelijk een bijzonder effect op hem, want hoewel beiden van hen duidelijk niet verliefd waren hadden ze toch een heerlijke tijd gehad samen. Zo fijn zelfs dat ze hem op het hart had gedrukt haar nog eens op te komen zoeken, en toch, toen hij een paar dagen geleden eenmaal aan de deur had gestaan, leek ze het niet helemaal te kunnen geloven. Even was hij bang geweest dat er ondertussen een andere man in haar huis verbleef, en dat hij voor niks was gekomen, maar niets was minder waar. Ze was zelfs zo druk met haar kinderen geweest dat er geen andere man tussendoor was gekomen. Gabriel stond nog steeds op haar huid gedrukt, en zij op de zijne.