"Long time no see...
...Jamy"
Nagulat ako, hindi ko akalain na nandito siya ngayon sa harapan ko. Ang pinakaunang lalaking minahal ko ng 2 taon. Ang lalaking minahal ko,nagpaasa saken,nangako saken at sinaktan ako. Oo, matagal na panahon na yun pero yung sakit na binigay niya ay matagal kong pinagdusahan. Kaya simula ng sinaktan ako ni Jashen ay sinarado ko na ang puso't isipan ko sa salitang pag-ibig at itinutok na lang ang atensiyon ko sa pag-aaral ko.
Hindi ko siya pinansin at kinalikot ko na lamang ang cellphone ko. Pero nakita ko ang anino niya na papalapit saken. Anu ba ang problema niya?! Ayoko siyang makita. Ayokong bumalik yung sakit na iniwan niya sa puso ko.
"Sorry..." he said with a tiny voice
Sorry? Anong sorry ang pinagsasasabi nito? Pagkatapos niya kong iwan at saktan, ganun ganun na lang? Ang sakit eh, nagtiis ako ng ilang taon, pinagdusahan ko yung mga sakit na iniwan niya tapos ang sasabihin niya lang sorry? What the hell?! Is this guy stupid?!
"Sorry? Jashen, for 3 years. 3 years kong pinasan ang sakit na iniwan mo and it takes more than a year for me to move on and you'll just say sorry? God! Jashen are you really stupid?." i mouthed.
"Jamelle sorry. Di ko kasi alam na in'arrange marriage ako ng parents ko. Sorry kung iniwan kita sa ere. Sorry if di ko pinaalam sayo kung bakit kita iniwan bigla. Ayoko kasing masaktan ka kapag nalaman mong naka-arranged marriage ako sa iba."
he said.
"Ayaw mong masaktan ako? Eh bakit di mo saken pinaalam ng mas maaga Jashen na naka-arranged marriage ka? Maiintindihan ko naman kung sinabe mo saken ng mas maaga pero hindi eh. Iniwan mo na lang ako bigla!!! Jashen ang hirap tanggapin na bigla mo kong iniwan at di ka na bumalik. It takes for me a few more years to move on on what you've done." and suddenly my tears fall down to my cheeks while every single day of my life after he left is flashbacking in my mind.
"Sor-" napatigil siya dahil bigla akong nagsalita.
"Once is enough." then i left him there with a lonely and sad face. I ran as fast as i can.
Tumakbo ako ng tumakbo. Minsan may nababangga ako at tangi ko na lang nasasabi ay "sorry", hanggang sa di ko namalayan malapit na pala ako sa bahay namin.
Pagkapasok ko ng gate ay agad akong sinalubong ni Mama.
"Oh, anak pinasundo kita kay Mang Gary ah? Bakit mag-isa ka lang. Hmm, at bakit namumula yang mata mo anak.?"
"Ah,-eh." hala?! anong sasabihin ko kay Mama?
"Anak umiyak ka ba?" i was shocked on what my mom said.
