bas gaza aşkım | baekchen

1- tempomu bozma çizerim

Şimdi uzatmadan direk mevzuya gireceğim, elimde olsa Park Chanyeol'u bir kaşık suda boğarım; ama ne yazık ki eleman 1.90 ve bir okyanus suda anca boğulur, benim de o kadar suyum yok. Bu şerefsiz puşt beni lisedeyken kumara başlattı, iddia kuponuydu basket maçlarıydı derken bir baktım blackjack oynuyorum, bu namussuz sırık da yanımda taktik veriyor. Kalktım bir gün dedim ki buna

"Chanyeol,"

Dedim,

"Bizim şu an ne kadar borcumuz var?"

Düşündü. Uzun uzun, o tekmelenesi suratını kaşıya kaşıya düşündü sonra da bilmediğini söyledi. Ertesi gün ikimizin de evine haciz geldi. Oturduk kafa kafaya verdik, tabi ben saf ve geri zekalıyım, bunun aklına uydum; bunun evini sattık, Chanyeol bana taşındı. Tamam morgıçı bölüştük beraber ama yine de Park Chanyeol ciddi anlamda evimde görmek istediğim son insan bile değilken bunun farkına varmamış olmam acı verici. Hayır bu pezevenk bir de kumara devam etti, ben de IQ'suz olduğum için bununla devam ettim ve öyle Vegas'ın belalı yakışıklıları falan da değildik yani, batıp duruyorduk. Sadede iniyorum; ikimiz de 24 yaşındayız, üniversiteden anca mezun olabildik, öğrenci kredisinin borcu yetmezmiş gibi kumar borcumuz da gırtlağımıza vuruyor.

Yani öyleydi, birkaç gün öncesine kadar. Bu kepçe kulaklının başına ayda yılda bir şans güvercini işedi ve piyangoyu tutturdu, ne kadar borcu varsa hepsini kapattı, hatta benimkilerin birazını da kapattı (kendi açtıklarını yani) ve garip bir şekilde başımıza hiç mafya tefeci yakuza falan takılmadı. Sonra, bakın can alıcı noktaya geliyoruz, dedi ki bana,

"Kanka, senin arabayı satalım, parasıyla borçları kapat rahat et."

Araba konusu da şöyle; felaket zengin bir amcam var. Bu felaket zengin amca Byun hazretleri bana ben veletken söz vermiş ben üniversiteyi bitirince bana araba alacağına dair ve garip bir şekilde cidden unutmamış bu sözü. Zengin ama şerefli, pek kıymetli amcam altıma son model bir Porsche çekti yani sizin anlayacağınız, Chanyeol cantları yalamıştı arabayı ilk eve getirdiğimde, ruh hastası herif.

Yani şimdi böyle bir arabayı satmayı istememem çok mantıklı bence, çünkü yoksa ben neyle hayata tutunacağım bari arabam olsun, değil mi? Ama yok, Park Chanyeol denen varis-i voldemort, veled-i zina aklımın içine girdi,

"Kanka hem borçları kapatır hem motor alırsın, çok havalı olursun. Hem benzin parası da azalır."

Falan gibisinden şeyler dedi, ben de IQ'suz moronun teki olduğum için hak verdim ona. Gittim güzelim Porsche'yi sattım.

Park Chanyeol'a nefret kusma kısmını bitirdiğimize göre, sakinleşebilirim. Sonuçta artık kumar falan da oynamıyorum ve borcum da tamamen kapanmak üzere, Kumarı Bırakmaya Çalışanlar Anonim Toplantısı denen sikimsonik bir şey var, Çarşamba günleri oraya giderim, laf olsun diye işte ama belki de bilinçaltım temizleniyordur, bilemeyeceğim.

İşte yine bir Çarşamba gününde, toplantı çıkışı toplantının yapıldığı yıkık dökük binanın önüne park ettiğim felaket seksi Harley Davidson motorumun yanına gidiyordum, tam kaskı takacağım sırada koluma bir el dokundu. Zaten tam bir saat boyunca depresif kumarbazlarla dolu bir odada vakit geçirmişim, bir de eve Park Chanyeol'un yanına dönüyorum, yay gibi gergin sinirlerim, çatık kaşlarımla başımı çeviriveriyorum. Öyle haşin haşin çeviriyorum başımı ama, gördüklerimle donup kalmam bir oluyor. Felaket yakışıklı, siyah saçlı bir bey, üstünde deri ceketi, içinde siyah bir tişört, dünyanın en güzel gözleriyle bakıyor bana; ve ben ona veresiye defterinden başını kaldıran uykusuz ve sigarasız kalmış bakkal mahmut bakışları atıyorum. Bu dilber irkiliyor tabi bir, muhtemelen yusuf yusuf oluyor, ben de ne yapacağımı şaşırıyorum yapışıyorum koluna,

"Dur bi' saniye,"

Diyorum, boğazımı temizliyorum.

"Ne oldu, bir şey mi soracaktın?"

Bir an kaçıp gitmeyi düşünüyormuş gibi baksa da, yutkunup cesaretini topluyor. Adem elmasını izlerken ağzım köpürecek gibi oluyorum.

"Park Caddesi'ne gitmeye çalışıyordum da, yolu şaşırdım galiba. Tarif edebilir misin?"

O kadar uzun zamandır yalnızım ve cinsel hayatım o kadar uzun zamandır makata giren kumar borçlarından ibaret ki, değiştir ulan kaderini, diyorum kendime. Çok havalı görünmeye çalışarak dudaklarımı yalıyorum, deri ceketimi düzeltiyorum (motorunuz olunca deri ceket promosyonlu olarak geliyor, malum) ellerimi saçlarımın arasından geçirip bu kedi dudaklı arkadaşa doğru eğiliyorum.

"Atla istersen, bırakayım seni, yavru."

Kaşları çatıldığında güzel yüzü nasıl da korkutucu bir hal alıyor, tahmin bile edemezsiniz.

"Şerefsiz puşt."

Diyip bana dirsek atıveriyor, ben daha neye uğradığımı anlayamadan da küfrederek ve hızlı adımlar atarak yanımdan uzaklaşmaya başlıyor.

Bakın, öyle yalnızım ki, kanıyan burnuma avcumu bastırıp gülüyorum, çünkü ilk defa yakışıklı bir birey bana temas etmiş. Sonra da bütün yüzsüzlüğümle bağırıyorum arkasından.

"Hava kaybolmak için fazla karanlık güzelim, dikkat et de kapmasınlar seni!"

Bir an duruyor, topuklarının üzerinde bana dönüyor ve uzaktan bile seziyorum köpek balığımtrak bakışlarını, üç kuruşluk IQ'mu kullanıp kaskımı takmayı ve motorun desteğini kaldırmayı anca akıl edebiliyorum. Tam ben kuyruğu bacaklarımın arasına kıstırıp kaçmak üzereyken get out filmindeki zenci adam gibi bana doğru koşmaya başlıyor, neremle gazladığımı hatırlamıyorum bile, ama şeyi çok iyi hatırlıyorum, arkamdan söylediklerini.

"OROSPU ÇOCUĞU, GEL LAN BURAYA, GÜZEL SENİN ANANDIR, DUYDUN MU!?"

*bu neyin kafası ve yazman gereken 4832898349032 yarım fic yok mu senin dedirten bir yeni fic ile daha buradayım, komutanım chenorimo gözümü felaket korkuttuğu için geçici kapağıyla atıyorum bunu dlskfjskfjskdls