Welcome to room 99

H2

'Hi Joe'

'haai Ty'

'Ik ben zojuist een vermist poster tegen gekomen'

'Aw, hoe ziet ie eruit?

'Het is geen kat Joe, het is een man. Een dief.'

'Oh, ohke. Dat is ook toevallig, je raad nooit wat ik vanmiddag op het internet gevonden heb!'

'jij vindt zo veel op het internet.....'

'Nee ik ben serieus, er is ingebroken in Hargen, in dat grote, oude huis. Vanwege nader onderzoek was het eerst nog niet bekend gemaakt maar het gebeurde dus 2 weken geleden. John Albert Slagenhauer is de hoofdverdachte.'

'Dat is de man die op de vermist poster stond'

'Hij heeft voor €50000,- aan juwelen gejat'

'Respect.'

Joelle lachte en na een uurtje door gekletst te hebben sloot Trinity haar laptop af. Ze deed de klep van haar beeldscherm naar beneden en staarde naar buiten uit het raam. De regen was gestopt, en de drupten in stralen over het raam. De slaapkamer rook naar hout, en een beetje muf. Ze besloot haar raam open te zetten. Ze stond op van haar bed richting het raam. Ze zag haar weerspiegeling in het raam. Donkerbruin haar, bijna zwart en grijsblauwe ogen. Haar neus een beetje scheef en dunne lippen met kuiltjes in haar wangen. Lange zilveren oorbellen blonken in het zonlicht dat nog even door het wolkendek heen scheen.

Ze keek naar buiten en zag een hond de straat over rennen achter een bal aan. Een groepje jongetjes renden er gillend en schreeuwend achteraan, alsof de bal terug zou rollen als je hem riep.

Ze tuurde verder richting het oude hotel aan de overkant. Het was grauw grijs kleurig en heel oud. Er stond met gouden letters op 'Het oevertje' en daaronder 'sinds 1578'. Het was sinds een paar weken weer geopend, en het was al pittig druk. Toeristen vinden oude gebouwen geweldig en 'Het oevertje' was goed in de trek. Joelle heeft er gesolliciteerd voor een baan, en is aangenomen. Ze begint over 2 dagen en zal daar werken als serveerster in het restaurant van het hotel.

Trinity zuchtte. Het werd donker. De lantaarnpalen gingen aan en in steeds meer kamers in het hotel scheen er licht uit de ramen. Haar moeder riep haar vanaf beneden, want het was tijd om te gaan eten.

Ze stond op en liep naar haar kamerdeur en vervolgens de trap af. De treden kraakten onder haar voeten. 13 treden heeft de trap. Veel mensen vinden dat een ongeluksgetal. Trinity niet, ze is blij dat het er geen 14 zijn. Dat betekent nog meer lopen, en het leven als 17 jarige is al zwaar genoeg.

Na het eten maakt Trinity een lijstje van spullen die ze nodig heeft.  Kamp begint over 2 dagen, dan gaan ze Myler. 

Ze legde haar tandenborstel in haar koffer en stopte er een warme rode trui in. Terwijl ze haar broek netjes opvouwde kreeg een raar gevoel. Iets klopte niet. Ze draaide zich in een ruk om en.....