Sonunda uçaktan inebildim.Kısa sürsede ben bir hayli sıkılmıştım.Beni bekleyen teyzeme koşarak sıkıca sarıldım.Onu çok seviyorum.O beni bu hayatta yanlız bırakmayan tek aile bireyim.Annemi ve babamı trafik kazasında kaybedeli birbuçuk ay olmuştu.Beni görmeye İstanbul'a gelip gitmişti ama düzenli olarak yanımda olamamıştı.Çalışmak zorundaydı çünkü onu suçlayamazdım.Birbuçuk ay boyunca en yakın arkadaşım olan Bilge'lerde kalmıştım.O bana en zor günlerimde en çok destek olan kişi.O olmazsa ne yapardım hiç bilmiyorum.Şuan teyzemin yanına İzmir'e geldim.Kalıcı olarak.Yeni okula başlayacağım açıkcası bu umrumda değil.İstanbul'da derslerim iyiydi ve bir sürü arkadaşım vardı ta ki bu kaza yaşanana kadar.Ondan sonra herkesi kendimden uzaklaştırdım.Dersleri,öğretmenleri boş verdim.Kendi ağırlığımın zor taşıyordum zaten birde onları kendimi dert edemezdim hala da edemem.Bu arada hikayemden kendimi tanıtamadım.Ben Elis Yazıcı lise 3. sınıftayım ve okulun 1. döneminin ortalarında başka bir okula gelmek zorunda kaldım.Şu an şarışınım ama normalde saçlarım bal rengidir.Ayrıca önemsiz ama kehribar rengi gözlerim var.Kısacası normal bir kızım ve resim yapmaya bayılıyorum.Durmadan resim çiziyorum.Sesli konuşmak yerine resimle duygularımı ifade ediyorum.2 gün sonra sıkıcı ve gereksiz yeni okuluma başlayacağım.Ama önce eve gitmeiyim.Kendimi herşeye hazırlamalıyım.Özellikle yeniliklere...Şimdi arabadayım,yeni hayatıma doğru ilerliyorum.
