HEPİMİZİN HİKAYESİ

İçimdeki Büyüyemeyen Çocuk

     Hepimiz ailemizden ilgi , şevkat , sevgi bekleriz. Bu beklentilerimizden bir tanesi olmadığı zaman içimizde bir yer her zaman eksik kalır. Senin içinde eksik kalan ne? Bu soruyu cevaplayabiliyorsan senin de eksik kalan yanların varmış. Bu sayfalarımda kız çocuğundan bahsedeceğim sana. Hala yaşça çocuk değil fakat ruhen çocuk kalmış birinden bahsedeceğim.
     ""Henüz 6-7 yaşlarındaydım. Sürekli annemle babamın kavgalarına maruz kalıyordum. Daha küçük bir kız çocuğu olduğum için hiç ayrılacaklarını tahmin etmemiştim. Nerden bilebilirdim ki bir gün iki tane evim olacağını. Ya da olmayacağını... İlkokulu bitirdiğimde yine annemle babam kavga ediyordu. Ağlayarak babama sarılmıştım. Sen üzülme evde kal ben bir yere gidip geleceğim diyip gitti. Ve bir daha hiç gelmedi. O zaman anladım ki babamla annem bir daha aynı çatı altında kavga etmeyeceklerdi. Keşke hiç ayrılmasalardı yine aynı çatı altında kavga etselerdi. Buna bile razıydım. Annemle evde baş başa kalmıştık ve o sürekli ağlıyordu. O ağladıkça bende ağlıyordum. Bir iki ayımız birlikte ağlayarak geçmişti. Sanırım en son kabullenmek zorunda kalmıştık ve bu duruma alışmıştık. Büyüdükçe babamı özlüyordum. Çevremdeki insanların sürekli babasıyla bir şeyler yapmasını içten içe kıskanıyordum. Kimsenin olmadığı yere geçip sessizce ağlıyordum. Annem yalnız kalmaya alışmıştı fakat ben babamın yokluğunu çekiyordum. Bir kız çocuğunun babasına olan ihtiyacını hiçbir zaman anlayamazsınız. Ta ki benim gibi babanızdan ayrı değilseniz.
     Lise hayatımda babamla annemden gizli görüşmeye başlamıştık. Bu durum beni hem mutlu ediyordu hemde annemden gizli görüştüğüm için huzursuz oluyordum. Anneme bu durumu söylemeyi düşündüm. Bir gün akşam yemeğinde konuyu açtım. İlk başta annem çok sinirlendi. Bu zamana kadar babamın yokluğunda beni zor şartlar altında tek başına büyüttüğünü nasıl olurda onunla görüşebildiğimi bağıra çağıra sordu. Yutkunarak özlediğimi söylediğimde ikimizde ağlamaya başladık. Bir daha onunla görüşmeyeceksin demişti. Uzun zaman sonra babama kavuşmuştum bunu nasıl yapabilirdim ki ? Annemi ise üzmek istemiyordum. Tamam demiştim fakat yine gizliden görüşeceğimi bilmiyordu.
     Babamla görüşmelerimiz devam ediyordu. Yeniden evlendiğini söyledi ve hayatımda ikinci kez yıkılmıştım. İlkinde geleceğim deyip gelmemesi , ikincisi ise yeniden evlenmesi... Yeni bir ailesi vardı artık. Mutlu muydu , bizi özlüyor muydu , acaba yeni kadınla da kavga ediyor muydu? Sürekli bunları düşünüyordum. Bir gün yine babamı aradım ve görüşmek istedim. Birlikteyken çok mutluyduk. Hamburger yiyorduk , dondurma yiyorduk. Annemin yasakladığı her şeyi birlikteyken yapıyorduk. Bu durumun bitmesinden çok korkuyordum. Bana hiç yeni ailesinden bahsetmiyordu. Sanki annemle hiç boşanmamışlar da ikimiz dışarı çıkmışız gibi hissediyordum. Fakat günün sonunda ben annemin yanına babam ise yeni evine gidiyordu.
     Annem ara sıra beni sıkıştırıyordu. Onunla görüşüp görüşmediğimi merak ediyordu. Ona yalan konuşmak istemiyordum ama babamla aramı bozmasından korkuyordum ve ona küçük beyaz yalanlar söylüyordum. Sürekli markete gidiyorum diyip babamın yanına gidiyordum. Babamla görüşmemizin arasından neredeyse 1 hafta geçmişti. Acaba beni niye aramıyor diye merak ediyordum. Ben onu arasam yeni eşi babama kızar mıydı , benden haberi var mıydı bilmiyordum ve bu durumdan dolayı babamı aramaya çekiniyordum. Onun aramasını bekledikçe günler geçiyordu. Dayanamayıp babamı aramaya karar verdim. Fakat telefonumu açmamıştı. Günler geçiyordu babamın aramısını hala bekliyordum. Telefonum her çaldığında babam sanıp mutlu oluyordum fakat arayanlar o değildi. Bir sabah inat ettim. O telefonu açana kadar arayacaktım. Sonunda açmıştı fakat beklediğim gibi olmadı. Onu bir daha aramamamı , benimle görüşmek istemediğini söylemişti. Tekrar eski günlere dönmüştük. Tek varlığım annem olmuştu. Ondan başka hiç kimsem yoktu. Babamın kendisi var ama varlığı artık yanımda değildi. İçimdeki sevgi gün geçtikçe ona karşı nefrete dönüşüyordu. Gözümün önünden bizi terk edip gidişi ardından benimle görüşmek istememesi geçiyordu. Babamdan intikam almaya karar vermiştim. O nasıl annemle benim canımı yaktıysa bende onun canını yakmak istiyordum. Bir akşam bilgisayar başına oturdum ve facebooktan eşini bulmaya çalıştım. Eşini bulduğumda gözlerime inanamadım. Bir kardeşim olduğunu gördüm. Evet. Babamın benden başka bir çocuğu varmış. Acaba onu benden daha mı çok seviyordu diye düşünüyordum. Ama beni sevseydi bırakıp gitmezdi diye düşünüp kardeşimi daha çok sevdiğine karar veriyordum. Facebooktan kardeşime arkadaşlık isteği yolladım. Bir gün sonra isteğimi kabul etmişti. Ona ne yazacağımı bilmiyordum. Oysa neden istek attığımı da bilmiyordum. Gözümü kararttım ve kardeşime mesaj attım. Ona kardeşim olduğunu , babalarımızın bir olduğunu söyledim. Tahmin ettiğim gibi benden haberi yoktu. İnanmak istemiyordu. Bense ona inanmak istemiyordum fakat ikimizde gerçektik. Kardeşime babamın özelliklerini söyledim. Hangi yemeği sevdiğini , neler yapmaktan hoşlandığını , neleri sevmediğini , çok sinirli oluşunu kısacası babamın bütün özellikleri saydım. İlk başta çok şaşırdı. İnanmak istememekte kararlıydı. Ben ise sırf babamdan intikam almak için onu inandırmaya kararlıydım. Kardeşime babamla olan aile fotoğrafımızı yolladım. O bu duruma inanmak zorunda kaldı. Babamın benden yani eski ailesinden hiç bahsetmediğini söyledi. Nedense hiç şaşırmamıştım. Sırf babamın canı yansın diye gidip benden bahsetmesini istedim. Konuşmayı bırakıp ondan haber bekliyordum. Ertesi gün olduğunda kardeşimden mesaj geldi. Bir yandan bakmaya çok korkuyordum bir yandan ise babam ne tepki verdi diye merak ediyordum. Gözlerimi kapattım , mesaja tıkladım. Babama söylediğini fakat babamın hiç tepki vermediğini yazmıştı. Nasıl olurda sinirlenmezdi. Anneme bu durumu anlatmaya karar verdim. Ve yanına gittim. Annemin telefonu çalıyordu o ise sadece telefona bakıyordu. Babam arıyordu. Annemle babam konuşuyor muydu? Bu olay kafamı karıştırmıştı. Telefonu alıp ben açmıştım. Babama bağırıp ne istediğini sorduğumda oda bana bağırmıştı. Bizi bir daha aramamasını hayatımızdan tamamen çıkmasını söyledim. Babam ise defolun diye bağırmıştı. Anneme dönüp bunun ne demek olduğunu sordum. Babamla görüşüyor musun diye sorduğumda aldığım cevap beni çok üzmüştü. Meğer yeni eşiyle kavga ettiğinde annemi arıyormuş. Resmen annemi kullandığını gördüm.
     Psikolojim iyice bozulmuştu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Duvarlar üstüme üstüme geliyordu. Annemin evdeki durgunluğu , babamın telefonda defolun diye bağırması beni iyice yıpratmıştı. Zaman geçtikçe iyice kötüleşiyordum. Sigaraya , alkole babamın sevmediği ne varsa hepsine başlamıştım. Sürekli odama çekilip içiyordum. Yemek yemeyi kesmiştim. Çok az yiyordum. Vücudumun sanki yüzde doksanı alkoldü. Annem benim durumuma çok üzülüyordu. Yapacak bir şeyin olmaması , elinden bir şey gelmemesi onuda yıpratıyordu. Gözümü karartıp intihar etmeyi düşündüm. Odamda bulunan balkonun demirliklerine oturdum. Ayaklarım boşluktaydı. Bir elimde alkol bir elimde telefon vardı. Babamı aramak için. Derin bir nefes aldım ve babamı aradım. Telefonumu açmıştı. Ama konuşmuyordu. Baba beni seviyor musun diye sordum. Sanki seni çok seviyorum kızım demesi beklediğimde balkonun demirliklerinden beni çekip alacakmış gibiydi. Ama cevap vermedi. Güldü ve telefonu kapattı. İşte o an benim için herşey bitmişti. Evimin üçüncü katından kendimi atmıştım. Tek hatırladığım annemin başımda ne olur beni bırakma kızım diye ağlamasıydı. İşte o an annemin benim için ne kadar değerli olduğunu anladım. Kaburgalarım ve kalça kemiğim kırılmıştı. Uzun bir süre evde yattım. O süre zarfında babam beni hiç aramamıştı. Belkide bu durumumdan haberi bile olmamıştı. O kadar önemsizdim onun için. Oysa ki annem sanki 10 yaş yaşlanmıştı. O adama hiçbir şey olmamıştı. Olan benim vücuduma ve annemin haliydi. O günlerden sonra anneme düşünemeyeceğiniz kadar bağlı kaldım.
     Sonunda ayağa kalkabildim. Hala vücudumda morluklar vardı. Ama benim için yeni bir dönem başlıyordu. O adama bir daha baba dememeye karar verdim. Üniversite sınavına girdim. Tek istediğim yaşadığım şehirden sırf o adam yüzünden gitmekti. Çünkü her yerde o adam aklıma geliyordu. Ancak gidersem kafamdan tamamen silerim diye düşündüm. Buralardan annemide alıp gidecektim. Sınav sonuçları açıklandığında başka şehirleri yazmıştım.
     Artık her şeyi kabullenmiştim. Hayatımın ne kadar değerli olduğunu , baban bile olsa kimse için hayatıma kıymamayı öğrendim. Artık annemle çok mutluydum. İkimiz birbirimize yetiyorduk. O adamı bir daha ağzımıza almadık. Ve yaşadığımız yerden taşındık. Annem çalışıyor ben ise hem çalışıyor hem üniversite okuyorum. "
     Bu sadece gerçek hayattan bir hikayemizdi. Gördüğünüz gibi kimse için hayatınızı mahvetmeyin. Yaşamak çok güzel ve hayatınızın kıymetini bilin. Şimdilik hoşçakalın. Tekrardan farklı bir hikayeyle görüşmek üzere. Kendinize iyi bakın.