Verhalenbundel

Time to Improve

Time to Improve

Mijn eerste normale schooldag in klas vier. Waarschijnlijk was dat vandaag, maar misschien was dat ook wel gisteren of nog langer geleden, dat durf ik niet te zeggen. Ik ben niet zeker over de tijd. Eigenlijk ben ik nergens zeker over op dit moment. Waar precies ben ik? Wat doe ik hier? Hoe kwam ik hier? En wie is die man? Is dit wat ze educatie noemen?

Een straal zonlicht glipte mijn kamer binnen en wekte me. Vermoeid opende ik mijn ogen. Ik ging overeind zitten en keek naar mijn schooltas. De lichtblauwe tas was leeg, zoals hij de laatste weken was geweest. Maar de zomervakantie was nu voorbij.

Ik ging voor het eerst naar deze school. Het Schola Vitae College. Het gebouw is huge maar ondanks dat heeft de school besloten uit te breiden in de vakantie. Een tweede gymzaal, zeiden ze.

Nadat ik me klaargemaakt en ontbeten had, pakte ik mijn fiets uit de schuur en fietste naar de brug waar Nicki, een goede vriendin, op me zou wachten om samen verder naar school te fietsen. Ik was aan de late kant maar gelukkig stond ze er nog steeds. We fietsten kletsend naar school. Na de gezamenlijke dagopening gingen we ieder met onze eigen nieuwe klas mee.

Een meisje met lange blonde haren en donkerbruine ogen glimlachte vriendelijk en stelde zich voor als Marije Veldt.

"Kim Timmerman," zei ik. We zaten die les naast elkaar en bleken veel gemeen te hebben. Ook voor Marije was dit het eerste jaar op deze school. We houden allebei van Anime, dieren en zijn goed in muziek. De normale schoolvakken zijn een ramp en bij gym zouden we het liefst nooit meer komen opdagen. Slechte conditie, totaal niet lenig, weinig spieren, geen balgevoel en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ons gymles geven en verwachten dat onze prestaties verbeteren is daarom ook een van de minst reële gedachten die je als docent kan hebben.

De eerste week vloog voorbij. Ik had deze school gekozen omdat ik moeite heb met leren en eigenlijk alles wat met school te maken heeft. Eind vorig jaar wilde mijn mentor me het liefst laten afstromen naar basiskader met bijlessen en huiswerkklas. Aangezien ik daar echt geen zin in had ontstond het idee om deze school te proberen. Een school die bekend staat om zijn slagingspercentage van negenennegentig procent voor alle niveaus.

Ik kreeg tot nog toe echter niet de indruk dat deze school beter is dan anderen. Niet dat het een slechte school is ofzo. De meeste leerkrachten zijn aardig en ze leggen de stof soort van te begrijpen uit maar dat hoort hoort op elke school zo te zijn.

Het was maandag, de eerste dag van de tweede schoolweek. We hadden al wat lessen gehad, maar nu hadden we een rooster en begon het normale schoolleven. Ik liep het geschiedenislokaal binnen en ging op mijn vaste plek naast Marije zitten. "Marije," fluisterde ik na een paar minuten. "Vind je deze school bijzonder?" Ze keek op en fronste haar wenkbrauwen. "Wat bedoel je," fluisterde ze terug. "Nou gewoon, precies wat ik zeg. Vanwege de hoge slagingspercentages leek me dat de educatie hier speciaal zou zijn, maar ik merk geen verschil met mijn vorige school."

"Nu je het zegt, dat was ook mijn motief voor deze school, of eigenlijk dat van mijn ouders. Maar ik geef je gelijk hoor."

"Marije Veldt en Kim Timmerman, ik ben bezig met de les." Sinds wanneer onthouden leerkrachten nieuwe namen zo belachelijk snel?! Normaal gesproken doen ze er een ruime maand over. De leerkracht keek ons aan. Hij was drieëntwintig en had bruine krullen. Hij had een vriendelijke gezichtsuitdrukking, zelfs als hij boos keek. Dit zorgde ervoor dat hij niet heel overtuigend over kwam. Toch luisterden we en gingen rechterop zitten. Ik zocht de goede bladzijde op in mijn boek en schreef de aantekeningen van het bord over in mijn schrift. De docent keek goed mee naar wat ik precies opschreef, maar toen knikte hij goedkeurend en ging door met de les.

In de pauze ging ik op zoek naar Nicki, maar ik kon haar nergens vinden. Gewoonlijk zat ze buiten met een aantal vriendinnen. Vandaag blijkbaar niet. Ik liep een paar rondjes door de aula maar ook daar kon ik haar niet vinden. Jammer, want ik had haar graag willen vragen hoe haar eerste twee echte lessen waren gegaan.

Na de pauze was het tijd voor een blokuur lichamelijke opvoeding. Onze eerste gymles van het jaar. Ik had in de vakantie een nieuw gymshirt en -broekje gekocht. Dan zou ik in ieder geval niet geheel bespottelijk zijn.

Na de eerste tien minuten bleek al dat de halve klas slecht was in gym. De docent maakte het er niet beter op. Hij gaf simpele basisoefeningen, wat ervoor zorgde dat iedereen nog net mee kon komen, maar zijn houding naar ons toe was nou niet echt prettig. Hij was bloedserieus en gaf ons niet de gelegenheid om te praten tussendoor. Het was niet heel aannemelijk dat we met een beetje protest al de grens over zouden gaan, maar toch werd er geen woord gezegd. Het leek onverstandig, al zou ik niet weten waarom. Het was gewoon een gevoel wat ik had tijdens deze les, bij deze docent, in deze omstandigheden, en blijkbaar had de rest van de klas datzelfde gevoel.

Stilte is raar. Stilte heeft 'iets', maar wat dat 'iets' is, weet niemand. De stilte is niet te beschrijven. Het gevoel niet, en de stilte zelf niet. Het was stil tijdens de gymles. De opdracht was al gegeven, en je mocht niet spreken. Het enige wat ik hoorde was het hijgen en bewegen van mijn klasgenoten. Is het dan nog stilte, als er wel geluid is? Doet er even niet toe, ik vond dat het stil was. Het was geen ongemakkelijke stilte, zoëen waarbij je vindt dat je iets moet zeggen om het gesprek te starten of aan de gang te houden, maar niet weet waar je moet beginnen. Dit was anders.

Niemand lette op elkaar, en iedereen deed de oefeningen volledig op zichzelf. Sommigen waren al bij de laatste opdracht, anderen waren net klaar met de eerste. En toch was er het rare gevoel dat we samen dingen voor elkaar zouden krijgen. Alsof we bergen zouden kunnen verzetten als iedereen klaar was. Alsof we samen, als een team, zouden vechten tegen één vijand. Vechten en winnen.

"En stop maar!" Hijgend kwam iedereen tot stilstand. Met veel moeite sleepten we ons naar de banken waar onze bidons, gevuld met heerlijk koel water, stonden. Een paar jongens tilden hun bidon op boven hun hoofd met de intentie het water over zich heen te gieten, maar de blik van de docent die daarop volgde was genoeg om ze allemaal te overtuigen het niet te doen.

"Dat was het voor vandaag," zei hij na een paar minuten. Ik keek naar de klok en zag dat de les nog maar halverwege was. "Hoe bedoelt u?" vroeg Milan. "Jullie hebben morgen weer lichamelijke opvoeding, niet?" Een paar kinderen knikten. "Tot morgen dan, en nu wegwezen." Verbouwereerd liepen de eersten richting de deur van de sporthal. Wat een rare les.

Nu ik erover nadenk was de vorige les net zo. Vooral heel veel basisoefeningen die je haast foutloos kan maken. Is dat nou educatie op topniveau?