~ေဒါက္ ေဒါက္~
မွန္နံရံေတြမွ တစ္ဆင့္ အျပင္ဘက္ကုိ ေငးေနရာမွ
တံခါးေပါက္နားသုိ႔ ေျပးကာ ပုန္းေနလိုက္သည္....
~CEO မ႐ွိဘူးလား~
ခါးနားကုိ ရစ္သိုင္းလားတ့ဲ ခပ္ေႏြးေႏြး လက္တစ္စုံ...
ပုခုံးေပၚ ေခါင္းတင္ကာ လည္ပင္းနားသုိ႔ ဝင္ထြက္ေနေသာ
ပင့္သက္တစ္ခ်ဳိ႕....ထုိ႔ေနာက္
ဆံပင္ေတြ တဖြဖြနမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြ....!
အခ်ိန္ေတာ္ၾကာတ့ဲအထိ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကပဲ
အသံတိတ္ေနၾကသည္....
ကြၽန္ေတာ္သိပါသည္...
သူ အလြမ္းေျဖေနတာဆုိတာ....
ဘဲႀကီး သိပ္ဆုိးတာပဲ...
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...!႐ုံးမွာ မသိသလိုေနၾကမယ္ဆုိၿပီး..!"
"လြမ္းလို႔ Hyunကုိ "
အပုိေတြပါ~
လြမ္းရင္ တစ္ညလုံး ျပန္မလာပဲ ေနပါ့မလား!
"ကုိယ္ မအိပ္ရေသးဘူး Hyunကုိ လြမ္းရတာနဲ႔
အိပ္မေပ်ာ္ဘူး...."
"ဟင္...!"
"ဟုတ္တယ္ အိမ္ျပန္ရေအာင္"
"အင္! အခုမွ ႐ုံးေရာက္တာေလ CEO!"
"ဒီေန႔ ႐ုိက္ကူးေရးလည္း မ႐ွိဘူးမလား
ျပန္မယ္ Hyunရာ ေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ ကြၽန္ေတာ္ အရင္သြားႏွင့္မယ္"
လက္မနဲ႔လက္ညဳိ းကုိ အဝိုင္းသ႑ာန္လုပ္ျပလိုက္သည္.....
သူနဲ႔ကုိယ္ၾကားက ဆက္ဆံေရးသည္ အမ်ားထင္သလိုမဟုတ္....
ႏွစ္ေယာက္သာ သိေသာ ဆက္ဆံေရးျဖစ္သည္....
silentဆုိေသာ အေျခအေနမဟုတ္....
ႏွစ္ေယာက္ၾကားက Relationတစ္ခုကုိ
ဖြင့္ဟမျပ႐ုံနဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္းလားဟု ေခါင္းစဥ္ေျပးတပ္ေသာ
လူေတြလို ခပ္ႏုံ႔ႏုံ႔ ခပ္ညံ့ညံ့မေတြးေစခ်င္....
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ အမ်ားအားက်ေအာင္ ခ်စ္ျပေနဖုိ႔ မလိုဘူးေလ...
ကုိယ့္အခ်စ္ေတြကုိ သူတစ္ေယာက္တည္းပိုင္ဆုိင္ေစၿပီး
သူ႔အခ်စ္ဆုံးသူဟာ ကုိယ္ဆုိသာ ကုိယ္သိရင္ ၿပီးၿပီေလ....။
ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကုိ ဖြင့္ဟမျပ႐ုံနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ေစ်းေပါသြားမွာ မဟုတ္ဘူးေလ...
