A cliché pink love story

Hoofdstuk 2: Verdwaalt in mijn ogen zeker

'Ally,' antwoord ik.

"Dus Ally, jij bent mijn nieuwe kamergenoot?"

'Nee ik ben door kipnuggets ontvoerd en kom jou nu ook ontvoeren.' Flap ik er uit.

Gelukkig lijkt ze mijn gevoel voor humor te waarderen en lacht er om.

'Welkom, ben zo blij om eindelijk en kamergenoot te hebben. Het is soms zo eenzaam hier.

Het is een kleine kamer met twee bedden tegen beide muren. Naast allebei de bedden staat een klein nachtkastje met een lampje. De kanten worden gescheiden door twee kasten die tegen de wand staan. Er is een duidelijk verschil tussen de twee kanten. Het bed aan de ene kant ligt vol rommel en de dekens liggen op de grond. Het nachtkastje puilt bijna uit en op het lampje is met een zwarte stift 'Dana' geschreven. Ook de kast puilt uit van alle kleren die erin hangen en op de muur hangen posters van weet-ik-veel welke bands.

Het andere bed is netjes op gemaakt, het nachtkastje lijkt gloed nieuw door de nieuwe lak die erop zit en op de lamp zit een nieuwe lampenkap. De kast is leeg, op een paar spinnenwebben na.

'Eh even over die jongen van net,' frons ik.

'Ach, hij is gewoon, een.. een vriend,' zegt ze terwijl ik haar bedenkelijk zie kijken.

'Friends with benefits,' vult ze zichzelf aan.

Ik rol met mijn ogen.

'Ik wil zijn patatzak hier niet zien oke, je doet het maar ergens anders,' zeg ik op een nep boze toon terwijl ik dreigend met mijn vinger naar haar wijs.

Onschuldig doet ze haar armen omhoog. "Zou niet durven," zegt ze terwijl ze mijn vinger bekijkt.

'Je hebt wel een worst-achtige vinger zeg.'

Ik trek mijn vinger weg en kijk haar beledigd aan. 'Spot niet met worst-achtige vingertjes,' mompel ik en ik gooi de koffer die ik nog in mijn hand had op het bed. 'Is er ook een wc in deze kamer of wat?' vraag ik en Dana schud haar hoofd. 'Alleen een wastafel, de wc's en douches zijn beneden.' Ik kreun. "Zijn er gezamenlijke douches en wc's? Dan kan ik dus niet eens in alle rust mijn geplette, opgegeten cupcakes uitpersen?" vraag ik en Dana knikt. "Nee, dat kan niet en serieus 'geplette, opgegeten cupcakes uitpersen'? Lieve schat, wij noemen dat poepen.' Ik wuif even kort met mijn hand. "Ja, betekend hetzelfde, ik ga even poepen," zeg ik dan, met nadruk op het woordje poepen, en loop de kamer uit met de plattegrond in mijn hand.

Na een halfuur zoeken heb ik de wc's nog niet gevonden. 'Alle verrotte frikandellen, waar is die wc nou?' mok ik zacht.

"Wat?" hoor ik een stem vragen. Ik kijk op en zie - tot mijn ergernis - De jongen van net. Ik haal mijn wenkbrauwen op als teken dat ik hem niet begrijp. "Verrotte frikandellen?" geeft hij als antwoord op mijn vragende wenkbrauwen. 'Ja arrogante papzak, verrotte frikandellen, 'hou nu je kop want ben verdwaald,' snauw ik naar hem. "Verdwaald?' Herhaalt hij bedenkelijk.

"Ja verdwaald.'

Verdwaalt in mijn ogen zeker?" zegt hij en hij grinnikt. Ik rol mijn ogen.

'Applausje voor jou humor.' Lach ik sarcastisch. En loop vervolgens weg.

Nadat ik eindelijk de wc's gevonden had en mijn ding gedaan had stond ik weer terug in mijn kamer. Dana vertelt me het een en andere over het internaat, maar ik luister niet echt. Waarom zou ik überhaupt wat over dit stomme internaat willen weten? Ik ben hier nog maar net en haat het nu al. Alleen al door die irritante jongen. Als hier nog meer van dat soort typetjes rond lopen houd ik het hier niet vol, ik zeg het je, onthoud de woorden die ik zeg.

Mijn woorden hebben altijd gelijk.

Nouja, bijna altijd.

Ik doe mijn ogen dicht en denk aan de dingen die ik nu had kunnen doen. Dit had ik beter niet kunnen doen want het maakt me alleen maar bozer. Bozer op mijn moeder die me naar dit stomme internaat heeft gestuurd. Heeft ze geen hersenen ofzo?

Haar hoofd zit gewoon vol met suikerspinnen.

Ja dat zou het wel zijn. Haar hoofd zit gewoon vol met suikerspinnen en er kunnen gewoon geen hersenen meer bij.

-