history au! | jeon jungkook idam'a mahkum edilir.
𝟎𝟑𝟔𝟓 | 101 122 018 ─mini fic taekook. tamamlandı*
"taehyung ben bu gece idam edileceğime değil genç yaşta ölen çocuklara ağladım usulca ve en çokta sevgisiz yaşayanlara. lakin sen bana ağla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''taehyung ben genç yaşta ölen çocuklara ağladım usulca, ve en çokta sevgisiz yaşayanlara.. varsın ben şeref'imle öleyim'' ;
sonunda beni bir kaç muhafızla serbest bıraktılar, taehyung'a koşup özlem dolu bir şekilde sarıldım. nedendir bilinmez lakin ben kırgındım; okuyamayacağım kitaplara, taehyung'u öpemeyeceğim gecelere, asla kırlaşmayacak saçlarıma, buruşmayacak bedenime dahi kırgındım. inandığım şey uğrunda ölmeye değil, yaşayamayacağım hazlara kırgındım.
çok sevmesem de keşke mahkemede daha hızlı geçseydi diye düşündüm, öğlen vaktini kaçırmıştım.
son öğlenimi.
son kelimesi ile yaşam bulmuştum mahkeme karara bağlanınca sanki, jeongguk son yemeğin hangisi olsun, jeongguk son bir kere sana sarılabilir miyim? veyahut taehyung derse 'jeongguk son bir kere seviş benimle' hıçkıra hıçkıra ağlardım kucağında. bu bir son değildi, olamazdı da...
dik durmuştum son ana kadar lakin neden şimdi bu kadar güçsüz hissediyordum? gün batımı sevgilimin saçlarına çalarken, yavaşça köşeye çektim onu "taehyung bu gece seninle bir şey yapmak istiyorum" ellerimle gözlerini kapatıp kirpiklerini öptüm nazikçe "bugün normal bir günmüş gibi davranacağız tamam mı?" gözleri yavaşça dolarken kafa salladı "öyle yapalım"
muhafızlardan kaçıp sarayın yakının da ki minik evimize kaçtık, yedek kıyafetlerimizi alıp, nehrin kenarında gittik. normalde takmadığımız evlilik yüzüklerimizi parmaklarımıza takıp öpücükler verdik dudaklarımıza. gün batarken bülbüllerin ezgisiyle, biz nehirde küçük çocuklar gibi eğlendik, öpüştük, tekrar sevdik birbirimizi.
sudan çıkıp beyaz'a çalan giysilerimizi giydikten sonra, güneş ışığı kuruttu bukle bukle vanilya kokan saçlarımızı. çimlerde sanki o ilk günmüş gibi öpücükler verdik çilek tadında. güneşi kıskandıracak sarı saçlarına papatyalar taktım eşimin, gözüme öyle mi gelmişti yoksa o gün ayrı mı güzeldin sevgilim? bilmiyorum taehyung, emin ol bilmiyorum güzelim lakin biz güzeldik biriciğim...
biz, birlikte çok güzeldik.
minik kadife bir örtü sardık alabildiğine değin yeşil çimlere, sana dante'nin beatrice'ne, romeo'nun juliet'e söylediği sözleri fısıldadım sevgilim, gülümsedin güneş gibi.
saatler bizim lehimize ilk defa yavaş geçti, bir ömür gibi geldi seni sevmek, ilk oyunlarımızı oynadığımız, ilk öpücüklerimizi verdiğimiz ve ilk kez seviştiğimiz çimlerde tekrar tekrar hayat buldum ben.
dokunduğun toprağa bereket getiren bir tanrıydın, bu yüzden toprak korkutmuyordu beni, asıl korkutan sensizlikti alabildiğine değin. sen benim gözü yaşlı bereketli kibelem, tanrım, tanrıçam, ilahi servetimdin taehyung-ah. şiir yazılmalı dudaklarına ve en çokta ay parçası yanaklarına.
hava saçlarımın rengine çalarken, elimi tuttun usulca. tek kelime etmeden yürüdük tüm yolu, evimize geldiğimizde mumları yaktın teker teker, şöminemizin minik çıtırtıları yeniden kulaklarımızda, geceye soyundun taehyung-ah.
çıplak tenin benimkisi ile birleşirken, usulca öptük birbirimizi. diyorum ya biz güzeldik diye, gözyaşlarımız bile güzelmiş onu anladım ben bu gece. senin gözyaşların benimkilerle sevişti tüm gece. ne güzel yıldızlar kaydı sevgilim, ne güzel dilekler tuttuk şarkılarımızda, ne güzel öpüşler, ne güzel gözyaşları döktük seninle.
taehyung inan bana güzelim ben bu gece öleceğime değil, kafkanın milena'ya kavuşamamasına ağladım, romeo'nun juliet'ine bir çocuk verememesine, dorian gray'in portresine aşık, hiç karşılık alamayacak zavallı adama.. taehyung ben genç yaşta ölen çocuklara ağladım usulca, ve en çokta sevgisiz yaşayanlara..
