*รบกวนเปิดซาวด์เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านนะครับ*
เอ็ดดี้กำลังกังวลเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้ เขาหันมองเด็กๆที่ยังคงนั่งเล่นกันอยู่ในห้องโถงกว้างของบ้าน มือเรียวขยับดึงม่านมาปิดหน้าต่างเอาไว้แล้วพาเด็กๆเข้านอน
แรงลมที่พัดอยู่ด้านนอกนั้นทำให้เอ็ดดี้รู้สึกไม่ดี ตอนนี้เวน่อมก็คิดแบบเดียวกันกับเขา เสียงฝนที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆนั้นไม่ใช่ผลดีต่อครอบครัวเขาเลยสักนิด
"สลีปเปอร์ยังหลับอยู่ นายอยู่นี้เดี๋ยวฉันไปดูเด็กๆ เอง" เวน่อมพูดพรางลุกขึ้นเดินไปอุ้มสลีปเปอร์ในเปลมาส่งให้เอ็ดดี้ที่นั่งอยู่บนเตียง
"ระวังตัวนะ"
เวน่อมพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เสียงฝนตกกำลังรุนแรงขึ้น เวลาตอนนี้พึ่งจะสามทุ่มแน่นอนว่าสามพี่ใหญ่ยังไม่มีใครนอนอยู่แล้ว และยิ่งอากาศแบบนี้ยิ่งนอนกันไม่ลง
ก๊อก ก๊อก! ก๊อก!
"สครีม! เปิดประตูให้พ่อหน่อย!" เวน่อมตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่ดังอยู่ด้านนอก ลูกสาวของเขาเดินมาเปิดประตูด้านท่าทางที่ตื่นกลัว เขากอดปลอบแล้วพาเธอไปที่ห้องนอนของเขา
เปรี้ยง!!!
"กรี๊ดดดดดด!!!"
"แง๊งงงงงงง!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!"
เสียงร้องที่ดังออกมาจากห้องลูกชายคนโตและคนรองดังตามมาติดๆ เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดเอ็ดดี้ก็ร้องออกมาพร้อมกับพี่ๆเช่นเดียวกัน
"เวน คุณไปดูคาร์ลกับไรออท เดี๋ยวสครีมผมดูเอง" เอ็ดดี้วางสลีปเปอร์ไว้บนเตียงแล้วลุกออกมาจากเตียงเดินเข้าไปกอดลูกสาวของเขาอย่างปลอบโยน
เวน่อมพยักหน้ารับแล้วเดินตรงไปที่ห้องของไรออทก่อน เสียงพังประตูห้องนอนดังแข่งกับเสียงฟ้าที่ผ่าลงมา เด็กหนุ่มนั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสาร เวน่อมคลานขึ้นเตียงช้าๆ มือที่เอื้อมไปค่อยๆแตะลงที่แขนของลูกชาย เม็ดเหงื่อที่พุดขึ้นตามผิวกายนั้นบอกได้ว่าลูกชายของเขากำลังหวาดกลัวขนาดไหน
YOU ARE READING
นายทหารหนุ่ม กับ คุณนักข่าว
Short Storyสนองนี๊ดตัวเองและเพื่อนๆในทวิตที่อยากอ่านเวน่อมแบบเป็นคน เราก็ต้องการเหมือนกัน 5555555555555. •คานทองน้อย• นามว่า เอ็กซ์
