Ik ben Shela, ik kom uit Zuid-Afrika. Mijn leven is vorig jaar grondig door elkaar geschud. Het begon allemaal die donderdag in juli, toen ik vertrok op het vliegveld van Johannesburg. Het was mijn eerste reis en ik zou meteen een heel jaar in NYC moeten vertoeven. Het was ook niet zomaar een plezierreisje. Ik ging naar New York als uitwisselingsstudent. Anderhalve dag na mijn vertrek in Johannesburg lande ik op La Guardia Airport in New York. Het voelde heel erg raar. Alles was zo indrukwekkend en ik voelde me nogal onwennig. Ik keek uit over een grote mensenmassa waar hier en daar bordjes met namen boven uit staken. Ik keek rond maar ik zag nergens mijn naam. Plots kwam een man naar me toe en vroeg me met aandrang de aankomsthal te verlaten of achter de hekken te gaan staan. Eerst begreep ik er niets van tot plots een jonge vrouw de aankomsthal instapte. Ze was omringd door een hele groep mensen die hun camera’s wild in het rond lieten flitsen. Ik kon de vrouw haar gezicht niet zien maar ik kon me inbeelden hoe irritant al dat geflits moest zijn voor haar. Ik draaide me om en liep naar de hekken toen ik plots een luide gil hoorde: “Jullie zijn ongelofelijk, kunnen jullie nu niet gewoon naar huis gaan en een normale job zoeken?” Het was de vrouw en ze tilde een klein huilend meisje van de grond. “Hey, ben jij Shela?” vroeg plots een stem achter mij. Ik draaide me om en knikte verlegen. “Hey, ik ben Mandy, je gastmoeder.” lachte de vrouw. Ik begroete haar en vroeg wie die jonge vrouw was waar zoveel om te doen was. Tot mijn verbazing antwoorde ze dat het haar dochter Selena was. “Je… je bedoelt… Gomez? Se… Selena… Go…Gomez?!” stotterde ik. “Inderdaad,” antwoorde Mandy, “ken je haar niet?” Ik keek Mandy verbaasd aan en zei: “Jawel, jawel, ik ken haar heel goed zelfs. Wel zo goed als een Selenator Selena kan kennen. Maar ik had haar niet herkent door de menigte rondom haar.” Mandy lachte en vroeg me om haar te volgen. “Selena zal nu wel in de “safe-room” zijn.” De “safe-room” bleek simpelweg de wc te zijn. Het enige verschil was dat hier geen menigte flitsende camera’s was. Ik hoorde zacht gesnik en Mandy zei: “Selly, ben je hier?” Eén van de wc-hokjes ging open en ik kon mijn ogen niet geloven. Het meisje waarvan ik al jaren fan was stond nu op 1m van mij, maar ze was niet alleen. Er was een klein meisje bij haar, ik herkende haar, het was het meisje dat ze in de aankomsthal van de grond had getild. “Hey mam,” zei ze, “wie is dit? Toch niet weer een gestoorde paparazzi die beweert dat ze een fan is?” Ze zuchtte. “Nee, absoluut niet schat” ,antwoorde Mandy, “Dit is Shela” Selena’s gezicht straalde plots. Ze stapte op me af en omhelsde me. Dat was het mooiste moment van m’n reis. Een traan rolde over m’n wang en het enige dat ik kon uitbrengen was “Dank u”. “En wie is dit?” vroeg Mandy terwijl Selena me losliet. “Oh, dit is Sofia, de paparazzi hebben haar op de grond geduwd toen ze bij mij probeerde te komen. Ik denk dat haar pols verstuikt is. Haar ouders zijn buiten met de politie aan het praten. Ik heb haar hier gebracht zodat ze veilig is.” Mandy lachte, zei dat ze er goed aangedaan had en dat ze erg trots op haar was. Nadat we Sofia terug bij haar ouders hadden gebracht liepen we naar de auto. We reden richting Selena’s huis en ik wist toen al dat mijn jaar niet meer stuk kon.
