မနက္ခင္းရဲ႕ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးက အခန္းျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အခန္အတြင္းသို႔အေႏြးဓာတ္ေပးေနသေယာင္...
အခန္းအတြင္း႐ွိကုတင္ေပၚတြင္ေတာ့ ေကာက္ေလးတစ္ေယာက္ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ထင္ပါ့ တအင္း အင္းနဲ႔ ႏိုးလာေလသည္ေယာင္ယမ္းကာ အိပ္ယာ ေဘးတစ္ရာကိုစမ္းလိုက္ကာ
Boy:::ဟင္..ကိုကိုေကာ
(ေနာက္မွ စဥ္းစားမိသြားကာ...)
Arrrr ကိုကိုမွမ႐ွိေတာ့တာ။ငါပဲေမာင္းထုတ္လိုက္ပီး hkhk (ေျခာက္ကပ္စြာရီလိုက္မိသည္ထင္ပါ့ရင္ထဲမာေတာ့မြန္းက်ပ္ျခင္းမ်ားစြာ)
ဒါေပမယ့္ေလ ကိုကိုရဲ႕ ကိုကို႔အနာဂတ္အတြက္ ခေလးကကိုကို႔ကိုလမ္းခြဲခဲ့တာပါကိုကိုရယ္။ၿပီးေတာ့ေလခေလးကိုခြင့္မလႊတ္နဲ႔ေနာ္...ခြင့္မလႊတ္နဲ႔သာေျပာေနတာ ကိုကိုကအျမဲသူ႔ဆိုခြင့္လႊတ္ေပးထားတာကိုသတိရမိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက အတားအဆီးမ႐ွိက်ဆင္းျပန္တယ္ေလ။
သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ျခံထဲကိုဆင္းျပန္ေတာ့ ကိုကိုအရမ္းသေဘာက်တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ေတက ဆီးႀကိဳလ်က္...
Boy:::ကိုကိုသိလား ပန္းေလးေတကေျပာေနတယ္ ကိုကို႔ကိုသတိရေနတယ္တဲ့။ကိုကို႔ရဲ႕မိန္းကေလး႐ွံုးေအာင္လွလြန္းတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတ၊ပါးမို႔မို႔ေလးေတ ေကာ သူတို႔ကိုအရင္လိုဂ႐ုစိုက္ေပးမယ့္သခင္ကိုလဲသတိရေနတယ္တဲ့........ဟူးးးး....ထပ္ၿပီးသက္ျပင္းေတခ်မိၿပန္သည္ေလ
ပန္းေလးေတြလို႔အမည္ခံကာ တကယ္တမ္းေသေလာက္ေအာင္လြမ္းေနတာသူပါလို႔ ပန္းေလးေတကေလွာင္ေနၾကသလို
ထိုစဥ္...အိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္...
Boy::: guanlin ahh ဘာျဖစ္လို႔လဲGuanlin:::Hwi မင္းအခုဘယ္မာလဲ...မဟုတ္မွ မင္းငိုေနျပန္ပီလား
Hwi:::ကဲထားပါ အဲ့တာက..မင္းအခုဘာေျပာမို႔လဲ ဖုန္းဆက္တာ
YOU ARE READING
More than Hate..But
Fanfictionက်ေတာ္ေလ ခဗ်ားႀကီးကိုသိပ္မုန္းတာေပါ့... အမုန္းဆိုတဲ့အရာႀကီးရဲ႕ အဆံုးစြန္ထိကိုမုန္းတယ္... ဒါေပမယ့္ေလ...အဲ့ဒီ့အမုန္းႀကီးရဲ႕ အဆံုးမွာအခ်စ္ဆိုတာႀကီး ႐ွိေနမယ္လို႔ က်ေတာ္စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားမိခဲ့ဘူး...