Aslında galiba ben bazı şeyleri fazla, hem de gereğinden fazla ciddiye alıyorum. Mesela aşkı, nefreti, arkadaşlığı, ölümü, iyi kitapları ve tabloları, bazılarının kötü, bazılarınınsa iyi kalpli oluşunu ve bazı insanlara yapılan haksızlıkları. Bazı şeyleri fazlasıyla ciddiye almak, başka şeylerin gerçekten önemsiz görünmesine sebep oluyor. Kendi yaşamım bana çok önemliymiş gibi görünüyor; çünkü bu dünyada sahip olduğum başka hiçbir şey yok. Bir gün öleceğimi biliyorum, bu yüzden insanların ne düşündüğü benim için önemli değil. Fakat yaşadığım sürece gerçekten tutkulu olabilir ve bazı şeyleri fazlaca önemseyebilirim, taa yürekten,ben herşeyi kafama taktığım gibi insanlarıda takarım mesela bazıları vardır uçsuz bucaksız bazıları vardır hinayet ve bencil ,ben hangi olduğumu bilmiyorum ama bu ikisinin arasından değilim ben hayatın ne olduğunu biliyorum sadece insanlar aslında hiç bişey için yaşamazlar ne bileyim ben onlardan mıyım acaba? kafamda hep bunu düşünmüşümdür gereksizce bir şekilde aslında benim tek önem verdiğim şey bana değer verilmesi birinin bana değer verdiğini görünce kendimi huzurlu ve mutlu hisseddiyorum ama beni öyle çok takmayan ,umursamayan var ki ben çok saf kanlıyım abi bana kızanları,sinirlenenleri,küsenleri beni sevmeyenleri bile seviyorum hatta umursuyorum takmamazlık hayatta yapmıyorum ama bu boktan hayat yapıyo aslında hayat boktan değil ,insanlar boktan.
Yalnızlığımın başkalaranın yalnızlığından daha derin olduğunu sanmıyorum.Aslında herkes bilmece gibi binlerde örtüyle örtülmüş ve yalnız bir insanın diğerinden,birinin yalnızlığını anlatması ve diğerinin kendine saklaması dışında ne fark var ki? İnsanlar söylüyo biz ise istediğimiz zaman cevap veriyoruz hayat böyle bişey gerçekten :)
