Kiss The Rain

Kabanata 1

"Hello K? Where are you?" inip kong sabi. Halos isang oras na akong naghihintay dito sa isang Coffee shop kung saan niya ako gusto makita.

Hindi ko alam kung bakit biglaan siya tumawag at sinabi magkita kami. Hindi ko tuloy maiwasan kabahan.

"Look at your back." sabi niya sa kabilang linya

Lumingon ako at nakita kong nakatayo siya habang diretsong nakatitig sa mga mata ko. Lumapit siya sa akin at bigla akong niyakap.

"I'm sorry." nanginginig niyang sabi. Hinigpitan niya lalo ang pagkakayakap sa akin na para bang ano mang oras ay mawawala ako.

"Why are you saying sorry K?" nag aalala kong tanong. Ngayon ko lang siya nakita naging emosyonal sa maraming tao.

Hindi siya sumagot kaya kumalas ako sa pagkakayakap.

"Hey, are you okay?" tumingin ako sa kanya. I was shock when I see tears in his check. Seeing him in this state makes my heart shattered. Tumulo na rin ang luha ko.

"I'm sorry..." muli niya sabi

Hindi ko alam kung bakit humihingi siya ng patawad pero nagkakaroon na ako ng ideya kaya napahagulgol ako. Napaupo ako sa upuan at tinakpan ang aking mukha. Nagtuloy tuloy ang pagdalos ng mga luha ko. Napansin ko na rin na pinagtitinginan na kami ng mga tao dito sa loob ng cafe.

"Patawarin mo ako. I already told you that I was drunk that night. Wala na ako sa tamang pag iisip noon. Please don't leave me." he said

Gusto ko man magsalita tila nawalan ako ng lakas.

"Let's not talk about it here." mariin kong sabi

Yun lang nakayanan kong sabihin. Agad agad akong lumabas. Nakita ko siya lumabas na kaya lumakad na rin ako.

Hindi ko namalayan nandito na pala ako sa park. Umupo ako sa may bench kung saan napailalim sa isang puno.

"Now tell me."sinubukan kong hindi mautal ng tumabi ito sa akin.

"She is two months pregnant." nakayuko niyang sabi.

Nagkaroon na akong ideya ngunit nang sinabi niya iyon tila gumuho ang mundo ko.

Lumingon ako para makita siya. Ang lungkot ng mga mata niya.

"Please don't leave me babe.." hinawakan niya ako sa kamay at pinagsakop ito.

"I have to let you go." Masakit man pero ito ang nararapat kong gawin.

"No." tiim baga niyang sabi

"But I have to," pilit akong ngumiti kahit wala naman dapat ikangiti.

"You're not leaving me." mariin nitong sabi

"Someday your baby will need you. Ayokong matulad siya sa akin, alam ko ito ang matagal mo nang gusto na hindi ko maibigay sa ngayon." huminga ako ng malalim bago ipinagpatuloy ang pagsasalita.

"Give him the love I didn't experience from my parents Kace. Mahalin mo siya gaya nang pagmamahal mo sa akin. Love the baby because he/she deserve it. Though we know, you don't love the mother but one day, you will learn how to love her. Maybe she is your destiny."

I smiled at him and said

"I'll be fine."

Sumikip aking dibdib. Katangahan man ito sa paningin ng iba. But I know this is the right thing to do. Alam kong kaya ko siya ipaglaban and accept the baby. But it's not that easy. I don't want that unborn baby to feel what I felt. Too much pain to bear. Like what I have in my family, kung paano ako naging sampid sa mata ng aking ina at pagiging pagkakamali ng aking ama. Seeing me in front of their faces reminds the mistake once they made.