Kiss The Rain

Kabanata 2

Nandito ako ngayon sa likod nakatayo habang pinapanood sila. Nang malaman ko na ikakasal na siya ay napagdesisyonan ko na pumunta sa kasal niya at masaksihan ang isa sa mga pangarap sana naming gawin na malabo ng mangyari.

"Kace..." I whispered.

Alam kong hindi niya ako maririnig o mapapansin man lang because his attention only focused on his bride. It hurts me knowing that I'm no longer the center of his life but the woman who's looking at him now. 'That should be me' napabuntonghininga ako sa naisip.

I want to think that you wish it was me.

"And by the power vested in me, I pronounce you husband and wife." the father said.

Lahat ng mga luha na pinipigilan ko ay nagsimula ng dumadaloy sa aking mga pisngi. Narealize ko isa talaga akong malaking tanga. Sana hindi nalang ako pumunta dito. Para ano pa? matagal na kaming wala. I'm the one who let go of him, there's no point of regretting. 

"You may now kiss the bride." father continued. 

He slowly raised the veil and kissed her. I can see the happiness in Kace's face like he's the luckiest man on the earth. I haven't seen that expression before. Maybe I did the right choice. 

I sighed then turned my back on them. They are really married. Umaasa pa rin ako na titingin siya sa kinaroroonan ko tapos tatakbo patungo sa'kin at sasabihin ako lang mahal niya kaya nagawa lang ito pakasalan dahil magkakaroon siya ng anak. I wanted to say 'stop the wedding!' when father said 'anyone who object this wedding?'. I want to speak but decided to hold my peace. Sino ba ako para tumutol? Wala akong karapatan para gawin yon.

It hurts to let go, but sometimes it hurts more to hold on.

I stand up with shaking hands and kept on walking without knowing where to go. I can't see clearly the road because of my tears. Shit!

"Bakit ba ayaw tumigil ng mga luhang to?!" reklamo kong sabi habang pinapahid ang mga luha na hindi tumitigil. Napapahikbi na ako sa patuloy na pag iyak. Napapagod na ako pero masyadong masipag mag labas ng luha ang mga mata ko

Diba ito ang gusto ko? I want to slap my face until my senses come back. I should stick to my decision. God, I'm such a big fool! This really hurt like hell.

Naramdaman ko nalang bigla na may pumatak na tubig sa noo ko na sinundan pa ng marami. 

I frown and said "Great!"

 Ang galing talaga. Nakisama pa sa'kin ang panahon. I unconsciously sit on the bench and let my tears keep falling as the drop of rain began to grow stronger. Marami akong napapansin na tumatalbo para sumilong ang iba ay napapatingin pa sakin. Wala na akong pake sa mga mata na mapanghusga at walang nakakaalam sa sakit nararamdaman ko tuwing naaalala ko ang nangyari kanina sa simbahan.

Basang basa na ako sa ulan dahil mas lumakas pa ito. Perhaps there is a typhoon and I couldn't care less anymore. Masyado akong mahal ng panahon hindi niya ako hinahayaang umiyak mag isa.

"Why life is so cruel?" I muttered silently. "Hindi ako swerte sa pamilya pati ba naman sa pag-ibig? Bakit?!" malakas kong sigaw habang umiiyak. Para akong batang iniwan ng ina. Natawa ako sa naisip, nakalimutan kong wala na pala akong ina. Nakakatawa lang isipin na nangyari na ito sa'kin dati, yung araw na wala akong karamay kundi ang ulan lamang.

"Why life is unfair? And you know what? It's not fair that life is unfair!" sigaw ko habang nakatingin sa taas. 'Bakit?' Parati kong tanong sa sarili. Yinakap ko aking mga tuhod at pinatong ang ulo. Pagod na ako sa ganitong buhay.

Why it has to be me? Why I'm the one who experience this? Why pain is always sticking to me? Kakambal ko siguro to kaya hindi ako malubayan.

Hind ba pwede kapag nagmahal, pagmamahal din ang ibibigay?

So unfair, it always rains the hardest on the people who deserve the sun.

I can't feel anything but pain. Tila tinalikuran ako ng mundo. Ilang minuto ganoon pa rin ang posisyon ko. Patuloy sa pag iyak at hindi pa rin humuhupa ang ulan. In this time, only rain stayed by my side. I'm quite thankful.

Time passed by but I have no plan to leave. I just want to stay like this. Im tired and I wanna sleep. Suddenly, I thought the rain stop but noticed a pair of shoes in front of me. Slowly I raised my head and saw a figure.  Kumunot ang noo ko nang hindi ko masyadong maaninag ang taong nasa harapan ko.Masayadong blurry yung paningin ko.

"Hey," bati nito.

Sa isang salita na binitawan niya ay naramdaman kong dalawa pala karamay ko.

"We meet again."