สายลมอ่อนๆพัดมาปะทะกับแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างสูงในชุดคลุมตัวยาว ความอ่อนโยนพลิ้วไหวของอากาศธาตุแทรกซึมผ่านเส้นผมสีบลอนด์ของเขา มือเรียวเอื้อมไปปัดไรผมออกจากใบหน้าที่ถูกแต่งเติมไปด้วยหยาดน้ำเล็กๆ ดวงตาต่างสีจ้องมองกลุ่มเมฆที่ปรากฏเป็นริ้วบนท้องฟ้าสีอ่อนด้วยอารมณ์เหม่อลอย วิวของอาคารอิฐทะมึนตั้งสูงตระหง่านอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่ เขาค่อยๆก้าวฝีเท้าผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีดอกซ่อนกลิ่นขึ้นแทรกอยู่เป็นระยะๆ ภาพและกลิ่นของดอกไม้งามนั้นทำให้เขาหวนนึกถึงความทรงจำครั้งเก่า ความรู้สึกคิดถึงบีบรัดหัวใจของเขาจนทำให้เขาแทบกรีดร้องออกมาเสียตรงนั้น
คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆของใครบางคนเหลือเกิน อ้อมกอดที่ไม่เคยคลายความอุ่น สัมผัสแนบแน่นที่เกี่ยวพันและกอบกุมหัวใจของเขาเอาไว้ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา อ้อมกอดที่เยียวยาและปัดเป่าความเศร้าให้จางหายไป
คิดถึงกลิ่นหอมของคนๆนั้น กลิ่นหอมเฉพาะตัวซึ่งมาจากน้ำหอมที่เจ้าตัวพรมไว้ที่ปกเสื้อ ยามที่เขาประทับจูบลงบนแก้วสีระเรื่อนั้นไล่ต่ำลงมาหยุดอยู่ที่ซอกคอขาว เขามักจะได้กลิ่นน้ำหอมโชยอ่อนๆมาเตะจมูกพอให้จิตใจเคลิบเคลิ้ม ยอมรับเลยว่ากลิ่นนั้นส่งเสริมให้คนๆนั้นมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น จากที่ทำให้เขาหลงใหลมากแล้ว มันยิ่งทำให้จิตใจเขาโหยหามากยิ่งเข้าไปอีก หลงใหลจนไม่สามารถถอนตัวได้
น่ารัก...
นั่นเป็นนิยามคำเดียวที่เขายกให้กับอัลบัส ดัมเบิลดอร์
ดอกซ่อนกลิ่นที่เขาหลงใหลในความหอมหวานและลักษณะที่อ่อนโยนของมัน...
ในตอนนั้น ณ ช่วงเวลาที่เขาคึกคะนองและมั่นใจในแนวคิดที่ว่า 'เพื่อประโยชน์สุขของคนส่วนใหญ่' ช่วงนั้นเขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะมองหาแนวร่วมอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ข้อนี้ หลายคนมองว่าเขาบ้าและคิดงมงาย ไม่มีหรอกเครื่องรางยมทูตตามตำนาน ยิ่งเพราะเขาโดนไล่ออกจากโรงเรียนเพราะการทดลองอันวิปริตแล้ว คนก็ยิ่งมองว่าเขาเป็นตัวประหลาดและอันตราย
YOU ARE READING
ซ่อนกลิ่น Tuberose
Fanfictionแด่ อัลบัส ดอกซ่อนกลิ่นที่ยังคงทิ้งกลิ่นหอมไม่เคยเลือนลาไว้ในใจของผม