ซ่อนกลิ่น Tuberose

สายลมอ่อนๆพัดมาปะทะกับแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างสูงในชุดคลุมตัวยาว ความอ่อนโยนพลิ้วไหวของอากาศธาตุแทรกซึมผ่านเส้นผมสีบลอนด์ของเขา มือเรียวเอื้อมไปปัดไรผมออกจากใบหน้าที่ถูกแต่งเติมไปด้วยหยาดน้ำเล็กๆ ดวงตาต่างสีจ้องมองกลุ่มเมฆที่ปรากฏเป็นริ้วบนท้องฟ้าสีอ่อนด้วยอารมณ์เหม่อลอย วิวของอาคารอิฐทะมึนตั้งสูงตระหง่านอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนอยู่ เขาค่อยๆก้าวฝีเท้าผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจีที่มีดอกซ่อนกลิ่นขึ้นแทรกอยู่เป็นระยะๆ ภาพและกลิ่นของดอกไม้งามนั้นทำให้เขาหวนนึกถึงความทรงจำครั้งเก่า ความรู้สึกคิดถึงบีบรัดหัวใจของเขาจนทำให้เขาแทบกรีดร้องออกมาเสียตรงนั้น

คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆของใครบางคนเหลือเกิน อ้อมกอดที่ไม่เคยคลายความอุ่น สัมผัสแนบแน่นที่เกี่ยวพันและกอบกุมหัวใจของเขาเอาไว้ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา อ้อมกอดที่เยียวยาและปัดเป่าความเศร้าให้จางหายไป

คิดถึงกลิ่นหอมของคนๆนั้น กลิ่นหอมเฉพาะตัวซึ่งมาจากน้ำหอมที่เจ้าตัวพรมไว้ที่ปกเสื้อ ยามที่เขาประทับจูบลงบนแก้วสีระเรื่อนั้นไล่ต่ำลงมาหยุดอยู่ที่ซอกคอขาว เขามักจะได้กลิ่นน้ำหอมโชยอ่อนๆมาเตะจมูกพอให้จิตใจเคลิบเคลิ้ม ยอมรับเลยว่ากลิ่นนั้นส่งเสริมให้คนๆนั้นมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น จากที่ทำให้เขาหลงใหลมากแล้ว มันยิ่งทำให้จิตใจเขาโหยหามากยิ่งเข้าไปอีก หลงใหลจนไม่สามารถถอนตัวได้

น่ารัก...

นั่นเป็นนิยามคำเดียวที่เขายกให้กับอัลบัส ดัมเบิลดอร์

ดอกซ่อนกลิ่นที่เขาหลงใหลในความหอมหวานและลักษณะที่อ่อนโยนของมัน...

ในตอนนั้น ณ ช่วงเวลาที่เขาคึกคะนองและมั่นใจในแนวคิดที่ว่า 'เพื่อประโยชน์สุขของคนส่วนใหญ่' ช่วงนั้นเขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะมองหาแนวร่วมอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ข้อนี้ หลายคนมองว่าเขาบ้าและคิดงมงาย ไม่มีหรอกเครื่องรางยมทูตตามตำนาน ยิ่งเพราะเขาโดนไล่ออกจากโรงเรียนเพราะการทดลองอันวิปริตแล้ว คนก็ยิ่งมองว่าเขาเป็นตัวประหลาดและอันตราย