The Mnemosyne Code

➊

ＭＮＥＭＯＳＹＮＥ

Dumilat ako ng naramdaman ko ang pagkalabit ni Mang Ferdie sa akin, "Ija, nandito na tayo."

Tumango ako at lumabas ng kotse dala dala ang bag ko habang si Mang Ferdie ay dala rin ang iba kong bag.

Agad akong pumunta sa guard, "Nandito po ba si Mrs. Marasigan?" tanong ko.

Naningkit ang mata ng guard sakin, tiningnan ko ang nakalagay sa pangalan niya, H. Simbolio.

"Ikaw siguro si Maam Memosi!" masigla niyang sabi at may sinabi siya gamit sa two way radio niya.

Memosi, huh?

Malaki ang pangangatawan nitong si Simbolio pero hindi siya ganoon na mukhang nakakatakot dahil palangiti at masayahin siya.

"Nandito ka na pala, Syne." saad ni Mrs. Marasigan.

Binigyan niya si Simbolio ng why-didn't-you-let-her-in look. Napakamot naman ng batok 'tong si Simbolio.

"Mang Ferdie, I can take it from here. Mag ingat po kayo sa daan." saad ko at nginitian ang matandang driver, he smiled and immediately went to the car, ngunit hindi ito umaandar hangga't hindi pa ako pumapasok.

"Alagang-alaga ka talaga ng Daddy at Mommy mo, unica ija kasi eh." sabi ni Mrs. Marasigan habang hinahaplos niya ang buhok ko.

Nagsimula na kaming lumakad at tinulungan ako ng guard na magbuhat ng gamit kaya't nginitian ko siya.

Si Mrs. Marasigan or Mrs. Emily Marasigan ay kaibigan ni Mommy since highschool, at dahil sa probinsya ako ngayon magaaral, dito ako sa apartment niya titira.

"Tita Emily na lang ang itawag mo sa akin. Katabi mo ang kwarto ng anak kong si Chase, gaya mo sa Tritucio University din siya nagaaral, at kung di ako nagkakamali ay pareho lang kayo ng edad. " tumango lang ako habang nagsasalita si Tita Emily.

Palabas labas masok ang mga tenant at halatang mga estudyante ang karamihan sa tenant. May ibang bumabati sa tuwing madadaanan namin sila at may iba namang nagtatago.

Tinignan ko si Tita Emily. Even though nasa mid-40s na siya ay di mapagkakailang maganda siya, she may look masungit for some (or maybe she really is masungit) but I think she's just really punctilious.

Huminto kami sa isang kwarto at kinatok niya iyon, may lalaking lumabas na gulo gulo ang buhok at mapungay pa ang mga mata.

"M-Ma! Di mo naman sinabing may bisita tayo!" saad niya at mabilis na inayos ang buhok niya.

"Hindi ko ba sa iyo nasabi si Mnemosyne?" nagtatakang tanong ni Tita Emily.

Hmm, he's Chase, isn't he? Tita Emily's son.

"Bukas, samahan mo si Mnemosyne kapag pumasok kayo. I'm sure na hindi pa niya kabisado ang pasikot sikot sa school niyo. Sabayan mo na rin siyang umuwi bukas. " maotoridad na sabi ni Tita Emily, habang si Chase ay tumatango lamang.

Nginitian ako ni Chase at sinuklian ko lang siya ng matipid na ngiti.

Hinatid ako ni Tita Emily, kasama si Simbolio na dala ang aking mga bag, sa tabi ng room ni Chase.

Binigay sa akin ni Tita Emily ang susi, "Kung may kailangan ka, idial mo ako sa telepono diyan."

Medium lang ang size ng kwarto, dark ang pintura nito at may 3 pinto dito; cr, bedroom and sa balkonahe.

Lumabas ako at naramdaman ko ang malamig na simoy na hangin, iba talaga pag nasa probinsya ka.

I heard a strum of guitar and a female voice singing, I turned my head to the left only to find an acoustic session happening at the other balcony.

"Hey!" narinig kong sigaw ng babaeng kumakanta kanina. The guitar and the other instruments stopped when I turned around.

Lahat ng kanilang mata ay nakatingin sakin, "Are you new here?" tanong nung babae kaya tumango lang ako.

I don't want to talk to people whom I barely know, but this girl is making me, ganto ba talaga siya?

"What's your name?" hiyaw pa niya. Her voice resonated the whole balcony, she must be a singer.

Ngumiti lang ako and I excused myself. Why would I give them my name? Having friends at the apartment would be a really good start for me but I don't want to involve myself again with opportunist human beings . . .

TOK! TOK! TOK!

Tiningnan ko ang salamin and I saw that my hair was messy, all thanks to the wind at the balcony!

I tied my hair and went to the door, there, I saw Chase standing with plates on his hands.

"Pinabibigay ni Mama," pinapasok ko siya at inilagay niya ang plato sa mesa sa dining area.

"Sabi daw kasi ng Mommy mo di ka marunong magluto." he continually said and his eyes roamed the  room. 

 I can cook fried foods and pancit canton! Ano pa bang depenisyon ni Mommy sa pagluluto?  

He scratched his nape and he looked at me gawky, "Oo nga pala, pasensya na kung medyo maliit 'tong kwarto. Halos lahat kasi okupado na." 

I nodded. This room is small pa sa kanya? I think its fine for someone like me though. 

"It's okay." I said hoping na he would leave my room na. 

"Bukas pala, gusto mo sabay na rin tayo kumain?" he asked and it's obvious na he was anticipating for my response. 

I looked down, trying to formulate an excuse para hindi ako makasama, "Well, I want to find some friends din kasi kaya baka di ako makasabay." 

He smiled uneasily and just uttered 'okay'. 

"Thank you, pakisabi kay Tita Emily." umalis na siya kaya't nilock ko muli ang pinto.

Chase does not look like the guy that would just ask you to eat with him so I'm inferring na maybe Tita Emily asked him to do that. Well, the food looks delicious but I'm starting to have doubts again, may lason kaya ito? Meh, I shouldn't think like that.

Inamoy ko ito, smells fine.

Kinain ko ito and I was surprised because naubos ko ito, well, I haven't had lunch, that explains why.

Pumunta ako sa bedroom ko at binuksan ko ang aking laptop as well as my pocket wifi, I hope no one hacks my wifi, may sari-sarili naman siguro kaming wifi dito sa apartment, 'di ba?

Naglog-in ako sa facebook and it feels like I haven't checked it for one year, albeit, kakacheck ko lang nito this morning. . .

Tumambad sa akin ang mga messages ng mga kaklase ko, they're asking me why I left. Kinakamusta rin nila ko, well, I would love to send a reply but I'm terrified that they would locate me. . .

Shinutdown ko na lang ang aking laptop at ginamit ang cellphone, there are 33 messages, and half of it is my Mom and Dad.

Ever since I was a kid I was really not close to the both of them, prolly because they're always busy. Kahit na only child ako, hindi sa akin nakatuon ang buong atensyon ng parents ko.

Sinet ko ang aking alarm, before I came here ready na rin ang bag kong pamasok, ako na lang naman ang hindi ready. I'm scared and nervous at the same time, this is my first time being independent, or, should I say this is my first time not being with my parents.

But this is for the good, right? I chose this, anyway. . .

For the greater good.