႐ူိက္ႀကီးတငင္ငိုရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ကေလးငယ္..အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိလက္ထဲက..
ဓာတ္ပံုေဘာင္ေလးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားဆဲ....."အိမ္ေတာ္ထိန္း....
"Nae..ဥကၠႂကိး...ေျပာပါ..."
"နာေယာင္း..ဆံုးတာတလေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္.သူနဲ႔ပတ္သတိႁပီးလာေမးတဲ့လူမ႐ွိဘူးလား"
"မ႐ွိပါဘူး...ဥကၠႀကီး..နာေယာင္းတို႔ကစကထဲမိဘမဲ့ေဂဟာမွာေနလာခဲ့ၾကတာပါ...
ဂ်င္ေလးရဲ႕အေဖကလဲမိဘမဲ့တေယာက္ဘဲ..
ဂ်င္ေလး၃လအရြယ္မွာဆံုးသြားတာပါ...နစ္ေယာက္လံုးကတေကာင္ႂကြက္ေတြဆိုေတာ့.အခု
သူမဆံုးသြားတာကိုလဲအေၾကာင္းၾကားစရာလူမ႐ွိဘူးေလ...ဂ်င္ေလးအတြက္ေတာ့
သနားစရာပါပဲ...အိမ္ေတာ္ထိန္းေဂ်ာင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္သူသက္ျပင္း႐ွည္သာခ်မိၿပီး..အိပ္ေနတဲ့ကေလးရဲ႕ေခါင္းကိုသာပြတ္သပ္ေပးလိုက္တယ္..
ဒီအရြယ္ေလးနဲ႔မိဘမဲ့ျဖစ္သြားရသလို..နီးစပ္ရာေဆြမ်ိဳးေတာင္မ႐ွိ...."႐ွင့္....ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္.."
သူမတအံျသျဖစ္ကာ.႐ုံးသြားရန္အတြက္ျပင္ဆင္ေနေသာသူမခင္ပြန္းအေ႐ွ႕သြားရပ္ကာေမးမိေတာ့..သူမလက္ထဲကနက္တိုင္ကိုဆြဲယူရင္း
"ငါတို႔ဂ်င္ေလးကိုေမြးစားၾကမယ္လို..
ငါတို႔ဒီကေလးကိုတာဝန္ယူလိုက္ရေအာင္""ဘာေတြတာဝန္႐ွိၿပိး..ဘာေတြတာဝန္ယူခ်င္ေနရတာလဲ...႐ွင္မွာသားအရင္းတေယာက္လံုး
႐ွိေနတာကို..ဘာလို႔လဲ..ဒီတိုင္းအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးကေမြးစားရင္ရတာဘဲ..""ဂ်င္ေလးကသနားစရာေကာင္းတဲ့ကေလး
အေဖကိုေတာင္မျမင္ဖူးခဲ့သလို..အခုအေမလဲ.
ဆံုးပါးသြား႐ွာရၿပိ...ၿပီးေတာ့နာေယာင္းဆံုးတာ
ငါတို႔မွာတာဝန္႐ွိတယ္...သူဂြၽန္းေလးကို
ကာကြယ္ေပးရင္းျဖစ္သြားရတာ..."အာဒါ...
"ငါဆံုးျဖတိၿပီးၿပိ..."
အာဏာ သံပါကာအမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့
မေက်နပ္ျဖစ္ေနေပမယ့္..ဘာမွဆက္မေျပာဘဲအခန္းထဲကသာထြက္သြားလိုက္တယ္