Wet Skin

Wet Skin No.1

• Δεκαπενταύγουστος, Τήνος •

Άλλη μια φορά στο νησί μου που λαμβάνει μέρος αυτό το ετήσιο περιβόητο beach party. Πρέπει να έχει 35 βαθμούς τουλάχιστον. Βάζω μαγιό, ετοιμάζομαι και κατευθύνομαι προς την παραλία. Με μια πρόχειρη ματιά εντοπίζω την παρέα μου και πηγαίνω προς το μέρος τους. "Μάθατε ποιος θα είναι ο 'κρυφός τραγουδιστής' σήμερα που λέγανε τόσο καιρό ;" .. "Ναι ρε, ο Κώστας".. Σκαλώνω στο άκουσμα του ονόματος του. "Ο Γρηγορίου;" πετάγομαι. "Ναι", παίρνω απάντηση από έναν.

Ο Κώστας μου λοιπόν. Όχι, όχι.. ούτε φλερτ, ούτε παλιός γκόμενος, τίποτα. Αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα. Δεν μου ήταν τίποτα παραπάνω, παρά ένας φίλος. Ένας θεός ξέρει πόσο καιρό τον ήθελα. Έφυγε πριν 2 χρόνια στην Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρο του, να τραγουδάει. Εγώ δεν κατάφερα ποτέ να τον δω, είχα τη σχολή μου. 3ο έτος σου λέει. Δεν περίμενα πως θα γυρίσει πίσω. Ξεχνιέμαι για λίγο πίνοντας μερικά ποτά, περιμένοντας να βγει ο Κώστας στη σκηνή. Βγήκε. Δεν τον είχα δει στα παρασκήνια. Απότομο. Είναι τόσο όμορφος, όπως τον θυμάμαι πάντα. Ποοοοσες τον κοιτάζουν Χριστέ μου. Ε, δεν έχουν και άδικο. Πάω να καθίσω πάλι στην ξαπλώστρα μου, δεν αντέχεται άλλο αυτή η ζέστη, παρόλο που θέλω να τον κοιτάζω για ώρες.

Κάποια στιγμή ο Κώστας νομίζω τελείωσε το πρόγραμμα του. Θα έφυγε, σκέφτηκα. Νιώθω σταγόνες νερού πάνω μου. Ποιος πούστης ;. Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω μπροστά μου. Βρεγμένο. Με το μαγιό του χαμηλά στους γοφούς του. Καλά πάει καλά; Γιατί είναι τόσο καύλας; .."Τι κάνεις μωρό μου; ..χαθήκαμε" λέει. Μη με λες έτσι γαμώτο σου. "Ναι, έχεις δίκαιο Κώστα μου" ..καταφέρνω να πω. Τι μαλακίες λέω; Με πλησιάζει για αγκαλιά. Παγώνω, καθώς είναι βρεγμένος, αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει. Κάνει πίσω και μου χαμογελάει. Βαλτός είναι; ..μένω λίγο χωρίς να μιλάω. "Θες να πάμε κάπου οι δυο μας;" διακόπτει τις σκέψεις μου. Δέχομαι. Και αφού βγάλω από πάνω μου το καυτάνι που φοράω, τον ακολουθώ. Με έχει κάψει με τα μάτια του. ΑΧ αυτά τα μάτια. Βάζει το χέρι του γύρω από τη μέση μου για να τον πλησιάσω και περπατάμε κατά μήκος της παραλίας. Ξέρω που με πάει και νιώθω λες και θέλω να τρέξω προς τα εκεί. Στην πιο ερημική παραλία της Τήνου. Αχ μωρέ Κώστα.