Merhaba!
Hey bugün yine çok güzel bir güne uyandım, kalktığım gibi telefonum çaldı. Arayan arkadaşımdı, açtım. Bana dedi ki; Hey bugün öğlene doğru bizim her zamanki kafeye gitmeyi planlıyoruz, gelsene çok eğleneceğiz. "Sadece bizimkiler olacak değil mi? Yabancı yok." diye cevap verdim. "Kurstan beş, altı arkadaşım daha gelecek. Senin için sorun olmazsa tabi." dedi. Ben de hasta olduğumu ve gelemeyeceğimi söyledim. Oysaki o kafeyi çok severdim. Bende bir sorun vardı. O gün boyunca hiç dışarı çıkmadım. Evimde dizi izledim. Yaklaşık 4 hafta hiç dışarı çıkmadım. Eskiden 4 haftada yaklaşık 30 kere dışarı çıkardım, hem de isteyerek. Şimdi ise hiç içimden gelmiyor. Ailem bir yanlışlık olduğunu fark edince beni doktora götürmeye karar verdiler. Anksiyete teşisim 2 seans sonra konuldu. Henüz ne olduğunu bile bilmiyordum anksiyetenin. Ben de bir araştırmak istedim. O gece uyuyamadım. Neden mi? Kaygılandım. Ya bana deli muhamelesi yaparlarsa. Ya tımarhaneye kapatılırsam. En kötüsü de deli gömlekleri! Tanrım, ne yapacağım ben. İşte o gece anladım anksiyetenin kaygı bozukluğu anlamına geldiğini. Ama kaygım hiç geçmedi. En çok da bir arkadaş ortamına çıkmaktan çekinirdim, onların beni her dakika eleştirdiklerini ve yargıladıklarını sanardım. Birbirlerine benim ne kadar kötü göründüğümden bahsedip fısıldaşıp gülüştüklerini hissettim. Koca bir yalan olsa bile. Bazen zihnim, hayal gücüm benden güçlü oluyordu.
—————————–
İşte böyle tanıştım anksiyete ile...
