Quiet when I'm coming home. I'm on my own.
-
"Niko!" I screamed when I finally saw my bestfriend on the arrival area. Lumingon siya sa akin. The banner I'm holding fell. Agad akong tumakbo papunta sa kaibigan ko at agad siya sinalubong ng yakap.
"Jaisse!" nang kumawala kami sa yakap ay ngumiti siya ng puno ng saya. Parang ang saya-saya niya. Dahil ba nakita niya ako?
Hindi ko mapigilang kiligin.
Yep. I admire my friend. More like, I have these certain feelings for him.
"Ang pandak mo pa rin..." he pinched my cheek while grinning. Gusto ko man siyang hampasin ay hindi ko magawa dahil sa tindi ng pag-init ng aking pisngi. Shit.
Bumilis ang tibok ng aking puso.
I hope he has feelings for me too. I hope the feeling is mutual.
We stood there. Gazing at each other while smiling wide.
"So...Jaisse! Haha. Uhhh..." he stuttered for a moment. It was an awkward situation. Lalo na sa akin.
Tumaas ang kilay ko dahil sa gimawa niya. He paused like he's somehow hesitating to something.
What is it?
"Niko!" napalingon ako sa babaeng biglaang tinawag ang pangalan ng best friend ko.
A beautiful girl. She looked like a goddess or a fictional character.
But wait.
Bakit kilala niya si Niko?
Napakabilis ng pangyayare.
Napapitlag na lang ako nang magkadikit na ang katawan nila ni Niko at...naghahalikan.
Parang binuhusan ako ng napakamalamig na tubig. Parang tikasan ako ng lakas. Nanginginig ang aking mga tuhod at dinudurog ang aking puso sa aking nasasaksihan.
"Jaisse! Meet Jess. Girlfriend ko."
I stared at her. She was happy. Both of them were happy.
Napakasakit ng lalamunan ko kakapigil sa luhang gustong-gustong makalabas sa mga mata ko. I just faked a smile. Yung tipong hindi talaga nahahalata na halos mamatay na ako sa loob.
"Jess. Meet Jaisse! My best friend."
Right. Best friend.
--
Call me friend. But keep me closer.
