(Eh kasi nga... ginugulo ako nitong kwentong to sa isip ko. Hahaha.. unlimited naman ang magpost ng stories diba??)
“Dream what you want to dream, go where you want to go, be what you want to be.” Sarah read.
“Because you have only one life and one chance to do all the things you want to do.” she continued. She was so preoccupied with what she was reading; she didn’t hear her mother calling out for her.
“Ano ba Sarah!” Her mom entered her room. “Nagbabasa ka na naman?! Diba sinabi ko na sa iyong wala kang mapapala jan!” And she took the book. “Kung hindi mo ititigil yang mga walang kabuluhan na ginagawa mo, baka maagaw pa ng iba si Miguel! Siya! Siya ang atupagin mo, hindi itong walang kwentang bagay na to!” and threw the book across the room. “Nandiyan siya sa labas. Mag-ayos ka” she ordered.
Sarah stood up and picked the book from the floor, attaching the pages that fell when her mom threw it. “Ito na nga lang po ang nagpapasaya sa akin. Hindi na nga po ako nagreklamo nang ipagpilitan niyong tumanggap ako ng manliligaw. Sana man lang po, hayaan ninyo akong matapos man lang ito bago niyo pa tuluyang sirain.” And she placed her book under her pillow.
Her mom grabbed her arm and forcefully combed her hair “Ang dami dami mo pang sinasabi! Baka mainip yun at maghanap ng iba!” she said under gritted teeth.
“Eh di maghanap siya! Kayo lang naman po ang pumipilit sa kanya sa akin” Sarah answered enduring the pain her mother is causing on her scalp.
“Anak siya ni Mang Ray! Ang pinakamakapangyarihan sa ating lahat! Buti nga at ikaw ang nagustuhan ni Miguel. Magkakaroon ka ng magandang buhay sa piling niya. Hindi ka na maghihirap, hindi ka na kailangang mag-saka, mag-bungkal ng lupa o umani. Sa kanya, ang kailangan mo lang gawin eh mahalin siya… o kahit hindi na, mabigyan mo lamang siya ng anak eh sapat na!” Her mom said and checked her clothes.
“Mama… May iba pang mundo sa labas nito. May iba pa akong mga pangarap. May nais pa akong abutin. Hindi lang pag-aasawa at pagbibigay ng anak ang kaya kong gawin sa buhay ko. Gusto kong maranasang maglakbay… pumunta sa lugar kung saan may mga gusaling matatayog… kung saan may iba’t ibang kulay ng ilaw… yung lugar kung saan bumabagsak ang yelo… hindi lang ang apoy, ang araw, ang buwan at mga bituin ang nagbibigay ng liwanag mama… at gusto ko pa yung makita.”
Her mom laughed at her as she looked at her from head to toe, seeing to it that her daughter looks perfect “Pangarap? Kung hindi mo ako titigilan sa kakaganyan mo, hinding hindi na ako papayag na makipagkita ka kay Judy… tutal sa kanya mo naman nakukuha yang mga peste mong libro at mga ideya. Hala sige! Lumabas ka na at harapin mo si Miguel. Sa kanya hindi mo na kailangan mangarap… dahil hindi ka naman mapapakain ng mga pangarap mo.”
Sarah felt defeated once again. This wasn’t the first time she tried to persuade her mom about the things she wanted to try, the things she wanted to experience. In her 24 years of existence, she always felt out of place… like she didn’t belong in their village.
All of her life, all her parents life, all her ancestors life… they stayed in their village. A world unknown to many, a place far from civilization. They were at the mountains… keeping their traditions, their way of living… never really moving forward.
