Playing you like you played her. #ΑΚΑ

Μελαγχολική μελωδία.

Μόλις πάτησα τα πόδια μου μέσα ένιωσα ενα ρίγος να με διαπερνά.

Θα το έκανα στα αλήθεια;

Ναι θα το έκανα!

Πρέπει να το κάνω μόνο έτσι θα ησυχάσω την ψυχή μου και όχι μόνο την δική μου.

Αλλιώς αυτοί οι δαίμονες που με τυραννανε δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ το μυαλό μου.

Θα μπορούσες να έκανες κάτι!

Ήταν στο χερι σου να πληρώσει!

Μείνε με τις τύψεις και άσε την ψυχή της αδελφής σου να περιπλανιέται  στο άπειρο, αφού δεν θα πληρώσει ποτέ για αυτό που της έκανε!

Επρεπε να το κάνω αλλιως αυτές οι φωνές θα με έπνιγαν καιρό με τον καιρό...

Αυτές οι φωνές που τώρα 5 χρόνια έχουν φωλιάσει μέσα μου .

Και ξέρω ότι δεν θα φύγουν αν δεν κάνω αυτό που πρέπει!

Περπάτησα λίγο στον μακρύ διάδρομο που ήταν διακοσμημένος με όμορφες εικόνες.

Όμορφες εικόνες ... αλλά ήταν άχρωμες για την ψυχή μου.

Αφού το μαύρο μεσα μου σκέπαζε ό,τι  πολύχρωμο υπήρχε γύρω μου.

Έφτασα έξω από το γραφείο και χτύπησα την πόρτα.

"Παρακαλώ περάστε."

Ακουσα μια φωνή από την άλλη πλευρά της πόρτας.

Άνοιξα και μπήκα μέσα .

"Καλημέρα σας εσείς πρέπει να είστε η.....;"είπε προσπαθώντας να θυμηθεί το όνομα μου.

"Κρισταλλίνη Αλεξιάδου!"

"Σωστά!.... Καλωσόρισες Κρισταλλίνη στο κολέγιο μας σου εύχομαι να περάσεις μια ευχάριστη χρονιά." Μου είπε ο καλοσυνάτατος κυρίως που στεκόταν μπροστά μου.

"Ευχαριστώ πολύ και γω το ελπίζω"

"Εγώ είμαι ο διευθυντής του κολεγίου και λέγομαι Γιώργος Πολυχρονίου, αυτό είναι το τμήμα που έχεις τώρα μάθημα , και αυτά είναι τα κλειδιά του δωματίου σου."

Έγνεψα καταφατικά και πήρα τα κλειδιά στα χέρια μου . Άνοιξα την πόρτα και βγήκα ξανά έξω στο διάδρομο.

Ήρθα εδω για να κάνω κάτι που ήταν πάντα όνειρο της αδερφής μου.

Φωτογραφία.