duivelsdochter

deel 2: de uitnodiging

Chiara's pov (12 jaar)

Ik proestte het uit van het lachen. Heel de klas staarde me aan, en ik kon nauwelijks stoppen met lachen. Net hoorde ik Lena iets fluisteren tegen diana, en het was hilarisch. Ik heb een heel goed gehoor, beter als de rest van de klas. Dus buiten Diana had niemand het gehoord. " Juffrouw Chiara, wilt u ons alstublieft vertellen wat er zo grappig is?" Vraagt de meester streng en ik kijk hem behoedzaam aan. Mijn ogen dwalen af naar Lena, dat blijkbaar doorhad dat ik om haar woorden had gelachen, want ze werd helemaal rood. "Niks." Zeg ik tegen de meester. Al mijn zintuigen waren sterker dan die van de rest. Ik kon veel en veel beter ruiken, ik zag scherper, ik hoorde een speld vallen, en ik ben erg slim. Maar een nerd ben ik niet. Ik ben redelijk talentvol, en alles behalve populair. Iedereen vind me raar. Ik heb dan wel abnormaal sterke zintuigen, maar ik kan geen pijn voelen, steek me neer, en ik zal zonder pijn sterven. Een schrammetje voel ik even veel als een lelijke bebloede wonde. Dat is mijn eerste geheim, want niemand zou me geloven als ik zou zeggen dat ik geen pijn kan voelen, ze zouden me als gek verklaren. Mijn tweede geheim zijn mijn ogen. Dat weet mevrouw Derny, mijn pleegmoeder wel, maar zij is de enige. Ik heb rode ogen dus draag ik contactlenzen. Trouwens, ik denk dat ze er spijt van heeft dat ze mij in huis nam. Pech voor haar, dat is niet mijn probleem. Ik kijk naar het bord om te zien wat de meester opschrijft, maar al snel dwalen mijn gedachten af. Wat wil je, niemand kan goed opletten bij geschiedenis. Er is maar een ding wat me echt boeit, oorlog. Ik noem het overleggen op een brute en wrede manier, maar niet verkeerd. Soms is er geen andere oplossing. En zussen en broers vechten toch ook soms? Dat gaat dan toch ook altijd om een meningsverschil? Mijn pleegmoeder is fel tegen oorlog. Ik dus niet. Zodra de bel gaat, sta ik op en loop ik naar de deur. Het grootste compliment dat ik ooit gekregen heb, is dat ik zo sierlijk ben. Een van de weinige dingen waar ik trots op ben in mijn vreemde leventje. Het maakt me niet veel uit wat anderen van me denken, maar wel wat ze van me zeggen. De dag gaat erg traag voorbij, en ik doorsta hem door de hele tijd te denken aan mijn bijzondere kenmerken, zoals mijn ogen bijvoorbeeld. Na school slaak ik een vermoeide zucht, de dag is niet afgelopen. ik loop naar mijn acrogym lessen, en doe een heel uur mee met mijn enige vrienden. Alleen mijn 'team' beschouw ik als mijn vrienden. Zij vinden me niet raar, maar speciaal. En daar neem ik genoegen mee. Trouwens, als je lief en grappig bent, en de sport goed kunt, is het al genoeg voor hun. Je moet niet beeldschoon zijn, of populair, of iets in die aard. Je moet gewoon jezelf zijn. Gelukkig zit er niemand van school op acrogym. Dan word ik hier tenminste niet uitgelachen en uitgescholden. Na de les sleep ik mezelf naar huis en ik plof neer op een stoel. Zoals iedere donderdag kijkt mevrouw Derny naar haar favoriete programma, daarvoor komt ze haar zetel niet uit. "Dag Chiara, maak jij vanavond eten?" Vraagt ze vaag. Ik kijk haar even aan en zucht dan. Zo gaat het altijd. Er is alleen maar een probleem, ik kan niet koken. Ik steek 2 pizza's in de oven en laat ze per ongeluk  verbranden. Toch eet ik een pizza op, ik heb te veel honger. Ik pak een boek en lees tot het half elf is. Dan ga ik maar naar bed. Het is eigenlijk veel te laat voor een doordeweekse schooldag, maar ik had de tijd niet in de gaten, en normaal stuurt mevrouw Derny me naar bed. Ik gun haar nog een blik, en zie dat ze nog altijd voor de tv hangt, terwijl het programma allang afgelopen is. Waarschijnlijk zit ze in een dipje. Ik vind de tv niet interessant, ga liever naar buiten, en maak zelf dingen mee! Ik ben de enige dat daar zo over denkt. Ik ga liggen in mijn bed en hoor iets van buiten. ik kijk uit het raam en zie een zwarte mercedes voor de deur stoppen, er stapt iemand uit en die persoon steekt een brief in de brievenbus. Ik haal mijn schouders op en ga slapen.

Als ik in de morgen opsta, en zoals gewoonlijk naar beneden loop, naar de brievenbus, vind ik een gele brief voor mij. Ik leg de reclamefolders op tafel en scheur mijn brief open. Het is een uitnodiging van iemand van acrogym, dat me vraagt op haar slaapfeestje te komen. Ik denk diep na, die dag kan ik wel, maar normaal gezien moet ik s' nachts mijn lenzen uitdoen, nu gaat dat natuurlijk niet, anders zien ze mijn ogen, en als ik mevrouw Derny's wet overtreed, en iemand mijn echte ogen laat zien, zwaait er wat voor me. Ach, een nachtje met lenzen kan toch geen kwaad? Ik raak heel moeizaam in slaap, maar dat zal wel goed komen. ik zie dat mevrouw Derny al aan tafel zit, en ik leg het haar uit. Ze zegt dat ik mag gaan, dus bel ik snel het meisje, demi, op en zeg ik dat ik kom. 

heey allemaal,

ik weet niet of het verhaal jullie wel boeit, dus ik ga pas door als ik 3 votes heb. anders niet.