Kanser hastası bir insanın "altın çağının" bu ölüme yaklaştığını öğrendiği andan sonra başladığını iddia eden bir bölüm okumuştum bir psikiyatristin kitabında. Altın olanın ölüm değil, hayatı ölümün karşısında dolu dolu yaşamak olduğundan, "son kezlerin" keskinliğinden ve değerinden bahsediyordu.
Peki son kez olan "değerli" midir cidden? Yaşadığım her şeyin değersiz gelmesinin nedeni "son" olmaması mı?
Öyleyse neden yapmak istediğimiz her şeyi yapıp öldürmüyoruz kendimizi? "Değerli" olmayan şeyleri yapıp uzun süre yaşamayı neden tercih ediyoruz?
Ya hiçbir zaman bir şeyi "son kez" olduğunu bilerek yapmazsak? "Değerli" hiçbir şey yapmadan ölmüş olmaz mıyız? Bu fikir insanlara neden korkunç gelmiyor?
Doğru. Onlar yaptıklarının değersiz olduğunun farkında değiller.
Hem kendilerinin hem hayatta yaptıkları, değer verdikleri her şeyin anlamsız ve değersiz olduklarının farkında değiller. Çünkü bu gerçekle yüzleştikleri anda acı çekmeye başlayıp yaşamak için güçlü kalmak zorunda kalacaklar.
Oysa zayıf olmak ve tozpembe yalanlara inanmak daha kolay değil mi?
11.10.2018
Kötekli - Muğla
