Aralık ayının ortalarındayız, saat gece yarısını yeni geçti, dışarıda yılın ilk karı yağıyor. Öylesine güzel, öylesine sihirliki...
Güzel, masum
ve imkansız hayaller kurduruyor insana sanki sanki gerçekleşebilirmiş, sanki mümkünmüş gibi...
Sonra derin vicdan sorgusuna sürüklüyor insanı! Telafisi mümkün olmayan, hata demenin bile basit kalacağı gerçekleri hatırlatıyor acımasızca. Bu kadar beyazken saklayamıyor kabullenmiyor kirli vicdanınla senii! Hafifletici sebeplerin hiç birinin hükmü yok burda.
Geçmişe dönüp baktığında tekrar aynı şeyleri yaparmıydım diye sorduğunda hala "EVET" cevabını veriyor olmak kararımın doğruluğundan değil, vicdansızlığımın büyüklüğün.
Çok üzgünüm ve birazda pişman, az biraz kızgın ve çokça da hasret...
Öyle basit bir hasret değil bu. Tüm o kötü günlere, o günlerin bir daha gerçekleşmeyecek olmasına hasret...
Camdan ilk karın düştüğünü gördüğümde ki bir anlık huzur ve sonrasında gelen vicdan yükünün içindekiler bunlardı işte....
Olada ikinci şans diye birşey varsa bu hayatta, sadece vicdanımı siyahtan gri ye çevirecek bir şans istiyorum. İstediğim geçmişteki kötü anıları güzellerine çevirmek değil yada Gelecekte yerine güzel anlar eklemek, istediğim sadece vicdanımı rahatlatacak, özlemimi dindirecek bir fırsat. Ömrümün bir dönemini sırf buna adamak istiyorum...
Sahi kar nereye yağıyordu? Dışarıya mı, içeriye mi?
