KALBİN BİLİR

"SANMAK"

Hayaller dualara, sevdalar Allah(cc) emanet..

Biri vardı gönlümde, rabbimin gönlüme emanet ettiği.. Razıydı bir ömür sevmeye ve beklemeye ama yapamadım, beceremedim, hakkıyla sevemedim..

Her şey bir "KALBİN BİLİR" demesiyle başladı.

O günden sonra tevekkülüm  ardından sabrım , şükrüm  başlamıştı...

Ve bir gün geldi ki; bütün hayallerimi toplayıp çöpe atmak zorunda kaldım..

Yusuf geldi:

Züleyha'sını bekliyordu.  Ama ben ona Züleyha olamazdım..Olamadım da zaten..

Her zaman olduğu gibi büyük konuştuğum yerden sınandım..

Başta çok karşı çıkmak istedim ama olmadı. Bizim nikahımız göklerde kıyılmıştı..

Elim,kolum,dilim ve gönlüm bağlanmıştı..

Sizin hiç söylediğiniz "evet" kelimesi boğazınızda düğümlendi mi?

Benim düğümlendi.. O an gönlüme kor ateşi koydular sanki yandıkça yanıyordum..

Oysa çok bir şey istemezdim. Sadece "Ali'sine kavuşmuş Fatıma " olmak isterdim..

Miran;

Kapanmayan avuç içim ve yüzümdeki tebessümümdü..

Rabbimin gönlüme düşürdüğü sevdayı rabbim için terk ettim..

Sonra zaman geçti Rıza-i ilahı için Yusuf ile evlendim..Asıl imtihanlarım düğünümüzün olduğu gün başladı..

Sonrası mı?

Buyrun hikayeme o zaman ...

(Biraz imtihan dolu hikayem var haberiniz olsun)